Alle inzendingen over Alice

leegte... ...een leegte die langzaam in mijn lichaam trekt. Alles wat er over was, is nu voorgoed voorbij. Ik lig op bed, ik denk aan niks Het doet zelfs geen pijn. Het is leeg,…

Protest op het Tahrirplein Weldra herdoopt tot Taksim of TienAnMen? Obama en Moebarak- toch facebookvrienden? Straks Jasmijn voor Valentijn…

Ik voel me zo gevangen, Tussen alles en iedereen Voel ik dat ik nergens bij hoor, Ben ik zo alleen Balancerend op het randje Voel ik me pas echt bevrijd Hoef ik nergens aan te denken Heb ik geen besef van tijd Nergens hoef ik aan te denken Voor me staat de dood, achter me het leven Met niets dan stilte om me heen, Ben ik bevrijd voor…

Laat me maar gaan, huil maar niet om mij. vergeet maar dat ik ooit bestond vergeet alles wat ik zei. Laat me maar gaan, Ga maar verder met je eigen leven, Ik ben je vriendschap niet waard je hoeft mij niks te geven. Laat me maar gaan voor mij is het te laat Hoe zou je van me kunnen houden, als ik mezelf zo erg haat. Laat me maar gaan…

Hé ster! je staat zo hoog. Zie je mij als ik naar je kijk, zie je dat ik blij ben, dat ik eventjes gelukkig lijk? Gewoon een warm gevoel, een klein beetje geluk. De dag die net nog heel vervelend was, kan voor mij nu niet meer stuk. Over alles ligt een gouden glans. Alles lijkt inneens goed. Het is echt onvoorstelbaar, wat een beetje…

Geen zorgen en geen pijn, het was het beste van mijn leven. Elke dag was ik blij, al huilde ik soms voor even. Wij waren altijd samen, jij was een stukje van mijn wonderland. Wat hebben we samen veel gelachen, wij gingen samen hand in hand. Elke dag was een wonder, elke dag was ik blij. Ik danste door het leven heen, en jij danste mee…

Mijn oeuvre, vind ik, is zo slecht nog niet, dus is het ook wel leuk een keer te horen dat het een jury ergens kan bekoren. Maar nee hoor, want ik kreeg tot mijn verdriet, alweer niet de Nobelprijs toegewezen. Ze zullen deze site daar toch wel lezen?…

De moeder ging verzuurde paden Maar in het kapsel van de dochter Klavervier, op haar huid, aaiing Zomertortels ‘Wat kan ik voor je doen vandaag?’ Mensen veren zichtbaar op, hun ogen Vergroten Er danst pretlicht in haar kijk Haar huis spiegelt tevredenheid Ze heeft haar geest verkend met woorden Naar buiten kijkend, is ze binnen…

het is goed om na het vrijen hoog de hemel in te kijken en te lachen om en met het licht. zo ook de kraaien kraaien om de bomen die vergeefs de luchten willen aaien. in het woelen heeft de wereld zich gekeerd. het werd een zij, zij een het, kruis in het moment. zij werden nog, begonnen weer elkaar te zijn. de schoonheid was en had geen kleed…

hoe je zonnebloempitten plant de bodemlagen uit je hoofd bant toch over het lot van Aleksej N tobt denkt aan bordjes van de kindercrèche hoe je een vogelvlucht ziet je ogen pogen haar te volgen hoe je toch omkijkt naar het ravijn aan het speelgoed van Alice denkt hoe je het onkruid wiedt de bodem adem geeft en zonlicht biedt je toch…

auto's schuiven over het viaduct, koopwaren over een lopende band zoals bij Alice wordt klein groot en groter klein, in fel zonlicht schitteren contouren van het wonderland en als ik mij niet vergis is het de oorzaak die gevolg is, is het de supermarkt die dicteert dat ieder beeld een kopie is van een kopie en omgekeerd je kunt je gevoel…

Ik heb de liefde liefgehad; daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en…

Eens als Alice die in Wonderland van sprookjesbomen las Zo las ik mijn kleine sprookjes die ik zelf had geschreven Blad voor blad sloeg ik ze om, met wijzers waar ik was gebleven En dan hoorde ik muziek en dacht aan jou mijn lief, aan jou Mijn ogen droegen je op handen als lantaarns diepe nacht En mijn benen stonden stelenhoog om naar je uit te…

. *= naar Alice Nahon (16-8-1896 – 21.5.1933)…

Hier kom ik weer met een verhaal Over hoe mensen spreken in codetaal Ze noemen het ‘de tijd’ (1) En dit is het beleid: Er mag niet over worden gesproken (2) Toch lopen mensen elkaar op te stoken Ze doen alsof ze het over een ander hebben, maar het gaat over jou Zo werkt dat nou! Ze zeggen dingen die ze normaliter niet kunnen weten…

Op de peul mijns herten rust uw hoofdeke van goud... 't Is of ik uw frêle zielke tussen bei mijn handen houd: Lijk albasten bloeme licht uw teer gezichteke en uit elk' azuren kijker blikt een blauw gedichteke... Kon ik vatten, kindje, van die dichtjes ritme en rijm; mocht ik, van uw broze wereld, raden het subtiel geheim. 'k Durf…

S`ochtendsvroeg maak ik het ontbijt Manlief gaat werken en heeft weinig tijd Zoonlief roept van boven aan de trap "ik wil geen brood, maar ik wil pap," De wasmachine draait,de stofzuiger loopt Tussendoor geen rust, wat ik wel had gehoopt De bedden opmaken, de kamer stoffen Ik loop inmiddels al op m`n sloffen De deurbel gaat, weer iemand aan…

Mijn trouwe vriend met je donkere ogen Kijk me niet zo vragend aan Ik kan je niet direct beloven Of we nog uit wandelen gaan Buiten regent het pijpenstelen En je wordt dus heel erg nat Maar wat kan jou dat nu schelen Er bestaan ergere dingen dan dat Zenuwachtig loop je heen en weer Je verliest bijna je geduld Heel luid blaffend ga je tekeer…

handen groot en sterk, ruw van het zware werk steunen zijn vermoeid gezicht zijn kamer is maar weinig verlicht ver zijn z`n gedachten alsof hij ergens op zit te wachten z`n dierbaarste persoon is hem ontnomen en zal niet meer wederkomen in zijn hart een leeg gevoel wat heeft het leven nog voor een doel niets kan zijn…

Ik heb te zeer de liefde liefgehad daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar…

Ik wil u schoon vergeven Omdat ik wonder-schoon bemin; Vergiffenis in liefde Weet ende nog begin Ik wil u schoon vergeven Omdat ik bij mijzelve weet De zwakheid van m'n herte, De diepte van uw leed. Ik wil u schoon vergeven, Omdat ik in mijn groot gemis, U toch niet meer kan schenken Dan wat vergiffenis --------------------------…

de eenvoud van het heuvelland is wat heimwee doet bespeuren waar mijn hart aan is verpand met z`n mooie natuurlijke kleuren hier voel ik geborgenheid in `t land waar ik ben opgegroeid mijn moedertaal wil ik niet kwijt tot de tijd dat ik ben uitgebloeid…

dagen zo donker, nachten zo lang maken soms een beetje bang `n eenzaam gevoel, een droevige gedachte geen enkele troost die men kan verwachten geen naaste vriend of goede maat `n innerlijk gevoel van alleen maar haat keer om die haat in liefde en begrip maak van je bestaan een heerlijk bezit…

Ik had zo geern uw wiegeken Met blommekens getooid; Zo geren om uw hoofdeken Wat verzekens gestrooid; Maar somber zijn mijn bloemen, kind, en triestig zingt mijn lied. Gij in uw sneeuwen beddeken, ge kent nog geen verdriet. Wat zou daar om uw koppeken, wat kàn daar anders zijn Dan woordjes van uw moederken En strikskens van satijn? Maar…

God zei dat ik een liedeke moest maken. Ik zei dat ik niet kon. Hij leê* mijn weifel-hand en wilde bij me blijven zoals een moeder doet die kindeke leert schrijven en 't lied begon. En 't lied begon te groeien uit mijn handen lijk uit de mei het gras; nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen stond heel mijn herte rijp van liekens…

't Is goê..., 't is goê!... Vraag niet, o kind, waarom en hoe Die weemoed over uw vreugde vlot. Men moet in ieder groot genot Een plekske schaduw lezen; Daar moet aan iedere bloem een traan Aan iedere zon een ondergaan, Aan iedere dag een avond wezen. 't Is goê,..., 't is goê!... Dat, na 't verzengend zon-gegloê, De witte vree van …

'k Heb zo'n honger naar een lied In dit huis van eenzaam wezen, Waar 'k nog in geen blik mocht lezen, Dat een mens me geren* ziet. 't Kloksken tikt melankoliek... 't Maakt me monotoon en kranke,* God! ik smacht naar dieper klanken, 'k Heb zo'n honger naar muziek... Ach..., en zo'k mezelve sus Met een bloem of een gebêken*... Ziet ge niet…

Wij, dorre en dode blaren, Wij komen stil gevloon* En vlechten door uw haren Een goud- en bronzen kroon. Daar, waar wij ritselend vielen, En strooiden herfst-gewaad, Daar sterft iets in uw zielen... Gij, die er over gaat. Wij leggen in uw ogen Traan van weemoedigheid; 'De zomer was een leugen'; Zo zucht ge, wijl ge schreit. Neen,…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Ach Here de vrijheid klatergouden geschenk dat de liefste mij geeft als hij gaat Ach Here, dat droef sieraad. Hij hangt het mij jubelend over 't strenge kleed, en - ik lach met de lach die de mondhoeken slijt neem gij mij dat strassen*-lawijt* van de fiere troon van de hals ach Here de vrijheid zo vals. Want hij hield mij zingend omhoog…