Alle inzendingen over Baarmoeder

Haar borsten moeten er af en uiteindelijk krijgt ze een reconstructie, de tepels worden getatoeëerd, maar dit allemaal duurt jaren Ziekenhuis in ziekenhuis uit, keer op keer steeds maar weer, allemaal onderzoeken elk keer Stel je voor je hebt baarmoeder kanker, je baarmoeder moet er uit Je kunt geen kinderen meer krijgen, voor velen doet dit pijn…

eartiids ferduste poëzy har yn it hear en fear yn e limoer fan ljocht bruts se iepen trochskinend yn e linen fan natûr fuotstapjend op e wyte wei sa sêft yn sjeandereach wher yn fûgels fleane ûnmerkber hast stil yn it tsjinljocht fan e joun vertaling Licht tussen bomen van vroeger verdrong poëzie zich in het ongerepte in de baarmoeder…

de laatste vrouw omhelzen, enerzijds; de etterende stilte van de laatste baarmoeder doorboord, in mijn schuwe harige handen voelen woelen roerloos ziekteontsmet water, sprakeloos ben ik, geheel merg.…

veld hij hield zijn adem in, als verdriet te hevig werd dan zag hij weer ganzen die in formatie vlogen om een ander land te gaan verkennen met dezelfde emoties als die er waren toen het avontuur van het leven was begonnen verwekt in de winter, een eicel en een zaadcel bevruchting en het groeiende embryo echo van het wereldleed in de baarmoeder…

ik liep onlangs op de oevers van de Colorado River, in de baarmoeder van onze oorsprong, de Grand Canyon! ik stond daar in die canyon, zo nietig in schril contrast tegen die magistrale rotsformaties in een diversiteit aan kleuren, van dieprood naar zandbeige.…

LENTE in blinde gelukzaligheid zingen op witte wolkjes ingewandsgefladder verliefd mijn lief mijn mooiste lief jou zo ZOMER laatste vlinder gevlogen baarmoeder vraagt paring om diepste vervulling die straks kan gebaard klein liefje mijn lief lief jullie zo bezingen van armen…

Ze waren op weg naar de god Phales en ze zouden nooit weerom keren, Afrika lachte hem toe als de baarmoeder van de aarde. Hij volgde nu de door God geschreven lijnen van de rivier, kalm als zijn eigen ogen. Ademen in de wereld die je zag en alleen dat, alsmaar verder, waar het leven onmerkbaar overging in de dood.…

Mijn krediet voor Femke neemt toe mijn vertrouwen in de mens Halsema mijn gevoel voor deze vrouwelijke burgemeester die vooral haar barmhartigheid toont dat mannen wel kunnen, maar moeilijker want de man heeft geen natuurlijke baarmoeder laat het op zich fout zijn wat Femke heeft gedaan of juist zo gelaten, op z’n beloop gelaten maar zij…

volwassenen als ouders, grootouders met hun verwekkers ‘oh wat hadden ze een goede of slechte band’ maar ik zeg als broer Jan Jacob van en tegen mijn 2 broers, 5 zussen (1 is dood) “jouw ouders zijn de mijne niet” ik heb mijn ouders beleefd op een wijze welke je kan niet weten, zelfs niet bevroeden wat ik voelde, woelde zelfs al in de baarmoeder…

daar het inktzwarte silhouet van een verdwaalde intentie de honden schreven hun namen in die duistere kamers aan de achterkant van het behang haaks op het huis is het zwarte huis van verdoemde honden waar ik geen toegang toe heb misschien slechts in het parallelle zelf ergens in de diepte van de slaap krul ik me als een hondenjong in de baarmoeder…

Mama Biba blijmoedige baarmoeder van ieder leven. Zij wekt hoop op uit iedere vrees. De vrees die hoop doet geven, dat er meer valt na te streven. Mama Biba moeder van onze aarde. Zij is een moeder voor zwart en wit. Zij vecht voor ieder mens met waarde; mama Biba is emotie zonder bezit.…

maanden, weken, dagen, uren tranen glijden van haar wangen plasjes vormend aan haar voeten voelend hoelang eeuwig kan duren verwarring en chaos bij iedereen onzekerheid voert hoogtij niemand weet wat te doen moeder en baby staan alleen het kwetsbare kleine jong kan het niet bevatten waar is mams veilige schoot toen hij zich uit de baarmoeder…

Met het operatiehemd om haar naakte lijf bidt zij dat alles maar voorspoedig mag verlopen Het vrouwelijk orgaan eens een beschutte plek voor haar beide zonen nu verworden tot een onaangename last Nog even dan is het zover en glijdt zij weg in een slapende roes om geen getuige te hoeve zijn Van een ingreep die de weg naar…

En rozen mógen wel een keer, maar dan slechts in verband met baarmoeders en sokken en zó dat niemand het begrijpen kan. 't Is maar een weet, we zeggen 't je maar even. Piet had het spoedig door en hij zei: o. Hij heeft diezelfde dag een vers geschreven, zijn eerste echte vers.…

acné-neus pokdalige paspop met pukkels op plaatsen waar geen strelende hand ooit is geweest kleding uit het jaar nul, asynchrone lippen, bacteriële onbalans in droge sloten myopische oogopslag, blauwe aders die over bleke kuiten stromen vingers als knoestige radioactieve stronken diabetische voeten, dissonante dunne darmen uitgezakte baarmoeders…

Na ruim 2,5 weken nam veearts Jenny de baarmoeder eruit met maar liefst 8 vruchtzakjes, Een noodgedwongen operatie, Jenny schrok, had dit niet verwacht tussen haar klandizie…

Ik denk, ik vermoed, dat Hij al in de baarmoeder van de maagd Maria riep: “Mijn God, mijn God waarom heeft U mij verlaten” Hij, Jezus Christus, heeft z’n best gedaan, meer dan z’n best En ik, Jan Jacob, doe m’n best, m’n uiterste best Maar wat een pleures, tyfus, tering, kankeroorlogen en geweld tegen de mensheid Gun mij even deze hele ordinaire…