Alle inzendingen over Bovenaards?

verleidend haar lange manen golvend in de wind De klamme vuisten klemmen zich strak ritmisch dansende dijen en borsten die zweetstraaltjes glanzende zon vormen Een ongetemde bovenaardse…

Het onderaardse van de dingen worden bovenaards gevoed, doordat mensen elkaar verdringen in werelds mengeling van culturen die onbedoeld elkaar de weg versperren, naar de keel grijpen als het moet.…

eeuwenoude vloek, is mij om het even, een bestaan tussen uiterste polen, de draaikolk van de realiteit de queeste van verlossing die ik zoek, altijd komt de spiegel van vergankelijkheid voorbij, even lijkt alles verloren van het zelf, het dubbele herkent z’n eigen proces, opnieuw geboren als overlevende kracht, wil ik niet met het bovenaardse…

Mijn palmtak is het vredesteken deze neem ik heden mede bovenaards. De tijd is nu nog niet verstreken, Vaarwel ik stijg nu in stilte hemelwaarts.…

Ik heb een schelp gevonden Zo’n bijzondere en fijne ronde Hierzo, op haar lichaam het strand Plotseling gestreeld door mijn hand Als door de goden zelf gezonden Ik fluister ertegen, dichtbij mijn mond Lieve dingetjes, ik verzin ze terstond Haar reactie is begrijpend liefdevol en zwijgend Sereen naar het bovenaardse neigend Verlicht toen…

Op een portretfoto van Willem Kloos uit 1894, hij was toen 35 jaar, zie ik zijn lodderige, eenzame, lege ogen en de blik naar bovenaardse verten of Atlantis-taferelen. De Amsterdamse bacchanalen ijlen nog na in zijn zwaar getormenteerde ziel, die gebroken is door de onderdrukking van zijn homoseksualiteit.…

Ooit was in de loop der tijden ver voor mensenheugenis In een tijd zonder getijden aardgesteente in aeonen Rond de zon raasde een storm en op de diepbevroren bodem Permafrostbegroeide toendra's ijzingwekkend koude stenen Schuren rotsen grove scheuren in een gletsjer als morenen Bovenaards gesternte edda zwarte gaten diamanten…

het lijkt niet veel, niet anders dan verwacht basis van onafhankelijkheid, vonk van oorsprong een natuurlijk kracht, hoef ik niet met het bovenaardse te delen, een evolutief en wijze les waarin ik tijdloos wordt herboren wanneer ik de ogen opensla hoef ik alleen voor mijzelf knielen daarmee is het goed te leven.…

afgestorven bladeren Onbegraven naakt en blootgesteld Aan weer en wind en Wodans elementen Stof in wederkeer vergaan tot stof Sterveling, als tijdelijk passant, Strijdt om het bestaan al duurt het even Een korte spanne tijds is hem vergund Een intermezzo in de eeuwigheid Stof vergaan tot stof in wederkeer De spanningsboog voor bovenaardse…

Mijn knetterwiet uit Malawi alarmeert de bodyguard van het VVD-publiek in een bovenaardse kroeg, zij stoot me met haar versteende koplampen naar de uitgang, waar een hulpsoldaat van de wietcentrale me een troostjoint schenkt, die alle blues wegblaast. Later vind ik de kroegkoningin wijdbeens in mijn bed.…

Ze lijkt bovenaards, maar ik kijk naar Francien, die zichzelf vaker van de onderkant beschildert en het effect is dan ook verbijsterend schoon. Nog even en ze springt naar me toe. Misschien zit dat verborgen in haar glimlach, die verwilderd aan de duik vooraf gaat, een tot leven gewekt icoon.…

het lijf of is het de geest welk ervan beroert de rem het meest alsof een zware slaap op mijn schouder drukt en de kracht van de dag onderdrukt is het bovenaards en onzichtbaar ik zoek en denk en ik verklaar dat het de blaren zijn die de zon verlaten en mijn zomer het najaar inpraten telkens is het onwennig gevoel ieder levend wezen weet wat…

Grijpen wortels diep in de bemoste grond, hun echo’s ontwaken raadselachtig en ongeremd in lieflijke contouren uit een bovenaards verhaal, kiemstof uit het morgendal wat nooit verloren ging.…

Grijpen wortels diep in de bemoste grond, hun echo’s ontwaken raadselachtig en ongeremd in lieflijke contouren uit een bovenaards verhaal, kiemstof uit het morgendal wat nooit verloren ging.…

Bovenaards en wonderschoon lachen zon en maan ons toe. Blijf ik stil bij al je pracht. Het dansen zijn we lang niet moe en gaan door tot in de laatste nacht. Trekken wij elkander aan, stoten wij elkaar weer af, in steeds weer een and're baan en immer gaat dit dansen door. Duwen raadselen ons voort. door de dag en door de nacht.…

Alleen op mijn kamer streelde ik mijn erectie tot het mij zwart voor mijn ogen werd en ik overschuimde miraculeus van aards en buitenaards en bovenaards genot. -------------------------------------------------------------- Over dit gedicht zegt Fa Claes zelf: 'Dit gedicht gaat over mijn jonge jaren.…

Een kangoeroe die wereldwijs de mensheid troost met zijn bovenaardse paradijs.…

Je was nu eens niet vol fake, maar heel duidelijk jezelf, ook dat waardeerde ik, maar engel van mij, we zijn beiden teveel engel om in elkaar op te gaan, zulke bovenaardse liefde ontploft nu eenmaal en je weet zelf wel hoe destructief onze passie escaleerde, ook al wensten we naïef het tegendeel, wonderwerken van de goden en godinnen, kusten…

bijtjes met gouden vleugels zag ik rondom mij zweven alsof alles wat ik hier zag, niet aards was en niet gewoon droegen zij een teken van een eeuwig en bovenaards leven uitgetekend in een ondoorzichtelijk en goddelijk patroon. en toen ik allerijl naar de aarde terug moest keren wist ik niet hoe het licht in die sterren was uitgegaan.…

‘Het leven op de sterren loopt uiteen; Hoe zoet is dat dier wezens bovenaards.’ Neen, het gebeurt in één land, vlak bijeen. 't Theehuis ligt bij de stad, iets stroomopwaarts. ‘Maar als de koelies keren van de kaden, Worden de dichters in hun kit vermoord?’…

boven het zwil* Dat zijn de wilde wieven en ze zweven Over het ven en voelen zich verheven De mens ziet stille toe het doet hem huivren Niet slechts de kou maar ook spookachtig wuiven Want lichten in de nacht, dweellochten Zijn boodschappers van germaanse godentochten De witte wieven willen wel lustig zwieren Welk wezen wil met zulke bovenaardse…

'k smacht naar 't bovenaards verrukken, Die grond, die heilge grond te drukken, Die thans Euroop door mij aanschouwt.…