Alle inzendingen over Bredero

Stemme: Ik heb de groene straten Die zonder hoop moet minnen, Die is er ellendig aan, Die dwarlen al zijn zinnen In ijdelheid en waan. Ik spreek, laas! uit verzoeken, Want ik heb ‘t zelfs verzocht: Dus mag ik wel vervloeken Mijn dwaasheid onbedocht. Zou men wel zotheid vinden Zo groot (helaas!) als mijn, Die min en lang beminde Die…

Geen crisis meer voor u en ook voor mij van Bredero konden we toen al leren dat alles in het leven kan verkeren en we zingen er een vrolijk liedje bij In Borssele, in Groningen en Goes dáar spelen ze voorlopig nog de blues…

Maar Bredero zei al: het kan verkeren: Ooit worden wij verplicht om Turks te leren.…

liefdesdichters dichten doorgaans met voorbedachten raden uit hun blote hoofd met overtol aan cellulaire zaden de echte grote lyrische eroten denk aan de zo geliefde Bredero eindigen doorgaans onverdroten op hun straat nummer zus en zo…

verlaten zielen dwalen door het rietland - woorden ontregeld de wandelende tijd gemeten in jaren drank en geschriften ook bredero dood voorbij voorbij voorgoed voorbij een spook in zijn hemd het hof van fado een sluier over verdriet portugese wijn dennen in het bos ongemerkt gaat de herfst in winter over…

Ach, Bredero zei al: ‘het kan verkeren’, want niets zo wispelturig als een vrouw.…

Ach, Bredero zei al: ‘het kan verkeren’, want niets zo wispelturig als een vrouw.…

Door mooie herinneringen niet gestoord, alleen door slechte Wat was, en vooral wat is gebleven, aan mijn geest is blijven kleven Zei Bredero “Het kan verkeren”, maar ik heb niets geleerd.…

Vroeg in de dageraad de schone gaart ontbinden De gouden blonde tros, citroenig van coleur, Gezeten in de lucht, recht buiten d' achterdeur, Waar groene wijngaardloof ooit louwe muur beminde. Dan beven amoureus de liefelijkste winden In 't gele zijdig haar, en groeten met een geur Haar goddelijk aanschijn, opdat zij deze keur Behield van…

's Nachts rusten meest de dieren, Ook mensen goed en kwaad, En mijn Lief goedertieren Is in een stille staat: Maar ik moet eenzaam zwieren, En kruisen hier de straat. Ik zie het zwierig drijven, Ik zie de klare maan, Ik zie dat ik moet blijven Alleen mistroostig staan. Ach lief, wil mij gerieven Met troostelijk vermaan.…

Lammert [L] Jannetje [J] L: Jannetje mijn zoete bek! Ei lieve, blijf wat staan! J: Wat schort je, zeg, jij ouwe gek? Ik raad je, laat me gaan. L: Al ’t geld dat gij hier leggen ziet, Dat is voor u al ree. J: Weg kaalkop, ik en zoek u niet: Wat jij zoekt, zoek ik mee. L: Van landen, zanden, geld en goed Zo ben ik machtig rijk. J: Dat…

O rijpe boezem wit die voor mijn ogen stadig Zo liefelijke zweeft, gelijk de wederschijn Van d'allerwitste sneeuw aan d'oorsprong van de Rijn - Maar uwe schimmering, o zwakke ogen schadig! Met maagdelijke melk verschijnen daar beladig Twee zilver dopkens rond, op elk staat een robijn, 't Zijn appelkens gelijk…

Wat wijkt gij, blinde min, van wijsheid en van rede! Gij mist de weg des deugds doordien gij ’t dwaalpad kiest, Door ’t volgen van uw lust en broedse zinlijkheden, Waardoor gij ’t slechtste zoekt en ’t alderbest verliest.…

Stemme: Ik heb de groene straten Die zonder hoop moet minnen, Die is er ellendig aan*, Die dwarlen al zijn zinnen In ijdelheid* en waan. Ick spreek, laas! uit verzoeken*, Want ik heb ‘t zelfs verzocht*: Dus mag* ik wel vervloeken Mijn dwaasheid onbedocht. Zou men wel zotheid vinden Zo groot (helaas!) als mijn, Die min en lang beminde…

[Stemme: Nu spreid uw kapje nedere, Het is zo mooie wedere etc.] Mocht ik verwerven hetgeen ik wou, Of zo ’t naar wense gevil, Ik kreeg een schone wijze Vrouw, Maar hoewel dat ik niet en trouw, ’t Schort mij niet aan de wil. De angst die in ’t verkiezen leit, Bezwaart mijn hart zo zeer, Dat mijn arme genegenheid zeer zelden ziet gelegenheid…

De Vorst mag* geen gezel* in zijn gebied gedogen, Hij wil zijn rijk en troon beheersen ongemeen*: De Minnaar is jaloers schier* van zijn eigen ogen, Ja van zijn schaduw, die hij voor hem* uit ziet treen*. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - kan concurrent ongedeeld bijna zich lopen…

Margriete Lief! mijn hart en wense van mijn leven*! Zo gij alleen niet* zijt mijn hoop en mijn vriendin, Of zo mijn harte brandt van iemand anders min*, Of zo ik heb mijn trouw* aan andere gegeven, Zo moet* ik nummermeer so lukkig zijn verheven*, Of* mijn vreugd’ zij vol pijn* en mijn begeert vol smart; Maar ben ik u geheel met lijf*, met…

Wat baat mij de drank waar elk vreugd uit zuigt? En dit lief gezelschap dat nu dus zingt en juicht, Met blij en zoet gelach? Als ’t oog hier niet de liefste ziet, Die ik zo gaarne zag Speelt gij en danst vrij de lieve lange nacht, Laat mij mij zelve vermaken met mijn klacht, Die ’t hart uit droefheid dicht: Ik zal in mijn smart vrolijk zijn…

Snachts rusten meest de dieren, Ook mensen goed, en kwaad, En mijn Lief goedertieren Is in een stille staat: Maar ik moet eenzaam zwieren, En kruisen hier de straat. Ik zie het zwerrick* drijven Ik zie de klare* Maan, Ik zie, dat ik moet blijven Alleen…

Indien ik waar Jupijn*, ik zou mijn vrouw verklaren Voor* Juno mijn godin; indien ik had geweld* Als koning van de zee, mijn vrouw zou zijn gesteld Als Thetis koningin, bedwingster van de baren. Viel ’t aardrijk mij ten deel, ik zou mij met u paren, U maken keizerin van ’s wereld weeldig veld, Gij, door uw vlechten blond, zoudt voor godin geteld…

Op de wijze van: Indien het klagen kan, etc. Ai, schone dochter blond, die ’t hulsel en paruiken Des gouden dageraads verwelkt en verdooft*, Die de sneeuwwitte melk en leliën doen duiken* Van ’t zilverblanke vel van uw eerwaardig hoofd, O Margarieta schoon, o uitgelezen bloeme, Strooi uit uw braaf* verguld en lang gouddradig haar, Dat* de…

(Wijze: Phoebe Qui Mesme Jour Etc.) Als ik in mijn gedacht’ Der scheps’len aard doorschouw, ‘k En vind geen meerder macht Als ’t vermogen van de vrouw, Die met haar gezicht ’s Mans moed* verlicht Van haar* last, van haar leid* Van haar smart, van haar smaad, Van haar kwaal, van haar kwaad, Van haar hoon, van haar haat, Die zich ter vlucht…

Kon ik eens recht* bedwingen Mijn vliegend wild gezicht*, Maar ik misbruik deez’ dingen, Daarom is ’t hart zo licht*: ‘t Lust altijd naar wat vars*, Verandering is goed, ‘t Nieuw maakt mij ‘t oude wars*, ’t Veranderen is zo zoet voor een die ’t doet, dat werd ik vroed* door wankelbaar gemoed. * recht = goed * mijn vliegend wild gezicht…

(bij een rondedans, op de wijze van 'Hansje sneed dat koren was' etc.) Ik zie je wel, al ga je snel U in het bos vertrekken*. O maagdeken, uw klaar’ aanschijn En kun di* niet bedekken. Voor die u mint, mijn lief! Ik bin ’t*, Ai, wendt uw snelle voetjes! En is ’t uw wil, zo sta wat stil Of ga tenminste zoetjes*! Laat mij toch iets verwerven…

Jonkvrouwen, ’t is gedaan, ik kan niet meer verdragen Uw weigeringen dreuts, zo grillig als verkeerd. Een ieder wil de haas in zijne strikken jagen Maar ik werd overal verjaagd en niet begeerd. ------------------------------- uit: Emblemata Amatoria…

Op de Wijs: Laetstmael met also blyden sinnen. Dick* heb ick mijn Lief ghebeden, Menighmael om trou ghevraeght, Maer zij stelt my niet te vreden, Dus het God moet zijn gheclaeght. Ick heb haer veel deught* ghedaen, Maer zy en wilt niet verstaen; Met haer loop ick achter straten Singhen, springhen, lacchen, praten; ’s Avonts by die Mane-schijn…

Stemme: Daer ick lach en sliep in een prieel, etc. Ick moet met sangh vertalen De Min myns jeughd afmalen, Die my treurigh deed dwalen, Tot dat ick quam te praten By haer, wiens ooghen-stralen Mijn ziels krachten ontstalen, Myn levens lust onthalen, Sonder dat sy my haten: Want haer lieflijck ghemoet, Is vriendelijck…

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden De gouden blonde tros, citroenig van coleur*, Gezeten in de lucht, juist buiten d' achterdeur, Waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde*. Dan beven amoureus de liefelijkste winden In 't gele zijdig haar en groeten met een geur Haar goddelijk aanschijn, opdat zij deze keur* Behield van…

‘k Misprijs niet dat men zich begeeft om vreemde talen Te leren van jongs op met onverdroten pijn: Maar hou ook zo veel niet van Grieks, Hebreeuws, Latijn, Dat ik juist binnen haar al veel te nauwe palen De onbepaalde geest, die vrijelijk wil dwalen Door hemel, aarde, zee, en niet gebonden zijn, Beperken willen zou, o neen dat heeft geen schijn…

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden de gouden blonde tros, citroenig van koleur, gezeten in de lucht recht buiten d' achterdeur, waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde. Dan beven amoureus de liefelijkste winden in 't gele zijig haar en groeten met een geur haar goddelijk aanschijn opdat ze deze keur behield van dagelijks…