Netgedichten

netgedicht (nr. 23.298):

Vrouwen

Soms kruipen ze spontaan bij jou op schoot,
beginnen zomaar door je haar te strelen
en willen hun gevoelens met je delen,
ze noemen jou hun liefste echtgenoot.

Als in de weken van het wittebrood
zo lieflijk zijn de huwelijkstaferelen,
zo veel genegenheid valt jou ten dele.
Je denkt: ik blijf bij haar tot aan mijn dood.

Maar dan blijkt plotseling het tij te keren.
De knop gaat om: ze is heel boos op jou,
haar stemming is een dag lang kut met peren.

Je vraagt je af: wat zei of deed ik nou?
Ach, Bredero zei al: ‘het kan verkeren’,
want niets zo wispelturig als een vrouw.