Netgedichten

netgedicht (nr. 23.300):

GEBOORTE

Wie is het naar wie je tracht in deze dagen,
voor wie je stralend witte lentes breit
van zuiver zilver, dragend als het ijs op de gelagen,
te dunne stiltes vol ongeduld verbijt?

Totdat verlangen langzaam slijt tot wachten,
zo hooggespannen broos als porselein,
wanneer de schalen splijten in barse nachten,
geen water zal onbreekbaar zijn.

Nu groeit weer uit geheim een oude ceremonie
van eindeloos verwachten tot huilend licht,
zo weerloos kon in jaren niet als toen in februari,
't ontluiken van een wuivend vergezicht.