Alle inzendingen over Eberhard van der Laa

Wie luisterde naar 3 x 3 = 9 Maakte giro 555 tot een succes Die trouwt dit jaar misschien op 6-6-6 En krijgt zo in één klap een dubbel zegen Want zegt de ambtenaar dat u mag kussen Dan zit daar ook nog eens de duivel tussen…

na schooltijd rook ik het strijken van overhemden en thee die jij mij schonk ik smaakte de geborgenheid van warmte die ik dronk bij vuurhaard en gezelligheid je boog zo zwaar in het strijken van die stapel kleren je mond bewoog niet snel maar kon mij toch bereiken jouw dagen telden teveel kruimels die je voor het vallen al wilde vegen jouw…

daar op het hoge duin heb ik je ontmoet starend naar de avondzon op je haren lag een gouden gloed de horizon was vol van vermiljoen de zee doorsneden met een gouden spoor weerspiegelde zich in je ogen ik keek je aan geraakt, gepakt, bewogen de weerspiegeling drong in mij door de duinpan vulde zich die nacht met gloed met sauzen, spijzen…

Met zijn vlieger waait hij met de wind mee in de verre uithoeken van zijn gedachten uren lang kan hij daar staan zwevend in het land van zijn dromen niemand hoort hij niemand ziet hij een en al oor en oog voor de geheimen van het hemels heelal…

de geboorte is de invaart in het leven en tegelijkertijd wordt ongevraagd en kostenloos meegegeven de voorbode van de uitvaart van de dode…

hoe breekbaar de glans van spiegelende berken in de waterplas…

Als de nacht vervaagt En de sterren doven Vult zij Ons diepste verlangen Bereikt haar licht Ieders’ ogen Ontwaken wij In haar ochtendgloren Als ……

de vader bewaakt zich als een fort een bastion van spanning en van dreiging mijn pijlen buigen krom nog voor ze zijn geschoten mijn boog is reeds verdord nog voor hij is gevormd en zinnen breken af nog voor ze zijn gesproken mijn woorden zijn te kort om vader te verstoten…

herinneringen kleven aan dit huis van vrienden hun worstelend leven deed plafond en bodem vinden het vechten klinkt nog van de wanden en echoot klanken van gebroken handen ik sla driftig op hun ruit en schreeuw mijn pijn uit gebroken handen slaan terug plafond en bodem vielen vlug…

een zomerse zon bedekt mijn land waar klaver huist en bijen vangt waar in de koeiebuik gras ontspint tot mest in dampende klodders door koeieanus uitgedreven op het land wordt neergeplet in koeken ter vertering aan het land wordt teruggeven oh nederland oh koeienland je bent door koeieplakken overmand zo vruchtbaar bruin in 't zonnetje…

De zuilen moeten van hun eigen stek Het eiland Texel wordt geannexeerd We vrezen ook voor Ome Loeks z'n peerd En zaterdag zoek ik me suf naar Jack Ik ga naar bed (mij krijgen ze niet gek) Dat staat tenminste op z'n vaste plek…

Stamtafel (postuum eerbetoon aan de Groningse dichter Jaap Pijper) Steeds nog aan dezelfde tafel bijeen, een ieder in zijn eigen ritueel gevangen, maar stilzwijgend vertelt hier elk een dat jouw gezelschap niet is te vervangen. Om deze vertrouwde ronde tafel heen zitten mensen die nog steeds om je geven. Zeer beslist wordt hier door iedereen…

tussen heiligen van glas in lood in het donker zo wonderlijk belicht bij verstilde stemmen en oude gezangen bekruipt me een heimelijk verlangen te leven als een vredige kloosterling…

de stengels als navelstrengen verbonden mer de zomeraarde wiegen ruizend ritselend de rijpheid van de korrels in de korenaren de molen scheert met zacht gezang van wind en zachte glans op wieken het kaf der blonde koppen van het koren en voorproeft de instroom van de oogst met ronde slagen het gulle graan tot meel vermalen voedend de…

hoe ik water naar de zee draag blind zo gedreven hoe mijn lijf in droogte bezwijkt verhit naar water tast het stromend tij gewillig keert…

met ijzige lucht bekleed ademt het land nog onbewogen als een kale jas vol weidse stilte zo tijdloos om me heen…

Het spoorwegnet wordt straks opnieuw geweven Hoewel daarbij niet alles lijkt te kloppen Zo gaan de intercity's vaker stoppen Omdat we hogesnelheid gaan beleven De oude tijd van stoom is niet verloren Dat kringelt straks weer op uit onze oren…

onder een lekkend zeil tussen flessen en kruimels brood warmt hij zijn lijf aan een boek van Jorge Amado over sluwe schurken en frivole vrouwen in een zondige stad danst hij net als zij op ‘n duistere rand van leven en dood…

laag voor laag zoek en graaf ik steeds dieper naar het breekbaar vermoeden van liefde van leven in aardse geborgenheid…

Een man in een uniform en met pet, achter een bureau, hij kijkt in de lens, de fotograaf heeft hem in die pose gezet, de glimlach duidelijk niet z'n eigen wens. Die man daar in dat kleine kantoor is mijn opa, maar niet die ik heb gekend; vier was ik slechts toen ik hem verloor: hij was veel ouder dan de man op de prent. Het lijstje was…

't Bleef die dag somber zei de weerman op tv, de mist zo dicht, 't was bijna regen. Ik schreed met het doorweekte volk mee, geen woord teveel, er werd vooral gezwegen. Op 't kerkhof begraaft men niet overdekt, Bij regen houden de dames de parapluies omhoog, met het vocht dat uit de herenhoeden lekt blijft op een begrafenis niet veel droog…

Gedichtendag zegt jaarlijks: dag gedichten! Penseelt met veel plezier gedachten dicht Van iedereen die na dat wachten zwicht; Een dag vol bloemlees en ontzag-gezichten Morgen wacht de sleur van alledag Maar deze site blijft daag'lijks vers aan slag…

hoe krijsende meeuwen elkaar bevechten om elk stukje brood hoe ze lijken op mensen die nooit van delen hebben gehoord…

Zoals de golven Van de blauwe zee Dansen naar de kust Zo dansen de woorden Het leven in Als zij spreken over Liefde…

de wereld noemt hem zwakbegaafd maar als de muze hem raakt en streelt kleurt hij het doek vol sierlijke vogels en vissen herleeft in vurige tinten de stijl van Appel en Corneille schuilt in bevlogen schilderijen de ziel van een pure kunstenaar…

Als in een cocon zit ik gevangen in een intens verlangen tot de vlinder diep in mij groeit op weg naar het nieuwe leven dat boeit Als een rups voorzichtig ontluiken De draden van zijde als houvast gebruiken Met de dauwdruppels om haar verspreid Is zij ontvankelijk en glanzend zoals altijd Als een kleurenpracht zijn haar vleugels in het licht…

Een duif had in 't begin een simpel baantje Hij nam gewoon een twijgje in de bek Begon zijn grote wereldvredetrek En als-ie oud was streek-ie stil het vaantje Nu doemt de rugzakduif op uit de mist Als was hij luchtvervuilingsterrorist…

Fortuin en liefde ten kwade gekeerd 't zwervend bestaan nimmer begeerd huis en haard verloren; in't park wacht de bank met kranten en de koude nacht. Vraag ik u om verlichting van mijn last staat uw oordeel bij voorbaat al vast: eigen schuld dat je bent zoals je bent ga maar werken, van mij geen rooie cent. U heeft ongetwijfeld reden tot…

Gistermiddag deed ik het nog, maar ik had onmiddellijk spijt, vreemd gaan die dingen toch: de gewoonte raak je niet kwijt. Ik wil het heus wel bedwingen, maar je verslapt daarbij zo snel en dan, ja zo gaan die dingen, ach, u begrijpt het zeker wel. Zult u mij betrappen op heterdaad, stoor u niet teveel aan mijn gedrag, weet dat het niet…

Daar zit ze, starend uit het raam knikt naar de zuster, hoort mijn naam en in de draai van dat moment stijgt de hoop dat ze me herkent. "Dag lieverd, daar ben ik weer", helaas blijven ook deze keer haar ogen onaangedaan afgewend: reeds 't afscheid, tijdstip onbekend. Onmogelijk haar aandacht te vangen haar blik blijft onbewogen hangen…