een nacht van vermiljoen

daar op het hoge duin heb ik je ontmoet
starend naar de avondzon
op je haren lag een gouden gloed
de horizon was vol van vermiljoen

de zee doorsneden met een gouden spoor
weerspiegelde zich in je ogen
ik keek je aan geraakt, gepakt, bewogen
de weerspiegeling drong in mij door

de duinpan vulde zich die nacht met gloed
met sauzen, spijzen, geuren
met vermiljoenen kleuren
van twee huiden met geluiden van het zoet

wij hebben de nacht tot het lichten omvat
in je ogen stond het blinkend dauw gevangen in zonnestralen
de ochtend kwam mijn droombeeld halen
en streek jouw rok weer glad

ik kom nog wel eens op het hoge duin
als de avondzon in het onder gaat
maar van de zee spoelt slechts een zand'rig schuim
en de wind die blaast en klaagt
dat alles eens vervloeit en vergaat

een nacht van vermil

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 684