Alle inzendingen over Even de weg kwijt...

ik zal altijd van je houden, en ik wil je nooit meer kwijt.…

Zo kort geleden Zo'n korte tijd Ik kan het nog steeds niet geloven Maar ik ben je echt kwijt Als ik 's ochtends opsta Kom ik uit bed met verdriet Dan wil ik bij jou zijn Maar ik weet, jij bent er niet Nee, je bent er niet meer En je zal er ook nooit meer zijn Nooit meer zal ik in jou ogen kijken En die gedachte doet me pijn Ik denk…

Te vroege lente de bomen en de vogels zijn het noorden kwijt…

Ik ben het kwijt, had het voorhanden ben het zoeken zat, leg het aan banden. Zoek naar geloof wat er gisteren nog was. Ben het kwijt maar geloof me als ik zeg, ik geloof in mezelf, dat is niet verloren. Ik geloof in m’n eigen al ben ik eigengereid Ik ben het geloof in mezelf in elk geval niet kwijt.…

Nu nog schrijf ik later om mij te ambachten in je dromen, mijn torso verfijnd bij deze gedachte maar hoe kan ik je raken wanneer mijn poriën de scherven schreien van achteloze daden waarmee jouw bloemmotief verwelkte in en wolk die kleurloos langs de hemel zwerft…

Eerst is er ‘onwetendheid’ dan is er het ‘weten’ maar na de ‘alwetendheid’ komt stilaan het ‘vergeten’. Wanneer ook ‘t niet meer weten in de vergetelheid is verdwenen weten we, dat waar ooit onwetendheid bestond alles nu vergeten is.…

Wanneer raakte ik je kwijt kwam er stilte diep in mij de trein van het bestaan raast steeds sneller voort. Heeft geen oog waarom ik jou voorgoed verloor elk station wordt aangedaan steeds blijft hij even staan. Dan zoek ik naar sporen van een weg waar ik vrij zal zijn van de oude pijn die mijn ziel zo heeft verwond.…

gezwicht voor niets een zeggend gedicht alleen woorden zeggen iets en die komen er te zijner tijd ik moest dit even, kwijt.....…

Terecht sprak vader op het nieuws: zo is mijn dochter niet, die springt niet zomaar voor een trein, dat geen mens dat nu toch inziet. En dan komt de redder in de nood: in de vorm van meneer van de Goot. De patholoog gaat uitzoeken waarom, het meisje daar voor die trein sprong. Het is voor nabestaanden niet te begrijpen, waarom een…

Ik ben kwijt Wat ik ooit had Ben vreselijk op Mijn hart getrapt. Ik was zoekende Naar het verlorene Maar besloot te stoppen Met het zoeken naar: Het onvoorspelbare…

Ik ben je kwijt. Ik kan niet meer in je geheugen treden. Elke vorm van herkenning wordt vermeden. Ik ben je kwijt. IK ben je kwijt. Het heden is niet meer het verleden. Wat we doen is niet meer wat we deden. Ik ben je kwijt. Ik ben je kwijt.…

even de draad kwijt val dan ragfijn als een spin terug in je web…

dat ik mezelf even kwijt ben mijn lichaam herken ik niet mijn hormonen zijn van slag ik kan mijn draai niet vinden Ik wil weer even klein zijn kind zijn helemaal bij je wegkruipen schuilen Ik wil even niet meer weten wie ik ben ... dat ik ben ...…

Ik wil je Nog heel even storen Met jou is tegelijkertijd Ook al raakte ik je kwijt De poëzie geboren...…

Ik wil dit toch nog even kwijt voor we het graf dichtgooien Ik vond hem eigenlijk altijd bij leven al een dooie...…

Tranen drogen langzaam op De wind is weer gaan liggen Ik ben de weg kwijt in dit leven De zekerheid verdween Ik ben mezelf kwijt in dit leven Mijn ik bleek toch een ander te zijn…

ik ben verblind door de glinstering van mijn glazen doolhof waar vroeger alles in sierlijk transparante vormen gerangschikt was spiegelen nu onzekerheid en vage angst mij overal tegemoet het spoor van scherven kan ik nog verbergen met onhandigheid maar de weg in het labyrint van inzicht ben ik al even kwijt heb de lichten getemperd…

De golven in mijn hoofd slaan tegen de kust in een verwoed trachten alles weg te spoelen Maar mijn hart laat niets gaan ondanks dat het beter zou zijn om even niets te zijn om te overstromen De golven in mijn hoofd overspoelen slechts de verlangens die ik niet wil vergeten die ik vast probeer te houden Maar alles wat ik kwijt wil…

Opeens, tussen het hier en nu Begon zij te zwerven Ze merkte het zelf niet eens Het was al even na elven In deze zelfverzonnen tijd Raakte ze haar zinnen even kwijt En dat allemaal plotseling en tegelijkertijd…

Even stilstaan bij de bloemen Even stilstaan bij het gras Even stilstaan en benoemen Even stilstaan bij hoe het was Even stilstaan bij het leven Even stilstaan bij de dood Even stilstaan en beleven Even stilstaan klein en groot Even, als het kan heel even Even, als het kan intens Even, als het kan beleven Even geven aan ieder mens…

Ieder heeft behoefte, even helemaal alleen te zijn afgezonderd van jachtig leven afgesloten voor gedrein. Gevoelens tot rust laten komen de ruis van gedachten zeven de nare weg laten stromen de goede bewaren al is het voor even.…

Ik wil je zo graag duidelijk maken, dat jij me hebt weten te raken Dat je een plekje hebt in mijn hart, en dat je me steeds meer verwart Nu nog de woorden zien te vinden, om jou voor altijd aan me te binden En je voor altijd aan mijn zijde te hebben, zodat de onzekerheid weg kan ebben…

Even ben ik er geweest in die korte koude dagen wollen borstrok, kachel aan een liedje nog, dan moet je slapen gaan Even zomaar langs geweest ik zag twee mensen in een tuin haar grijze hoofd, het hoge gras alles was zoals het was Even mocht ik binnenkomen in een leven haast vergeten kom mee, dan gaan we vlinders vangen de warmte van die…

Even niet meer... Maar toch ben ik gelukkig. Met de kleine dingen en het geluk dat ik heb. Dat ik de liefde die ik heb nog kan geven, aan wie ik lief heb.…

Kon de hemel maar even opengaan. Kon ik maar even om het hoekje kijken! Kon ik je maar even zien staan. Kon ik maar even naar boven reiken. Kon ik maar even je lach horen. Kon ik maar even de glinstering in je ogen zien. Kon ik je daarboven maar even storen. Kon ik maar even met je praten, een minuutje of tien.…

langzaam sterf ik in een huis dat wacht regen in de ramen ik poets de laatste dag hang wolken aan de nacht koud, steeds bleker de lippen achter glas ik praat nog over stenen en leg ze op mijn huid alsof de stilte slaapt in een verre dag na deze het is de hoogste tijd het regent op mijn mond buiten valt het raam…

Nachtmaan schenkt even macht wonderbaarlijk ademkracht mijn kus tongen vast blaas mijn adem in jouw prachtig lijf -blijf verspreidt mijn gevoel zuurstof adem ons naar èèn orgasme knallend vallende bloemenvuren elkaar bespelen voelen beleven overgeven aan niets -geen reden.…

Meezwevend op de aanraking van de noten voel ik mij vrij, intens gelukkig even weg uit het hier en nu terug naar de basis van hoe het zou moeten zijn…

duurt alles maar even…

Even van niks weten of gewoon ... Even alles vergeten.…