Alle inzendingen van Amber Vermeulen

WIJ gaan STAKEN! De toegang tot werk onmogelijk maken Wij doen opzettelijk irritant Het wordt weer een zootje in het land Lekker tijd en geld verkwisten Alsof ze niets beters wisten En het helpt geen ene moer... de stopzetting van het Openbaar Vervoer... Want door de staking van de NS-bestuurder, wordt ons treinkaartje straks…

Zonder houvast leidt de dichter de pen rolt van tafel op een woordtapijt In tijdloos licht wacht de taal op een teken van de schrijver schuift met vaste hand gesmoorde woorden terzijde in de ronkende schaduw van het geschrift…

De zon zakt Stil in de zee En gedwee Ga ik mee Spiegeling In het water Helder, bijzonder Vogels koppig en uitgelaten De zon gaat onder! Nemen dan hun vlucht Naar de horizon Laten zich verleiden Door de rode avondzon De dag schemert De nacht ontwaakt Het is donker en duister De wereld slaapt Gefluister, ik luister…

Opeens, tussen het hier en nu Begon zij te zwerven Ze merkte het zelf niet eens Het was al even na elven In deze zelfverzonnen tijd Raakte ze haar zinnen even kwijt En dat allemaal plotseling en tegelijkertijd…

Ik wist het niet Echt niet En ergens ook weer wel Maar ik wist het niet echt niet dat een woedende wind zo gewelddadig kon zijn…

Zo nu en dan Omarm ik de stilte Gevangen tussen muren Laat minuten eeuwen duren Soms, zoals vandaag Raak ik mezelf even kwijt In een doolhof van ontastbaarheid in een paar seconden tijd…

Verdwaald en achterhaald In de bloesem en in struiken Overschaduwd en gewaarschuwd In tweestrijd Voor altijd…

En in dit verliefde brein Lijkt het nu opeens complete chaos te zijn Er komen wel woorden in mij op Maar ze vormen geen zinnen Geen staart, geen kop Ik kan er niks mee beginnen En met stoffer en blik Veeg ik de letters bij elkaar Het is beter dan niks Een restje nietszeggende barbarentaal…

Toen de wind zijn ware gestalte aannam Ontstond er een hapering in de tijd knipte mislukte momenten weg plakte er vrolijke tijden voor terug En met een adem Een zucht Proefde ik alleen nog donzige wolkjes van geluk…

Zwijgzaam aanschouw ik een rumoerig kabaal En voel de stilte om mij heen Ik hoef er geen moeite voor te doen Het is er nu en zomaar ineens…

Liefdevol omarm ik de gebroken stukken van mijn hele bestaan Even voel ik helemaal niets Of juist teveel van iets En op dat moment In dat ogenblik accepteer ik mijn verdriet en laat het weer vergaan tot niks Laat het haar gang maar gaan…

Het leven heeft vele lagen Met weinig antwoorden en zoveel vragen Je kunt je natuurlijk blind staren en met elke nutteloze gedachte meevaren Maar ik besluit om verder te gaan En niet te lang stil te staan Bij elk moment Of ogenblik Elke traan Elke snik Ik ga verder, elke dag onbewust bewust met een gebroken, maar kloppend hart…

Vallende bladeren Verkleurde bomen De zon blijft langer weg En de regen blijft maar komen De zomer zwaait vaarwel Er komen talloze bladeren voor terug En met een adem, een zucht Verwelkom ik de donkere, grauwe lucht…

Tussen het warme daglicht en het donkere avondrood Ligt een stille aanwezigheid van minutieus onzichtbaar zijn Een sober transparant silhouet Met een lumineus bijna poëtisch effect Golvend ontvouwt zich een koortsachtig moment Gewoon buitensporig en bijzonder welbekend Tot een rusteloze punt mijn gedachte vermoordt Niets ontziend…

De tegels onder mijn voeten voelden hard en scherp aan Dwalend op een verloren pad Waar was het verkeerd gegaan? Ik ben daar niet zomaar gekomen Eens nam ik de benen Heb van alles gevoeld Stopte opeens met dromen Smeet de deur met geweld dicht Scheldend, schreeuwend in mijn hoofd Angst en pijn werden niet verdoofd Licht werd donker…

Morgen was gisteren Die tijd is voorbij Het zweeft ergens in het nergens Vandaag is al kwijt Het ooit is nu nooit Het nimmer immer ooit Een adem Een zucht Een wolk in de lucht Zwevend Fluisterend Door alle tijden heen Rollend Stuiterend Als een dobbelsteen…

Wanneer alleen de stilte nog overblijft En de laatste levensgolf voorbij drijft Is daar nog alleen de tijd Maar ook die raakt langzaam kwijt En dus vraag ik me af Heb ik spijt? Op dat moment Heb ik geleefd? Of is mijn leven verloren gegaan? Heb ik überhaupt wel bestaan? Ben ik het leven waard geweest? Kan ik met opgeheven hoofd doodgaan…

Mijn open jas hield ik stevig vast alsof ik een vlieger was De wind nam mij mee Naar alle windstreken En ten slotte naar de zee Ik eindigde op het strand Voelde het zachte, mulle zand Kreeg een knipoog van de zon Die net aan haar ondergang begon Zag de lucht die nog even wilde stralen Eindelijk kon ik weer ademhalen Bleef even…

Ik wil zwerven ik wil dwalen over stenen over gras Ik wil thuiskomen met verhalen over vroeger hoe het was…

Ik wil me niet blind staren Op overwinningen of gevaren Ik wil niets accepteren of overzien Mijn verdriet is er toch wel en bovendien Ik kan niet leven van rottende bladeren of bloeiende bloemen Ik ken de liefde Ik accepteer de gevaren Ik heb het geprobeerd en soms opgegeven Ik voelde geen regen, geen zon bovendien Ik dacht: ik zal…

De zon zakt Stil in de zee En gedwee Ga ik mee Spiegeling In het water Helder, bijzonder Vogels koppig en uitgelaten De zon gaat onder! Nemen dan hun vlucht Naar de horizon Laten zich verleiden Door de rode avondzon De dag schemert De nacht ontwaakt Het is donker en duister De wereld slaapt Gefluister, ik luister Zie…

Gevlucht voor mijn gevoel Weggerend voor mijn leven Een weg gezocht in het doolhof vol struikelblokken en dichte deuren De trein gepakt en alles achter mij gelaten Mijn ogen opengeslagen en nooit meer dicht gedaan Gekropen uit een diep dal Een zwart dal met maar één uitweg Mijn leven zit opgesloten en de sleutel ben ik kwijtgeraakt…

Daar ben je dan Aan de andere kant Het voelt verstikkend verwarmend Ik verberg mij snikkend Achter mijn armen Je loopt fluitend bij me weg Was dit een droom? Of was dit echt? Ik voel me bedrogen Voorgelogen Voel me verlamd Snap de greep er niet van Ga dan weer verder zonder discussie want ik besef mij de illusie Ik zit…

Kan ik mijn jeugd nog eens over doen? Neen, je leeft nu En toen is toen Kan ik mijn herinneringen vergeten? Neen, je mag ze verwerken Of juist welkom heten Kan ik gelukkig zijn? Niet zonder onheil Niet zonder pijn Eeuwige blijdschap bestaat nu eenmaal niet Leven is leven mét en zonder verdriet…

Ga weg, kijk niet naar mij Laat mij mijn eigen weg gaan Ik ben zelfstandig en vrij Maar laat mij niet in de koude regen staan Het maakt niet uit Ik ben dit niet Je ziet niets aan mij Ik heb geen verdriet Ik word duizelig wakker Alweer een zwaar hoofd Ik zie tegen deze dag op Maar wie had mij een goede dag beloofd? Ik en mijn epilepsie…

Een waanzinnige traan Daalt neer In mijn fantasierijk Mijn tweede bestaan Ik val om Figuurlijk dan Achterover Soms andersom Ik droom Over niets Tot ik bezwijk Of zoiets Ik draai En ik woel Ik voel niks En tegelijk Een heleboel…

De zon zorgt voor licht in mijn leven Net als de sterren Al schijnen ze maar even Ik word zwijgzaam Voel me eenzaam Lijk me over te geven Aan de schemering Zomaar, uit het niets Ik adem uit en in En voel een intens verdriet Omdat al zoveel verloren ging…

En dan Mis ik je Zo intens Dat scherven Weer heel worden En dan  Haat ik je  Zo erg Dat woorden Te kort komen En dan  Droom ik van je  Zo hevig Dat sterren  Verbleken En dan Ren ik weg Zo snel Ik wil dit wel Maar eigenlijk Toch niet echt …

In de verte zie ik een licht Ik ren er naartoe maar ben net te laat Het licht vervaagt in de duisternis Ik voel mij machteloos klein en eenzaam Stemmen waar ik overdag niet naar luister Achtervolgen mij in mijn dromen Ik probeer rust te vinden maar word steeds gestoord door een achtervolgingsproces van geluiden Slapen…

Ik herzie mijn leven Op een afstand Voor een ogenblik Slechts heel even Het kruipt als los zand Door mijn handen En sluipt stuurloos langs mijn benen Verdwijnt dan vluchtig Op een verlaten strand Kriebelt plagerig tussen mijn tenen Ik herzie mijn leven In een vogelvlucht Voor een ogenblik Slechts heel even…