Netgedichten

netgedicht (nr. 59.809):

Epilepsie

Ga weg, kijk niet naar mij
Laat mij mijn eigen weg gaan
Ik ben zelfstandig en vrij
Maar laat mij niet in de koude regen staan

Het maakt niet uit
Ik ben dit niet
Je ziet niets aan mij
Ik heb geen verdriet

Ik word duizelig wakker
Alweer een zwaar hoofd
Ik zie tegen deze dag op
Maar wie had mij
een goede dag beloofd?

Ik en mijn epilepsie
Mijn epilepsie en ik
Ik probeer het te verbergen
Soms voel ik mij getikt.

Het is geen nachtmerrie
en dus geen droom.
Het is mijn lot,
waar ik keer op keer
mee word beloond

Door lasten krijg ik spanning
Door spanning krijg ik lasten
Het is een vicieuze cirkel,
met één waarschuwing,
dat ik op moet passen.

Slapeloze nachten
Kom ik er ooit nog vanaf?
Epilepsie hoort bij mij.
Maar ik ben bekaf.

Mensen merken het niet aan mij
En ik kan het niet aan anderen zien.
Daarom vertel ik mijn verhaal.
Dan begrijpen ze het....misschien.

De spanning loopt op
Steeds weer kom ik mijzelf tegen
In de disco en op school
Het moment komt nooit gelegen

Ik lijk chagrijnig
En ben soms naïef
Maar dat is slechts veranderd
toen mijn ouwe ik stierf

Mijn epilepsie,
ik heb het leren te accepteren.
Wat zou ik anders moeten doen?
Ik kan het nu eenmaal
niet de rug toe keren!

Ik wil niet opnieuw geboren worden.
Epilepsie hoort bij mij
Ik ben net zo normaal als anderen
Ik heb er alleen één last bij.