Alle inzendingen over Familie Reünie

Wat doe ik hier In een huis met familie Het voelt niet als familie Het zijn mensen waarmee ik samenleef Elke dag vraag ik me af Zullen ze ooit echt familie zijn Maar ik weet het antwoord al Ik zal altijd onderaan staan Waarom doet het toch zo'n pijn Als ik me nooit verbonden heb gevoeld Theoretisch gezien zijn ze familie Maar praktisch…

Voor hun familie zijn de doden even groot – als toen ze leefden.…

we troffen alles onveranderd aan vertrouwde luchten vulden onze longen het was nog niet goed tot ons doorgedrongen we bleven op een afstand even staan en zagen hoe de mensen zich verdrongen rondom het spit onder een volle maan de avond viel en ieder leek voldaan de danseressen dansten, barden zongen totdat een takje kraakte en een jongen…

Oud-leerlingendag. De lentebloesems geuren. Stralende ogen. Een gordijn schuift voor het nu. Mannen worden weer jongens.…

was dit wel een ander jaar bij alle groei in de persoonlijke harmonie geen uitnodiging voor een reunie het lijkt toch over met mijn acuut gevaar toen al was ik in mijn aanwezigheid overal echt hoogst tijdelijk hoe vaak word ik op de mailing list misschien niet pijnlijk gemist het is om nu van te verzuren met mijn drang tot mobiliteit liep…

met kaarsen verloor de schemering zijn licht vlammen dansten warmte en intimiteit rond fraai gedekte tafels maar de muren kenden schaduwen van mensen die worden gemist waar vroeger het café nog vol liep bij de reünie speelt nu het gebeuren in zaal twee het afscheid is weer zwaar maar altijd zegeviert de hoop op een weerzien…

de wateren en bossen tussen de velen paden strek ik me uit en kijk omlaag over het dal Het uitzicht ligt smetteloos voor me onwetend wat er verder voor me ligt ben ik nu zoals ik geloof dat ik nou eenmaal ben Toen het dal De muren waarin ik vastgeketend zat liggen ergens daar in het dal afgebrokkeld in het bestaan van een reünie…

Men is tegenwoordig volop bezig met het adviseren omtrent de aanmaak van je stamboom, want: familie die heb je voor altijd (niet dus) familie kom je nooit vanaf (wel dus) familie is er altijd en overal (echt niet), familie is er als je ze nodig hebt (van je leven niet) familie, daar zou je op moeten kunnen bouwen, rekenen, vastklampen…

Ik zou toch net zo goed een kind van mijn ouders moeten zijn. Maar het voelt niet alsof ik dat ben, waarom heb jij mij zo laten vallen, heb ik jou wat gedaan waardoor je niet meer in postitieve zin over mij kan praten? Elke nacht denk ik aan je, elke dag ben jij in mijn hart. Waarom heb jij me zo in de steek gelaten? Ik ben toch net zo…

gezin dat niet op een gezin lijkt, familie die niet op een familie lijkt, liefde die niet op liefde lijkt, maar verdriet, dat is de werkelijkheid…

Op de reünie zag ik mijn jaren zestig vrienden weer. De gitarist en saxofonist, beiden zonder haar en haar. Het leven was wat sporen kwijtgeraakt. Het meisje van de zanger vond een vroege dood en hij, hij was blijven hangen in de blues en zoop. Er werd gespeeld, gelachen en gejankt.…

Haar familie is haar passie haar thuis, Die ik graag bezoek Traan van vreugde. Gezicht als geboorte. Heerlijke knuffel. Maar haar familie is haar passie haar thuis. Ze heeft zwart haar en een vrolijke schaterlach. Ze zoekt het lied van hoop. Stemmen die stralen. Maar haar familie is haar passie haar thuis.…

uitkijken naar een tijd die nog niet is maar die hopelijk komen gaat terecht gekomen in de sluizen van de tijd het oude achter zich gelaten, het nieuwe binnengevaren, niet wetend wat er komen gaat - onwetend van de liefde en het leven dat hen overkomen gaat en van de dood die -nog - niet bestaat n.a.v. reunie…

Ik zag in mijn oude tante De trekken van mijn moeder . En van een oma en een opa, Die ik nooit echt heb gekend . Hetzelfde bloed stroomt door mijn lichaam dezelfde oogopslag gelijkt. De verbeten trekken om haar mond. Het in zichzelf gekeerde staren in de leegte van een landerige dag, waar op wasdag alle lakens heerlijk wapperen in de zon…

Een foto, zes jaar oud begraaf ik in de tuin -- onze geheimen.…

Ik zou wel eens willen weten wie van de familie Mol het was. Zie de grond, op en neer bewegen ze laten zich niet zien. Waar gisteren nog twee hopen waren, zien we er nu vier, zouden ze 't erbij laten? Ik denk van niet en zo kijk ik telkens weer naar de grasvloer, die gaat op en neer....…

huilend denkt hij na over vriend en familie, die hij niet meer heeft…

Mijn oude tante: midden in haar familie -- in fotolijstjes.…

In de zitkamer woont de oude familie -- in pronkportretten.…

Een klassefoto is een negatief van een reüniefoto die 30 jaar nodig heeft om te ontwikkelen om tegenovergesteld te worden afgedrukt De mooie kleding van toen is nu lelijk en alles wat zwart-wit leek heeft in de loop der tijd kleur gekregen De toekomst is verleden tijd, kinderen zijn volwassen geworden en de leraren zijn weer terug kind…

'Violen zijn de glans van een orkest,' zei dirigent Ed Spanjaard, en ik kleurde. Hoewel verguld dat hij mij waardig keurde, vind ik het notenbeeld een rohrschachtest. Maar naast me horend waar mijn blik naar speurde, wordt Verdi mij na één keer manifest. Tsjaikovski en Vivaldi volg ik best. Poulenc is lastiger. En dan Van Beurden!…

het rook nog naar gezelligheid en rust van lang geleden muren en het bord hadden zorgeloos de tijd opgeschort zag de kleine geesten in een groter lijf hun blikken toch wat wijzer herkende de details toen uitvergroot nu in balans zo op het oog slechts bij een enkeling brak nog de speelse twinkeling van vroeger tijden door…

Een weerzien na jaren tussen oude buren, familie, kennissen, relaties en/of vrienden blijkt vooral een (her)ontmoeting tussen mensen die niet moeten maar willen MENSEN: ouder ogende mannen, vrouwen met weinig of minder grijs haar kaal of kalende doorgaans door de jaren gepokt, gemazeld, gerijpt ziek geweest, beter geworden goed levend…

En voordat de hemel vol staat met sterren die ons die dag gadesloegen, rijden we voldaan en slaperig naar het familie-huis.…

Een prachtige stevige stam Stevig staand, zodat alle takken er op kunnen steunen Een prachtige boom is onstaan, door deze stam Een boom, een thuis, een familie De boom, die al jaren mooi bloeit En dankzij deze stam heeft deze familie nog jaren te gaan…

Ik weet nog moeder, dat wij in de avond zaten, dicht bij elkaar. Ik keek naar jou als ieder kind. Jij woelde door mijn haar. Ik weet nog dat jij teder was en mij heel diep beminde, al kende ik de eenvoud niet van dat gebaar. En dat jij zei: een ster, zij valt. Doe maar een wens met je ogen dicht. En dat ik met mijn ogen toe daar zat…

Ik stond te wankelen, daar midden op de stoep. Een verstoring in evenwicht, temidden van een grote groep. Je hebt me geleerd op 2 benen te staan, met de hulp van jou aan mijn zij. Ik kijk vluchtig om me heen, je staat niet naast mij... Ik begin je te zoeken, mijn gedachten op alle mogelijkheden gericht. Even kom ik op adem en verlies…

Knalrode lipjes die amper een woord uitbrengen kleine handjes vingers zo klein geen woorden voor alleen kijken en lachen…

Waar ben je nu, ik kan je niet meer vinden 'k Heb alle kamers van je geest doorzocht Maar neergelaten zijn nu alle blinden Als ik je ergens maar bereiken mocht Bij elk bezoek moet jij weer aan me wennen Ik werd een vreemde in jouw poppenkraam Tot op een keer, een blik van blij herkennen En je begroet me, met mijn moeders naam…

Ik heb nog maar één vraag! Waarom liet jij mij gaan? Ik ben jarig vandaag. En jij weet niet eens van mijn bestaan. Je zag me niet groot worden Ik zei tegen de verkeerde, papa. Dat is toch te gek voor worden. En dat ik het dan ook nog moet horen via Anna. Ik voel me gekwetst en ben heel boos. Had jij daar een reden voor? Of was je gewoon…