Alle inzendingen over Huilende

Een spiegel toont de waarheid van haar wezen Onbekend Niet haar eigen Het gezicht van een verloren ziel Zacht wenend zonder tranen De nacht onthult haar betraande ogen De dag verhult haar huilend gezicht Gezien wordt zij nimmer Gezien worden wil zij des te meer.…

Ik zie een meisje, huilend van verdriet. Ik zie een meisje, met pijn in haar ogen, Ik zie een meisje, verlaten en alleen. Ik zie een meisje, maar helpen kan ik haar niet. Ik kijk het meisje aan, en zij kijkt terug. Ik zie het meisje, het meisje in de spiegel.…

Novembermist domineert Het dorp waar ik woon Vrijwel niets herkenbaars Meer te zien, alleen waarneembaar Vage schaduwen in de Koude natte najaarslucht Opgelost in een brij Van bitt're tranen Van het huilende mensenkind Dat mijn oog verblindt…

Elke week met de buurman mee Al riep ik huilend steeds weer nee. De buurman is een vieze man Die mij apart lokt als het kan. Hij zet mij op een krukje in de schuur Of hij drukte mij tegen de muur. Altijd zit hij met zijn handen overal aan Als klein kind moet je dat ondergaan.…

Huilend steen en is er geen schaduw die je helpt of fluistert dat je mag veranderen in een vlinder die zijn cocon van woorden maakt zoals hij zijn schaamte verliest en kijkt naar de stenen waarmee hij zijn maskers verzint.…

huilende kinderen tellen hun tranen niet verbergen keuzes in het stilste verdriet lachen als het mag oogstrelend zacht angstig in hun zijn die verscheurende kracht waarin zij dromend geluk steeds moeten delen hun lach naar jou zal ik morgen beleven…

Klein en verwrongen uit mij geboren huilend van frustratie de eerste dagen om daarna je naam vol overtuiging te leven zingend en dansend dartel je de dagen een vrouw in de dop zomaar ineens de spiegel van mijn jongere ik dat ben jij mijn grote griet…

Was je in mijn leven Voor altijd maar gebleven Zonder afscheid was je weg Huilend terwijl ik bloemen neerleg Denk ik aan de keren dat we dansten Zwierden Lachten Nu moet ik zonder jouw hand in die van mij Verder gaan met wat ik deed Tijd gaat voorbij Ik wil dat je weet: Jij blijft bij mij.…

Ik zie je lopen Ver weg van mij Ik weet niet waarom, maar het doet mij pijn dan komen de tranen tranen van verdriet, schuilhoudend achter mijn jas zodat jij ze niet ziet huilend draai ik mij om en loop naar de duisternis denkend dat alles wat we hadden nu verloren is…

de gezichten van poreus porselein zoeken zacht de nabijheid van elkaar het aarzelend beroeren van de breekbare handen om die ene ander opnieuw te zien reizen gesloten ogen over onneembare muren in het oog van de storm stamelen en schreeuwen hun huilende monden…

Wederzijds zoeken van tranen naar échte troost zachte omhelzing In verbondenheid vloeit enge hopeloosheid zóveel sneller weg…

Laat mij niet alleen geef mij warmte Ik ben slechts waardevol wanneer ik gevoed word Geknokt en verloren huilende harten accepteren van falen droomloze dromen Ik wil blijven wie ik ben ik heb verloren maar wil mijzelf niet verliezen Verleden geleefd toekomst verlicht zicht Mijn thuis ben ik ...…

Huilend, moe gestreden, buig ik uiteindelijk mijn hoofd, en leg me neer bij dat niet kan, waarin in altijd heb geloofd.....…

De man met de hond liep door het bos Denkend aan de vrouw die de straat overstak, Rennend, Als door de bliksem getroffen Haar ogen op één plek gericht Mensen overal Gillend Zuchtend Huilend Ontzet Niemand had het zo bedoeld Maar het was wel gebeurd Het kind was dood.…

Als alles dood in mij lijkt te zijn Een ijzige stilte mij het ruisen belet Ligt mijn schoonheid verborgen en ongezien Wachtend op de warmte van de lentezon Omarmd door deze met welgemeende liefde Aanvaard ik dit mokkend huilend doch verheugd Om dan gewillig mijn volle schoonheid te tonen Wederom opgebloeid in al mijn jeugdigheid…

Slijmerig modder Afgebroken zwakke tak Gifruikende sloot Bruine bladerdrap Vies vuil grijze Tegel Zwart moordend asfalt Verloren geliefden Huilende zielen Verdwijn Maagdelijk wit Onder Grote vlokken Spierwit verdwenen.…

Bij het ontwaken, soms huilend het leven niet meer zien zitten, besef je langzamerhand het was enkel een droom. Je stapt je bed uit en stapt de werkelijkheid weer in. Maar soms..is het in die werkelijkheid zo treurig, zo triest, dat je hoopt dat het weer een droom zal zijn...…

Waar wolken treuren in egale grauwheid huilend tranen storten als een lijdend somber verdriet troosteloos de einder tot vaagheid verschiet en de wereld zoekt naar warmte straalt toch licht van de zon in kleurrijke bogen op donker verleden hoop voor toekomst.…

Waar wolken treuren In egale grauwheid Huilend tranen Storten Als een lijdend Somber verdriet Troosteloos de einder Tot vaagheid Verschiet En de wereld Zoekt naar warmte Straalt toch licht Van de zon In kleurrijke bogen Op donker verleden Hoop voor toekomst…

Zoals de heerlijk huilende westenwind je zacht zuchtende mondje eert; of het vederlichte vogellied je eeuwige eerste kusje bezingt. zo zie ik je graag…

Overal in deze wereld lopen kinderen zonder naam zoekend naar hun held huilend achter een raam Op deze aarde waar kinderen de toekomst zijn hecht niemand waarde aan dat grut, zo klein Maar vele mensen zoals jij en ik verwezenlijken toch die wensen een toekomst.....met een lachende blik…

daar zit een meisje gebogen in de hoek huilend haar gezicht, nat van tranen vertelt woorden zonder geluid haar ogen vol met tranen vertellen de pijn zonder geluid haar polsen vol met krassen vertellen het verdriet zonder geluid ze huilt ze bloedt ze schreeuwt ze sterft zonder geluid…

Afgesloten, afgesneden toegang werd ontzegd deur ging dicht uit het licht niets meer uitgelegd afgesloten, afgesneden verbazing op gezicht huilend hart ziel vol smart deur op slot en dicht afgesloten, afgesneden van zielsverwevenheid niets hetzelfde meer finale ommekeer, eenzaamheid…

Lachend of huilend Laat het los, geef alles een kans Voorzichtig een stapje naar jouw balans…

dromen werden droom een stille wens naar morgen waar maanlicht gebroken weerkaatst in jouw tranen belooft mij een ster het oneindige verlangen ontvouwt ze haar vleugels in heldere gloed waar wij samen verglijden in engelendromen en huilende sterren in stilte vergaan…

Huilende vlinders in een witte wei Geknakte sneeuwklokjes op een Onzichtbare rij Een kille bries die het zwakke gras doet huiveren Een vermoeide witte duif die de treur niet kan zuiveren Het vredig leven in de witte wei Zwaar als lood Want gisteren ging de perenboom dood…

het laatste radeloze licht verzinkt in een brandende schemer het grijs te moe een opgemaakte opalen glimlach uitdrukkingsloze ogen sponzige wolken in rukwinden verdriet je voelt weinig tijdens de vloedgolf van omhelzingen je doorstaat het gewoon straks wend je je wel tot een huilende maan…

Soppende en sompende regen, druilige driezelige regen, mottige, mistige, muizenissende regen, striemende en stromende regen, vuig vlagende regen, harde, hevig huilende regen, koude en kleumende regen, droevig doordringende regen: allemaal zo vreselijk nat.…

Je wilde het niet proberen er viel niet meer te praten het dreunde in mijn hoofd toen ik je huilend heb verlaten Waarom heb je niets gezegd en liet je mij in liefde geloven in jou zag ik echt een toekomst een vlam die nooit zou doven Zomaar helemaal uit het niets deelde jij me in alle koelte mee dat het over en uit is tussen ons en ik…

Deze onmenselijke kilte die in wonden snijdt betiteld ons afscheid een pijnlijke stilte Je blijft voor me staan niets kon ons scheiden dat wisten we beiden en toch moet je gaan Huilend tegen de maan hard blijven lopen hoe heb ik kunnen hopen dat het goed zou gaan Vertrokken als een speer alles om me heen ik voel me zo alleen dit…