Alle inzendingen over Katwijk aan zee

Huis dat afsluit en dat kijkt: hart dat, onbewogen, hoort de zee die wast en wijkt vóor verzádigde ogen. In geen spiegel, gruwvol-eêl, 't beeld van een begeren. Al de beezmen zijn te veel om de grond te keren.…

o Zee, die mijne lip doorkeent met zout-kristallen waarin het volle licht van alle zonnen breekt; zand, bij mijn veer'ge zool breed-uitgestraald doorweekt, waar krijsend iedre tred doet duizend schelpen schallen; o tuimelende lucht, die brandt mijne ogen toe maar sluit ze op 't dansen van ontallig-vuur'ge bollen: ik ben van zee en lucht…

En zo kwam de meester weer terug in Katwijk in zijn vertrouwde huisje aan de Langedijk. Waar hij heel gelukkig is met al zijn kinderen die hem opeens helemaal niet meer hinderen!!!…

Had ik mijn fiets in orde kon ik naar Katwijk rijden, De straat Van Duivenvoorde zou ik dan niet vermijden. Ik drink nu Coca-Cola waar stukjes ijsberg drijven, en ben gelukkig solo gedachten te verdrijven.…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

Hun blik vaak gericht op de zee, waar familie soms bleef. Verhalen over voorvaderen die de zee trotseerden voor het avondmaal. En als het water hoog staat is er steun van handen. Die niet alleen boeten maar ook lasten van schouders tillen. Samen, als een rots in de branding, onbreekbare familiebanden in hun harten gekerfd.…

hoog opvliegend zand verontrusten mensen op de dijk wolken zweven snel voorbij de wind zingt een droevig lied “waarom geen respect” versta ik in haar woorden de middag kleurt van blauw naar zwart water klotst nu op het strand maar het komt niet allemaal van zee… de wind start volop met huilen haar weeën ze kan ze niet meer…

het ruime sop in de sluizen bij katwijk staat het water hoog de getuigen spreken elkaar schijnbaar tegen kijken en zien niets een kreunend geluid - de volgorde in de tijd raakt vrezelijk zoek man van la mancha sancha pancha draagt voor jou warme estola toch ongehavend terug van het futennest weer gelijk water…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

De tijd is als de kille en dorre zee, die zwoegt noch krijt. Ik ben alleen; ik pers mijn strakke lippen samen op eenzaam deze grote sterre, die ze bijt.…

De lange strip Doorheen de chaos en alle zoetigheden Zie je de waarheid op ieders lip De waarheid van het licht en kwaad op het verleden Man vrouw jong en oud willen niks anders dan alle miserie vergeten Lachen zonder lach en huilen zonder traan Het leven leeft hier maar het voelt verlaten aan Iedereen heeft wel wat geklaag En heeft hier…

“Pierre heeft de boel gesaboteerd”, beweerde producent John van Katwijk……

Wie krijgt haar boer en vindt de boer zijn vrouw Zal Linda ooit nog in maat 40 passen Gaat Paay nu zelf ook iemand onder plassen En wat moet Jinek verder zonder Pauw Is Rokjesdag al officieel begonnen En heeft Humberto echt iets met Dionne?…

Waar Rome eens barbaren weerde stroomde indertijd de Rijn in zee. Tussen Sint Olof en Sint Jan kon hier de hemel verduisterd worden door wolken gonzende insecten. Vijf uren had de langstaartige nieuwgeborene de tijd om vluchtvaardig te worden, te paren en te sterven.…

Vlietstra van de Hersteld Hervormde Kerk in Katwijk. Als een kind zondigt, is kastijding een noodzakelijk antwoord. Als de ouders dat niet doen, gaan ze in tegen de wil van God, is zijn mening.…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Zijn zee van zijn Wat hij in leven dacht te zijn was slechts een druppel schijn wat hij in wezen was was veel méér oceanen vol meer nu koester ik enkel nog de mooiste herinneringen en zijn as…

Belandt zij zonder Chicanes aan land Donderend en denderend Extravert Frenetiek de Gretige gulzige golven Hoorbaar hongerend Intimideert zij Jubelt zij haar Kolkende klaagzangen Lyrisch haar landschap Mooie maanzieke reuzin Neptunus maant haar tot kalmte Oeverloos opent ze haar Panorama’s deze non- Querulante sterre der zee…

Discreet en eerzaam ga ik door het leven, Fatsoenlijk en beschaafd houd ik mij in. Nou had ik mij met heel veel goede zin Voor een coronaschreeuwtest opgegeven. Hysterisch schreeuwend telde ik tot elf: Tien tellen was ik helemaal mezelf.…

Omdat stilte van nature oorverdovend is, kun je hier geluiden voelen. Kleuren kun je zuiver horen. Gedachten kun je in het water, rimpelloos gespiegeld zien. Hier, aan het rimpelende water, besef ik hoe ik vrijer leven kan. Zoals een speelse kat die jaagt. Of het spinnen van een oude kater.…

Donkere wolken kwamen aan een wind stak op best hard beter nu naar de boulevard te gaan echter voor 'k zover kwam: Werd ik gezandstraald niet gering kijk een uitje op strand met uitzicht op zee Is 1 ding, maar al dat zand waar 'k niet om vroeg was wat ik mee naar huis droeg.…

Zo werkelijk, maar ongrijpbaar, net als de sterren en de korrels aan de zee. Tel ze ook niet met je vingers, je hebt er niet genoeg. Maar gebruik je hart. Zie met je hart het groter doel. Het doel van onze schepper, die zoveel beter tellen kan. Ja, hij telde, er ontbrak er geen.…

Mooi Kniertje staat van dag tot dag En breit voor haar deur een kwartiertje: Voor wie dat paar kousen wel wezen mag, Mijn allerliefste Kniertje? Voor wie dat paar kousen wel mag zijn, Voor moêrtje of voor vaârtje? Zucht dag op dag die bleke Krijn, Of zijn ze voor Grietje of Saartje? Wel Krijnbuur! wist je dat zo graag? U wil ik het niet…

Tijden van onzekerheid, Verslagenheid, genegenheid Verloren en vergeten Alsof niets en niemand je wat boeit Niemand anders, geen enkele vis Voor wie je hetzelfde voelt…

Je lijf een beetje ouder, je geest soms wat verward. Maar het zien blijft hetzelfde, want dat doe je met je hart.…

jongen zegt: "hier aan de zee, kan je zien tot je ogen ophouden"…

zolang de europese wereld leeft en, bloedend, droomt de roekeloze droom waarin het kruishout als een wijnstok rankt, ruist hiér de bron, zweeft boven déze zee het lichten van de creatieve geest.' 1939…

alleen jij en ik een dierbaar moment met jou die mij kent gedachten razen aflandige windkracht elf wandelend met mezelf ik heb je lief je biedt perspectief stelt gerust alles mag ik achterlaten je spoelt het weg als ik je dankbaar gedag zeg is de wind gaan liggen…

Als ik ooit een keer echt doorheb hoe te leven, ben ik er dan nog? Als ik eindelijk begrijp hoe het leven gaat, zal het dan nog gaan? Wie kan mij zeggen: Bestaat er tijd van leven zonder verlangen? Zal ik weer dansen als ik het leven liefheb? Of is dat te laat?…

Zalige zilte zeewind waait over zee en strand door duinen omrand. Strandtenten vlak daarvoor, terwijl ik in de verte het ruisen van de golven hoor. Onderwijl zie ik surfers op schuimkragen razendsnel voorbij gaan. En boven zee meeuwen die scheerlings een duik nemen en zo een visje pakken.…