Alle inzendingen over Marce Bulckaert

mijn leven is voorbij dacht zij bitter toen hij het echtelijk bed voor bekeken hield om een groenere wei te begrazen reeds was zij vergeten hoe onleefbaar het samenleven met hem in werkelijkheid was…

tussen verregende herfstbladeren verwaaien snippers van de brief die zij na een oogopslag onverschillig verscheurde achteloos vertrappen modderschoenen flarden tederheid tot pulp…

Als de veer gebroken is staat de tijd stil en duurt sterven eindeloos.…

zoals het hoort op Valentijn tafelen ze in een prijzig eethuis ze zwijgt hij zegt niet veel ze nipt profijtig aan de champagne die hij met grote teugen drinkt ze peutert in de gastronomische bereidingen die hier in krappe porties geserveerd worden hij eet zijn bord leeg en eindigt wat ze op het hare liggen laat hij heeft aangekondigd…

ik zal naar Canossa komen, blootsvoets en kaalgeschoren me in het stof wentelen as over mijn hoofd strooien en naar je kruipen op mijn buik nederig je schoenen kussen ik zal gelaten wachten op een blijk van aandacht al was het slechts een trap in mijn buik ik zal blijven hopen op vergiffenis al weet ik niet wat ik verkeerd deed…

hij las een leven lang het purperen boek der kennis het groot geheim gespiegeld in het zwart van zijn pupillen hij zocht het brandpunt in het pentagram der wijzen de tekens spellend die de maat zijn van het onbegrensde niets het antwoord vond hij in de dood: wisseling van worden en vergaan van iele leegte en steeds herbeginnen…

De generaals hebben de winst becijferd en uitgetekend op het stadsplan: rauwe cijfers, keurige grafieken. In de concentrische cirkels rond punt nul blijft alleen het dodental een ruwe raming: de prijs van mensenleed is relatief. De president heeft geknikt: let's do it. Moeizaam sleuren machtige motoren tonnen staal de hoogte in: genesteld…

Ik schrijf je. Torenhoog buitelen mijn woorden sprankelend in zonnelicht en speelse tederheid. Tot ze te pletter zweven ongelezen gedeleted in de prullenbak van je mailprogramma…

op het strand kneep ik een handvol zand in mijn kinderhand de zandkorrels verdwenen tussen mijn vingertjes vóór ik ze vorm kon geven zo greep ik later naar je liefde die tussen mijn vingers wegvloeide onvatbaar ik bleef achter met niets een kinderhand is gauw gevuld maar mijn hand sloot zich op de spreekwoordelijke dode mus…

Als een banale film wordt oorlog kakelvers en kleurrijk aangeboden op het scherm: rechtstreeks en wereldwijd vertrouwd dagdagelijks spektakel, geprangd tussen sport en amusement. Versluierd in de beeldenstorm vergruizen leven, liefde en dromen van geluk van duizenden, statistisch weggecijferd: in het opbod van kille macht groot gelijk…

Steeds meer word ik Don Quichot de droeve ridder die met onwankelbare hoop als evenwichtsstok op de dunne koord danst tussen waan en werkelijkheid tussen komisch en tragisch in de dooltocht naar Dulcinea, onbereikbaar als de einder wie streeft naar het ongrijpbare in een waanwereld lijkt een schertsfiguur voor wie met beide voeten…

ik heb een droompaleis gebouwd en een vriendinnetje verzonnen om te verwennen en koesteren als was ze jij ze luistert met ogen vol troost en medeleven als ik ze over jou vertel ze is perfect, maar als ik kiezen mocht koos ik voor jou, je hebbelijkheden en gebreken die maken wie je bent en om wie je bent hou ik van jou…

mag ik van je houden in ballingschap als het moet ik zal niet dicht op je huid zitten, hoe graag ik ook bij je zou willen zijn mag ik je strelen met tedere woorden op briefpapier mag ik verschijnen als de hoofse held op het witte paard in je dromen en ontwaak je dan met een tinteling van vreugde en nagenot?…

Alleen sta ik aan de grijze steen die mijn liefde heeft begraven. - ze is niet meer - De zee heeft haar genomen en een etmaal later teruggeworpen op het strand. Als ik langs het water dool bij valavond hoor ik fluisterflarden door de branding ruisend als een korenveld van grauwe troost en zwarte marmervlekken. De golven deinen om me…

Losgegespt ligt het kuras op het gras, de helm, vizier omhoog er keurig naast. Het zadeldeken, uitgespreid, nodigt na de wijn en liefde tot vadsig nagenieten 'et in Arcadia ego...' Sluimerlui naproeven: het aaiend lippenspel, het dartel kussen, tong zoekt tong. Die, plots gevorkt, tot in de strot giftig gal ontlaadt het zerpe vuur baant…

Toen ze er niet meer was kruiste hij dag na dag haar afwezigheid aan op de kalender aan de muur. Op eindejaarsavond dekte hij de tafel feestelijk voor twee. De champagne dronk hij alleen. Om middernacht haakte hij opgelucht de kalender van de muur en hing zich op.…

je hebt me alle tinten van verdriet getoond die nu vergrauwd zijn tot het oeverloze grijs waarin verwachting is gestold tot dunne ijsgang op het brakke braaksel van mijn ziel. ik cirkel verder langs de zelfkant van mezelf lusteloze vingers graaien in de scherven op zoek naar scherpte om een kerf te snijden door dunne huid amper vloeibaar…

gebeiteld in een geut van zonnelicht een naakte vrouw, blanke vlek op het vlekkeloze witte strand schrijdt langs de waterkant, in de speelse branding die haar voeten streeft te strelen. bronstig steigeren aanstormende golven in mannelijke overmoed: hun rollende charge spat open in bruisend geweld om voor haar voeten uit te deinen en…

zij kwam binnengeschreden een godin, hautain op torenhoge hakken, in vuurrood avondkleed met bijpassende accessoires: hangers aan de oren parels om de hals en een peperduur merktasje dat ze demonstratief op de toog plaatste ze was verblindend blond en mooi en elegant maar ongenaakbaar arrogant installeerde ze zich aan de bar,…

jij, die te kort mijn liefste wilde wezen, wellicht ontgaat het je of wil je het niet weten, maar toen er nog een beetje liefde was had ik vandaag gemerkt in mijn agenda om feestelijk met jou te vieren. maar het verhaal heeft een begin een midden en een strand en eens te meer verzandt het feest dat ik je wilde bieden: er blijft…

laat je niet opjagen je tijd tikt onherroepelijk maar soms stolt hij tot traagheid kan je kijken in jezelf deuren openen melk die momenten van relatieve stilstand ze komen nooit terug water stroomt de berg niet op pluk de vruchten terwijl het nog kan en strooi hun zaden om je heen als kiemen die hopen ooit bomen te worden die tot…

wat me weerhoudt eindelijk een einde te maken aan dit waardeloze leven dat ik niet meer lust Is de faalangst dat het misloopt en het uitzichtloze idee dat ik dan verder moet leven…

laat me dagdromen dat we samen zijn ingebeeld genieten van verzonnen genot tegengif voor triest gemis laat me leven in het paradijs dat enkel in mijn hoofd bestaat waar we houden van elkaar verenigd en verstrengeld telkens weer en ook daarna…

Om de twee weken, regelmatig, niet elke zondag, maar bijna, loopt hij, incognito in de late avond, langsheen de steeg, de laatste meidenbar voorbij, tot aan de brakke grond waar oudere hoeren kettingrokend draaien met hun kont en lonken naar de zondaars. Hij weet welke hij wil en volgt haar zonder woorden In de schaduw van de schutting telt…

we dansen niet meer -nooit meer- samen toch is de laatste dans voor jou: tot het touw stil hangt als het doek valt is het poppenspel voorbij…

De berg droomt verkalkte dromen. Zijn kruin is wit, zo past het de eerbiedwaardige grijsaard, die reeds weet en toch nog droomt. Hij droomt het stenen evenbeeld van een geisha op een oude prent met lippen die rood zwijgen. Haar hand sierlijk gereikt, tegemoetkomend als een brug en wachtend. Zij kent het geheim van de lettertekens…

zoekt de grotvis die blind voor zich uit zichzelf achterna zwemt in de oeverloosheid van tijd de uitweg nog? de merktekens zwemt hij fataal voorbij eindeloze kringen draait hij, eenzame eenzaat tussen lotgenoten die eindeloos kringen draaien. als zij toevallig kruisen -amper een rimpeling- zijn ze reeds voorbij achter blinde…

geduld is de kunst van het hopen ik hoop dat je mijn geduld niet te lang op de proef stelt…

De tijd heelt alle wonden, het gemis blijft al is het stil klinkt het triest als regen op een glazen koepel. Een vroege vogel fluit zijn vrolijk lied, de winters gaan voorbij. het gemis blijft zielig zinderen.…

Als ik me neerleg bij mijn grenzen, trek ik een muur rondom me op, voel ik me veilig in een wereld die ik meen te kennen. Al wegen onmacht en talmen zwaarder dan lood, zij zijn mij eigen en vertrouwd. Ik weet dat als ik door mijn grenzen breek, de verte nieuwe horizon en tijd onthult, dan ligt de toekomst voor mij open, laaf ik me aan eigen…