Alle inzendingen over Maskerade

jaren kropen vreemd langs naakte takken over diep zwart stukgewoeld land een maskerade van donkere bladeren bedekte mijn snikken met honend gelach te zwaar voor ogen droeg een schuldeloze de nacht op grauwe gekromde schouders grijpend grillig striemde de gesel ontloken vruchtig in verduisterde oorden eeuwig en eeuwig veroordeel…

geen ijdelheid of tooi dat kon je niet verdragen gewoon is goed, dat was wat je zei de maskerade is voorbij maar oh, wat was je mooi zo puur, doorzichtig je ware ik, je liet het mij zien geen feest was zo groots als deze waarheid je was omgeven met zuiverheid en de kracht van liefde die jou omgaf, was als een hemels aureool.…

De maskerade van het zijn. Ik voelde jouw pijn In mijn moeder zijn.…

Ik blijf maar vissen: blikschade, zwik, spaat, maskerade, tsja, om regels te vangen moet men een woordje uitwerpen. Hé, zwaan kleef maar aan, roept mijn duifje, daar bromt de taalstrot, hier resoneert hij. Zij hangt haar kousen te drogen.…

Ligt er onder deze maskerade Een diepe leegte niet? Of is het wezenlijke dat ik van je ken Of denk te weten Zo vervormd door de tijd Dat het is vergaan, versleten? Ligt het soms verborgen, Onder zware druk gezwicht Ben je wat wás vergeten Door dagelijks gestrenge plicht?…

Naderende buien die emoties weergeven, gloort in het landschap van het ongewisse leven als mistige verten, beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in het dualisme van gedachten, schaduwen staan ver van ons of in troost nader tot elkaar onder de maskerade van de horizon waar alles eindigt of ontstaat neemt hij ons de maat…

vermomd, wachtend op de naderende bui het getijde neemt ons de maat, verstoort de bedoelde contouren van een nog uit te vinden toekomst mistige verten in het landschap van het ongewisse., beelden verstrengeld, in luiheid niet te onderscheiden in de tweedeling van gedachten, hun schaduwen reiken steeds verder uit elkaar onder de maskerade…

streken waterverf, ontsluit een intimiteit met de grootste luister op het deinend doek van lust, opwelling bevestigd elke verbeelding wat het duister tart vanuit de perfecte composities die ik zoek, uit meerdere creaties van de muzen die mij bezochten het stuurt een onzekere hand, kleuren van mijn fantasieën in een maskerade…

mistige verten, verstomde beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in twee gedachten, schaduwen van ons maar verder tot elkaar de maskerade van de maan in kuisheid vermomd neemt ons de maat, verstoort bedoelde contouren van een fluwelen toekomst.…

De maskerade is voorbij ja dat kost tijd ik ben weer helemaal bij Een mooi vuurwerkpakket gekocht hoefde niet te kiezen Vuurpijlen moesten het zijn en waarom dat wordt me gevraagd Ik kijk hem aan en probeer niet te lachen heel serieus zeg ik daar hang ik kaartjes aan En waarom is dat, vraag je me met vraagteken ik denk was gewoon thuis gebleven…

mistige verten, verstomde beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in het dualisme van gedachten, schaduwen van ons maar verder tot elkaar de maskerade van de maan z’n kuisheid vermomd neemt ons de maat, verstoort de contouren en mijn contract voor een fluwelen toekomst.…

nu thuis te moeten zijn is de onbegrepen kunst van wie zwerven moet om in de vitale menigte zich telkens vol te lopen aan het losbandig leven de volle vrijheid geniet hij eenzaam maar niet alleen in het stil luisterend kijken naar de immer bonte stoet die de vele maskers draagt van mensen in maskerade alles wat hen bezigt ziet hij van…

Naderende onweersbuien die emoties verwoorden in de wisselende beleving van het ongewisse, verregende verten, verstomde beeldflarden, lui verstrengeld, het individu is niet te onderscheiden in de spiegeling van gedachten, schaduwen brengt ons dichter en weer verder van elkaar, onder de maskerade van de maan maakt de kuisheid lichter…

De maskerade, het feest van uiterlijke schijn, die mooie schijn, die het onware verhuld, vertrouwen wekt, een ankerpunt, maar vaak slechts drijfzand blijkt te zijn.…

De maskerade houdt maar aan. Mondkapjes in de straatgoot, in de struiken langs de wandelpaden, bungelend aan het fietsstuur, losjes om de pols, weggezakt tot in de nek. Wat een gedoe. Soms kruisen, bij nader toezien, goede kennissen elkaar. Vanuit de onderarm ontstaat een beweging richting handdruk.…

De lente past goed bij een schildersdoek: de pen is hier als nep, een vage maskerade, want de natuur weerspiegelt het werk van Monet met zijn orgie van oer- en elfentinten. Je snuift de geuren op van zijn platteland die wentelen als melodieën die zich mengen. Schep een schilderij. Aarzel niet. Wees kloek!…

De maskers die we dragen zijn als bunkers waarin we achterdochtig wonen. Maskers zijn vermomde angsten die we medemensen tonen zodat we ons ware gezicht niet te hoeven laten zien. Maskers figureren in het spel dat ons ego met ons speelt. Het toneel waarop mensen vaardig spelen toont ons het valse rollenspel waarmee we ons gedrag maskeren…

Kleurrijke hoofdrol zonder maskerade. Om problemen geven doe ik toch niet? Ik voelde me als in een poppentheater 't doet herkenbaar veel pijn en verdriet.…

Uit het oerwoud van twijfel rijgt zich aaneen in het collectieve zwijgen, maskerade die meer leert over de gedreven kwantitatieve vervlakking van de werkelijkheid waarin de wereld zich herkent, die synthese als levende bewijs dat de hersenen slechts een weefsel is met uiteen lopende gedachten waarin de consumptie is verdwaald,…