Alle inzendingen over Overmoed

Door overmoed blijft geen gedachte goed Natura docet, nietig is de mens Die enkel luistert naar zijn eigen wens _______________________________ Maat: de mens is de maat van alle dingen Natura docet: de natuur onderwijst…

je vraagt waarom mijn dromen niet voor zomer kiezen wanneer rupsen uit mijn kleren kruipen en in de nacht vallen, onherkenbaar voor de dichter die naaktheid aankleedt met het zeehemd nog in zijn handen gevouwen onder een heldere hemel en fonkelende vrouwenborsten in overmoed van liefde en het bevelend vuur dat vreet…

Ik hoor de stilte van eenzaamheid wanneer ik denk aan jouw lachende ogen wandel ik door eindeloze bossen met in mijn hart jouw rugzak jouw overvolle tas en ik tast naar het geluk voel veel voor het begrip maar het lukt me niet vertrouwd te raken met alle lege tasjes naast mijn soms overmoedig hart bij het ontwaken van de dageraad ik…

Kinderen ons grootste goed kinderen die door overmoed denken dat de meeste lol zit in de verboden alcohol zich ziek drinken richting een coma. Kinderen ons grootste goed kleuterleeftijd is al zo verknald dat het de jeugd van anderen mee vergalt door seksuele spelletjes.…

Kinderen ons grootste goed kinderen die door overmoed denken dat de meeste lol zit in de verboden alcohol zich ziek drinken richting een coma.…

ooit heb jij jezelf bekeken uit niets is gebleken dat jij bijzonder bent gewikt en gewogen alle maten van boven beneden oké ik zag je op het pad wist meteen hoe jij was want je straalde kaatste licht in warme kleuren als een edelsteen gevat in een briljante setting van joviale jeugd en overmoed jij bent mijn diamant eindelijk…

Grote zonnebrillen die iets van getemperde overmoed uitstralen, omdat dood gewoon zo anders dan gelukkig kan zijn. Hipsters, spierballentaal in tatoeagekunst. Een toegift aan een nieuw leven als een extra modegril met een flanellen blokruiten gunst. Hipsters, mannen met excentrieke snorren en goed verzorgde baarden.…

er was alleen een silhouet getekend in het felle tegenlicht er was alleen een schaduw nooit meer zag ze zijn gezicht de inkt is verbleekt alleen de echo is gebleven van gehate woorden hardop neergeschreven overmoedig had ze gezegd: ik zal je gezicht nooit vergeten haar geest veegde het weg het waarom wil ze niet meer weten nu…

Een trilling van lucht Strijkt door je blonde lokken Innige omhelzing door de wind die je meeneemt op een reis vol avonturen Eeuwig zou het mogen duren Fladder met vlinders Plons met de kikkers Duik in het hoge gras Waar de tijd een overmoedige was Hap naar luchtbellen In een dans met kogelvormige vissen Wieg met de bomen Laat je…

Overmoedig als het allerlaatste woord door haar naverteld. ------------------------------ uit: 'Navel van 't land', 2005…

Betoverende schoonheid, jeugdige overmoed. Het is meer dan leuk, het is... geweldig! Het deelt zich aan mij uit. Zo aanstekelijk! Is dat genieten van wat voorbij is? Of, is dat genieten van iets dat niet wil sterven? De muziek en de beelden, ze raken me aan. Ik galm mee. Het leven is fantastisch…

Edoch, m'n overmoed verdween spontaan toen ik begreep waarom zij had geroepen. Op deze leeftijd valt niet meer te snoepen: ze bood een oude man haar zitplaats aan.…

Daarbuiten het overmoedige roodborstje De opschepper met de rode borstvlek Driftig beweegt het puntje van je staart Strak onbeweeglijk de rest van je lijf. Op het zachte naaldenbed aan de voet van de conifeer komt een einde aan de sluiptocht Het zoeken naar de goede plek.…

je praat tegen me over het strand en in de wind lopen, over Mozart en mijn haren die geuren mooier dan ooit breng je verzen, gedichten die ik het meest heb liefgehad naar morgen en nog zovele jaren bemin ik jou om je speelse overmoed en zo oneindig veel maar jij bent al bezig met herinneren, met een oogwenk, diep weg in een gezochte…

klein van gestalte, grootse dromen dankzij de Revolutie omhooggevallen je wilde er hoe dan ook komen ook al stierven daarvoor honderdduizendtallen het koninkrijk verdween, jij werd keizer en zorgde voor moderne wetten helaas werd je allengs eigenwijzer, wilde heel Europa bezetten in je overmoed trok je Rusland binnen maar had niet gerekend…

Zo moet het zijn: het tedere geweld Van ceders in september, kopergroen Als wachters in gelid, die heel het bos Behoeden voor wat schuilt en spiedt en dreigt Maar beuken zijn het: neigend naar het veld En reikend naar de lucht, een legioen Van overmoed dat zonder blik of blos Ons voorhoudt dat het eeuwen overstijgt En in oktobers late…

dat je het eens over mag doen je werd in je hoofd nooit ouder dan achttien dat was wel het maximum je keerde je spiegel en sindsdien heb je je gezicht nooit meer gezien je bent als Dorian Gray alleen schilder jij je zelfportret en zelfs de fijne lijntjes gaan niet mee maar eens dan komt voor jou de dag dat je de spiegel keert in een overmoedig…

je stapte jeugd in overmoedig grote passen met sneakers die in wit bij jouw totaalbeeld pasten met soepele armzwaaien begroette jij de wereld met dromen om verder te komen omdat jij al heel lang de regie over eigen leven had en nam in uitnodiging voor warm samen jouw verschijnen gaf de sfeer het stukje zon dat vandaag ontbrak…

Machtige woorden, zo leek het uitgesproken met daadkracht van weleer gevormd en opnieuw gewogen, nog een keer weggezonden, blank en schijnbaar onbesmet Weerkaatsend langs het pas gestolde bloed over een nieuw geslagen wond als bevroren echo’s in de morgenstond hangt aan de wand genageld mijn overmoed Verscheurd als spottende knapen trillen…

Ik heb uw kussen en hun overmoed met mijn onnozel herte niet verstaan, het was mij deugd reeds aan uw zij te gaan, dweepziek, in velden onder avondgloed. O, vrouw, o, tederheid, o, droeve waan, wat was het leven mild, de wereld goed! Zwijg, drieste stem van het onstuimig bloed, ik bad een droom, een aardeloosheid aan.…

gedrapeerd door je wilde haar, beproefd in vlees en bloed, ik door de krachtigste tintelingen ben gevoed, loop op de wateren van temperament op dit late uur of in zeven sloten tegelijk, waarvan emoties blijven stromen, verwachting komt uit gemoed, uit het niets te dromen dat mijn dag komen gaat, ter lering ende vermaak van overmoed…

Ik heb mijn lichaam dikwijls afgedaan als bron van overmoed en onvermogen die ik haast onverschillig op liet drogen. Maar nu wil ik het water weer verstaan. Zo lig ik als een landkaart uitgespreid, vol leeggezogen aders, naakt en oud, en wacht tot hij de weg gevonden heeft.…

honderd meter poëzie ligt er tussen mij en de kleine winkelgalerij witte tandartsassistentes die in het laatste tegenlicht kleumend met de armen gekruisd wolken rook uitstoten zeven oude bomen niets vermoedend van de kap in stille overmoed nog met kale armen naar de hemel reikend de diepe plof van onze wijnfles op de de bodem…

Vannacht vroeg ik mijn vader naar het geheim achter de terloopsheid van daagse dingen ik reikte hem de driftige deining aan van onze wanordelijke dagen sprak over de onmacht van voormannen en overmoedige vlagvoerders toonde hem de bloedsporen over bleke lijven wachtend sluimerde ik verder hij antwoordde niet misschien omdat hij al jaren…

Nu de kinderen als blanke konijnen over de prairie razen, hun rugzakken leeglopend, langs de kant van de weg, vraag ik met overmoede tederheid wat zal ik voor je zijn? Met aarzelende handen raak ik je schouder aan jij draait je langzaam om, een zucht als een verwijt die sterft nog voor hij je bittere mond verlaten kan.…

Kort en vol overmoed. Vergankelijkheid wordt zo snel vergeten; als een hart om passie bloedt. Als een klaproos is het leven op de velden van eer. Strijd wordt om strijd gestreden. En passie sterft op de bajonet van een geweer. Als een klaproos is het leven. Slechts de schoonheid van een dag.…

Zwaai maar wat overmoedig. Zijn oog is klein. Hij kijkt naar mij, ik voel me heel reusachtig. Hij is niet bang, ach ja waarom. Hij is nu blij te leven. Ik heb een boek, daar staan alleen maar mooie vlinders in geweven. Maar in latijn, dat ken ik niet. Ik noem hem maar ‘ citroentje.’ En hij zegt: ‘Dag, ’t was aangenaam.…

Eens was ik jong, mijn leven werd bepaald door overmoed, mijn lef had geen limiet. Nu ben ik oud, lankmoedig, erudiet. Ik weet waar Abraham de mosterd haalt. Er is een kalmte in mij neergedaald die men bij jonge lieden zelden ziet en wijsheid is het thans, die mij gebiedt. Ik weet waar Abraham de mosterd haalt.…

mijn kind dat met grootse gebaren door onze vingers glijdt jaar na jaar gedijt in warm omsloten tijd hij draagt de zomer in zijn ogen gebogen over zijn prentenboek vol zelfgemaakte beelden met op de achtergrond de zee graaft hij een geul vol idealen en laat het zilte nat zijn gang bepalen, tot ter kimme in een gouden zon zijn wasdom overmoedig…

Bange volkeren zullen blijven luisteren, zolang hun overmoedige leiders, als machtige vaders spreken.…