Alle inzendingen over Pijn

ons nooit hebben bestaan Een stem die langzaam wegebt in de ruimte En voorgoed de duisternis is ingegaan Ik voel me zo gekwetst en bedrogen Drijfzand trekt me verder naar beneden Geen houvast meer, geen hand die reikt Ik zak weg in de pijn van het verleden…

En waart gij nimmer zelf gekomen, En had geluk slechts kunnen zijn Van teerst gemis de waterklare pijn En tegen d' achtergrond der bonte dromen Lichtschaduw van uw verre schijn, Uw zon die nimmer boven kimmelijn Rees uit oneindigheids verstilde stromen, - Ik zie geen ander doel voor 't eenzaam wachten Der gouden dagen, der juwelen nachten…

alles wat in mijn hart leeft is weg voor jou als een kaars die brandt zonder vlam het licht dat zij verspreidt is duister ik kan duizend keer zeggen dat ik van je hou maar het is zonder liefde de woorden doen mij pijn zelfs als ik ze al denk respect, bewondering draag ik oprecht voor jou maar de kaars brandt zonder vlam soms…

Donker is de weg alleen Alle woorden zijn in stilte opgelost Jij die alles achter liet Eens de kleuren schilderde Van liefde in het prille begin Donker is de weg alleen Eenzaamheid is nu de pijn Als zand glijdt de liefde weg In donker de pijn uitschreeuwend Donker is de weg Voelend de tranen opkomend Niemand die het zout nog proeft Het…

ik heb je eens gekust nu laat ik je met rust het stormt niet meer tussen ons alles ligt stil 't is anders dan ik wil wat heeft de zee te bieden zonder golven wat is een regenboog zonder kleuren wat is een hart dat van liefde leegstroomt ik heb je eens gekust nu is alles uitgeblust…

waar een misstap ooit begaan een leven heeft verwoest de pijn van duizend vragen knaagt aan zijn gemoed zijn weg terug verdwenen is de wens te lachen stil vergaan toekomstdromen verleden zijn zijn wil te leven schuilt in pijn brengt de tijd verwoeste dromen van wat eens niet is geweest is het antwoord op zijn vragen moest dit moment…

Kijk naar haar verleden, zoveel geleden, zoveel doorstaan, nooit zo ver gegaan. Ginds, daar of nergens. Nooit, hier of ergens. Alles vergaat tot gruis, geen echte thuis. Geen vader, geen moeder geen zuster, geen broeder geen vriend, geen vriendin het touw, daar zinkt ze in.…

ontdaan van alles wat ooit van jou was… afgeworpen de zwaarte drukkend op mijn borstkas… uitgelezen met tranen ook het allerlaatste hoofdstuk… het enige wat ik maar niet kwijtraak... is jouw gebrandmerkte hartafdruk……

zij had haar kleine emoties en irritaties zo goed verpakt dat opsporen bijna onmogelijk was verblind door schoonheid in een subtiele actie ontgaat je dan de fractie waar het eigenlijk om draait zo heb ik de vinger nooit echt kunnen leggen op een zere plek door haar pleister joh doe niet zo gek pas als het niet lukte door…

In stilte voelend de leegte Een totale vervaging Tussen leven en levenloos In stilte voelend de pijn Stekend in hartevlees Liefde kiest zijn eigen weg Een ander hart gekozen In stilte voelend de tranen Verlopen in verdriet Nooit meer samen zijn In stilte voelend de rust Een totale berusting Tussen afscheid en verlaten In stilte voelend…

Pijn in hart hete tranen wellen verdriet borrelt met gutsen ’t Leven Ondank 's werelds loon niet eens nieuw wordt trouwens nooit oud Alledaags.…

Scherpe messtekende pijn Vlijmen het bloedende hart Ineens haalde de dood je op Zomaar oneerlijk gemeen Niemand mocht dat immers.. Deze liefde gaf ons najaarsbloemen Huilend strooide ik die uit Over je graf van leegte Nooit zou onze liefde doodgaan Samen was het zó volmaakt...…

het ijs wordt maar niet dikker ik zak er telkens weer doorheen als ik denk: nu gaat het sta ik plotseling alleen nergens vind ik houvast begrip is werelds verloren schat ik moet opnieuw leren leven niet terugzien op wat ik had het ijs wordt niet meer dikker elke dag ga ik er doorheen onbegrip zal ik trotseren de wereld lijkt van steen…

Misschien een eenzame droom Die rondwaalt Geen uitweg meer kent Gonst door mijn hoofd Die me troost kan bieden En me zegt Dat hij Als enige droom Ook nog kan overleven Er is nog hoop…

Ontdooid slaan mijn oogleden Verward zich opwaarts, wijd Als wonden zijn gesloten En lichaam, nu bevrijd In napijn is ontwaakt Denkend aan die ongeziene daad Bewusteloos te zijn aangeraakt Kwetsuur tot een geheel gemaakt Terwijl enkel de gedachte Een pijnkreet heeft geslaakt…

nog altijd stuiteren emoties in een hart dat op hol slaat onder jouw warme blik jij raakt waar ik het meest kwetsbaar ben wat onvolgroeid niet helemaal volwassen jouw ogen zien kijken door de onvolkomenheden heen jouw blik schenkt mij de laatste spurt misschien nooit ben ik volmaakt geweest maar onder jouw handen voelt het…

ik voel angst in jouw liefde je durft mij niet aan te raken de zon in je ogen straalt zonder kracht ik voel fundamenten kraken je woorden zijn behoudend zoeken echoënd een wand de rots van liefde in de branding brokkelt af aan het strand ik voel hoe een weg van samenzijn zich langzaam opsplitst in twee hoe een keuze gemaakt gaat worden…

leven zoals ze daar ligt Maar officieel is ze niet dood Een oud ziek lijf, gevuld met slangen Een zakje vocht vervangt het brood Het is geen leven om zo te lijden Als de chemo het vertikt Is het ethisch iemand te bevrijden Als je ziet dat ze haast stikt Het is geen leven zoals zij ligt weg te teren Paniekerig kijkt door ademnood Het doet pijn…

alsmaar weer die pijn.... soms denk ik terug, aan zoveel mooie jaren, aan alles, wat ik ooit achter liet, zijn herinneringen alles wat ik kan bewaren, dit eindeloos verlangen, verlost me niet.....…

hoe lang hou jij het nog vol leven in een wereld van schijn óm je gevoelens heen van binnen alleen maar pijn alles geregeld, huisje, boompje, beestje een man en kind om je heen en toch voel jij je van binnen net als ik, zo vaak alleen hoeveel lentes doen ons nog hopen hoeveel jaargetijden gaan nog voorbij zal het ijs dan nooit meer smelten…

duurt tot het laatste uur Ik geef mij over aan het duister En voel de passie van mijn pijn Het vuur, de haat, het inspireert me Dit is de plaats waar ik wil zijn…

Haar hand smoort droge snikken in smeken strekt de arm zich uit kreten sterven zonder geluid in de wanhoop van haar blikken Knikkend zoeken de knieën grond het lichaam buigt voor het geweld moe van het strijden en geveld door 'n schrijnende diepe wond Verzwakte handen weggekwijnd vangen nog even 't vol gewicht voordat ze in d'r neergang…

Wat voor iedereen vanzelfsprekend is Heb jij jarenlang bezeten in je dromen Zeepbellen met een immense betekenis Hebben jou de jaren helpen doorkomen Met onschuldige jongensogen kijk jij… Kijk jij nog altijd vol verlangen rond En ondertussen wordt er nog een bladzij… Een bladzij omgeslagen voor de avond Maar weet lieverd, wanneer je eenzaam…

de heldere dagen zijn voorbij de knisperende sneeuw is als blubber iedereen weer gewoon naar zijn werk het leven is grijs monotoon en niet vrij pijn is er of hij is er niet en niets helpt beter dan geduld en afwachten ondertussen stug doorgaan met werken tot de laatste dag aan wat voor licht en idealen je zag en wat je ook wilt doen of wilt…

Ik wil nog één keer je armen om me heen je ogen zien stralen Ik wil nog één keer zijn met jou alleen even met je dwalen Ik wil nog één keer even met je praten even bij je zijn Ik wil nog één keer ik kan je niet haten een afscheid doet pijn…

wanneer twee rivieren één worden en later weer zelfstandig verder gaan blijft er altijd een beetje water van de een in de ander staan…

Dit is het niet meer waar ik naar verlang Ik hunker naar praten alles vertellen aan jou omdat ik zo ontzettend veel van je hou Het doet zo'n pijn als jij me niet begrijpt dan is het net alsof de angst van binnen rijpt Ik hunker naar praten alles vertellen aan jou omdat ik zo ontzettend veel van je hou…

Ook is dan mijn hoofd te zwaar Kunnen mijn schouder hem niet meer dragen Dan kruipt langzaam vanuit mijn nek De pijn omhoog, ik kan het niet verdragen. Op deze dagen loop ik liefst Kilometers lang ver weg Langs wegen en over paden Ik ben gewoon dagenlang kompleet van de leg.…

ik wist je nog in het huis van gisteren waar je voetstappen raapte en maakte dat je verschijnen binnen de lijnen van jouw regie zou blijven niemand gaat je tranen zien als de deur weer is gesloten alles opgekropt zit achter ogen en in koele voorhoofden zal de hartslagpijn vaak heel lang blijven kloppen nog hangen de onuitgesproken…

Van binnen voel ik pijn, van binnen ben ik leeg. Mijn hart is gesloten, niemand laat ik nog toe. Mijn ziel is gestorven, verdronken in zeeën van pijn. Nooit zal ik vergeten hoe het is om zo te zijn. Niemand die het ziet, niemand die het merkt. Van buiten nog steeds in leven, maar van binnen gestorven.…