Alle inzendingen over Proust

De enig ware ontwikkelingsreis Is niet een tocht naar landschappen en nieuwe perspectieven Maar waarnemen, dichtbij, met nieuwe ogen Men kan bij Proust veel leren, naar believen…

Al maanden is hij aan het hemelen spreekt Joyce en Proust en Nabokov en Brecht de and’re grote meesters zogezegd Waarover hemelheren zemelen? Gevijven zijn ze hardop aan ’t verlangen om dáár dan de Nobelprijs te ontvangen…

´k Mis de behoefte om Te reizen naar verre oorden, Onbekende vergezichten Zeggen mij niet zo veel - Belangrijker vind ik het Op zoek te gaan naar de Waarheid die ik in mij draag Maar zich nog niet altijd Wil laten zien - 'k Richt me voorlopig Op bekende vergezichten - Op 't eerste oog zo vertrouwd, Maar zij blijken een diepere…

iets dat ogenschijnlijk zo onbelangrijk lijkt kan zich zomaar vasthechten in jouw herinnering dat hebben wij inmiddels allemaal wel eens aan de lijve ondervonden daarvoor hoef je echt geen Marcel Proust te zijn zo'n madeleine kan op zich best goed te verteren zijn maar je kunt ook overdrijven…

Ik weet het zeker, er bestaan paradijzen – ik verloor er een.…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos en - Vooral vergeefs - Mijn weg probeerde Te vinden in de Doolhof van mijn Verloren tijd - Nimmer zeker meer Of ik deze ooit Nog naar vandaag Terug kan halen Titel te danken aan de roman A La Recherche du Temps Perdu van Marcel Proust.…

zij.. houdt van fietsen en aftasten en kent Proust noch Spinvis wat onvergeeflijk zou zijn zonder blos en wulpse bles. Verder nog desiderata vraag ze terwijl ze met volgehouden tederheid de verbazing uit mijn ogen kust...…

schrijf een zin van 120 woorden lees Proust om te weten hoe je ja, hoe je dat schrijft de lichtgroene bladeren langs de ijle wilgentakken bij de vijver waarin men kijkt om zichzelf te zien zonder rimpels en liever nog een gouden toekomst en kinderen als in Combray die misschien weinig weten bij de vijver gouvernantes en…

Zoals Proust. ----------------------------------------------- uit: 'Lila en de Tekens', 1999.…

De laatste jaren lijk ik volstrekt op Oblomov en Marcel Proust, die fysiek geen poot verzetten. Alles voor de kunst, zeg maar. Maar dat alles breekt mij behoorlijk op en inmiddels verlang ik iedere tergende seconde van de saaie dagen naar een bevrijdend Domburgmoment.…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos - en Vooral vergeefs - Mijn weg probeede Te vinden in De doolhof van Mijn verloren tijd - Nimmer zeker of Ik deze ooit Nog zinvol goed Kan maken…

's Ochtends vroeg bekruipt me met je armen het gevoel dat dit moment een eeuwigheid verdient Open ik onbewust mijn ogen loopt mijn blik tegen de lamp die gedoofd is als de nacht met het eerste ochtendgloren Zelfs nachten dreigen in de duisternis van nieuw licht te verdwijnen als geen ander heb ik het begrepen zonder er ooit de reden voor…

Was er een tijd dat ik hier boven stond, mijn mond vol Proust en Bloem, mij hoor je niet, niet meer. Wat heeft het nog voor zin om in een taal te denken die geen tanden heeft? Ik sta alleen. Mijn woorden zijn naar god.…

op het Verlaten korenveld, Maar evengoed Over de Maagdenburger Halve bollen moest ik alles weten, En over het smeltpunt van goud, Het gevaar van vloeibaar Kwik voor de trouwring Die ik misschien ooit dragen ging, Van Immanuel Kant En zijn reine Vernunft, De sonnetten van Donne, Herbert, en die van Will De temps perdu van Proust…

herinnering aan verloren tijd de smaak van weleer die je terug vindt in de geur van het verse brood dat de vrouw van de warme bakker stevig tussen haar borsten geklemd houdt 'melancholie is het vullen van ledigheid' of het zoeken naar een medicijn voor naderende pijn zoals het kneden van deeg met blote handen een proces is voorafgaand…

( voor Marcel Proust ) Het boegbeeld van de geheel vermoeiden, de weerlozen in een zinlloos tumult, geteisterd door fysiek verval. Een hoge ziel paradeerde over de puinhopen van een vluchtig verglijdende tijd en het al te oppervlakkige. Zijn droevig gelaat werkte als een magneet voor de vele beelden die hij tijdloos maakte, bezielde.…

Zag laatst een leeszaal waar een meisje sliep en droomde later van bibliotheken waar ieder boek een boekwerk zat te lezen, Proust om Lenin, Hitler om Warhol geeuwde. Tweeduizendzoveel. Pixels, steeds meer pixels. De nieuwsdienst pokert met je hoofd. Geloof niet in vrede, geloof in roem, de drift waarmee we alles overdoen.…

Als homofiel zal hij nu wel feest vieren met Freddy Mercury, Kavafis, Couperus, Willem de Mérode, Oscar Wilde, Gide, Marcel Proust, Walt Whitman en Jaap Zijlstra, die wel zijn tweelingbroer kon zijn geweest.…

Er knaagt vals ongedierte aan mijn vermoeide hart, ziel en lichaam, en terwijl ik Marcel Proust herlees, gooien sukkels molotofcocktails in mijn kot naar binnen, terwijl ik naar een laatste foto van jou staar en diep wenend mijn handen biddend op de slaapkamermuur kapot sla, met het bloed je naam op mijn buik schrijf.…

Zelfs bij de grafzerk van Marcel Proust zwaai ik magertjes. Even denk ik Oscar met veel gedreun uit het grote grafmonument te zien snellen om mij terug te kussen.…