Alle inzendingen over Ruud Douma

Denken denken over de grote wereld gedachtes zonder grens en tijd dan hoor ik mezelf vaak zeggen Ruud je denkt jezelf nog kwijt zo lig ik wat te dromen wat te mijmeren in het groene gras over hoe de wereld vandaag is en hoe hij gisteren was dan denk ik o wat lig ik lekker ach wat lig ik fijn maar wat zou een wereld toch zonder al dat…

De lat ligt voor prinsesjes heel erg hoog. Met argusogen werden zij bekeken En onderling nauwkeurig vergeleken Door Beatrix’ haar balloterend oog. Oranjesluiertipjes licht men zelden, Maar Lubbers wou zich weer eens laten gelden.…

Piet van den Berg, Piet Huyg, Piet Groeneveld John Metgod, Edward Metgod, Martin Haar Kick Smit, Kees Kuys, Ruud Gullit...Het is waar... De gouden tijd was lang voorbijgesneld Nu rest slechts mijmerstof na veel malheur (Beer Wentink, Chris Verkaik, Wim Balm, Piet Keur...)…

Hoe kon ik worden ik ben in jou Wij zijn bestemd in samengaan Liefde is de zachte wind onder je vleugels het begrijp van waarheid zonder woorden Doorkruis de hemel laat liefde heilig zijn Dit gedicht is geschreven voor het huwelijk van Ruud Linssen,dichter en schrijver, met zijn grote liefde Roos.…

Vaak leggen dagen vrede op je bord. Je hoort de vogelkelen rondom zingen, ervaart de schoonheid van gewone dingen en je beseft: de taal schiet hier tekort. Soms heb je om een dierbare verdriet – ook daarvoor heeft de taal de diepte niet.…

. _____________________________ Ik vond die Ruud allang een vreemde vent Die monsterbaard, die rare enge ogen Z'n woord klopt met z'n houding niet - gelogen? Geef mij maar Arne Slot for president 'k Heb liever dat hij 't land straks gaat besturen Wel hoop ik dat dat niet te lang zal duren!...…

Jouw reis is inmiddels begonnen en jij heb hem dubbel en dwars verdiend jij gaf jezelf met alle liefde gewonnen en daar ging je, mijn allerbeste vriend Voor altijd draag ik jou met mij mee elke dag kijk ik in jouw trouwe ogen onafscheidelijk waren wij met z'n twee maar na 14 prachtige jaren ben je weggevlogen Ik…

Mag ik wegglippen? Lichten laten branden. Wat neem ik mee? Een hoed?! Een paraplu?! Zonnemelk?! Nee, niks behalve mijn luchtmatrasje. Alles donker buiten, niet voor lang. Open het raam. Klaar om te springen. Ik spring. Oogjes open, alleen maar blauw, alleen maar zon. Ik zit hier dan, op mijn luchtmatrasje. Binnen een maandje ben…

Mensen die er zijn om te helpen, mensen die jou de wereld willen tonen, mensen die het goede pad wijzen, veranderen in mensen die je krenken, die geen greintje respect voor je hebben, die geen zicht op je kunnen hebben, die je overslaan zonder één beetje objectiviteit. Het lukt hen niet me te kelderen, uit deze waterval van tegenwerking…

ze stapt aan boord en kijkt me aan haar ogen dicht, het hoofd omlaag vuur wordt kil en dooft gewillig wijkt zwaar weer wanneer het anker wordt gelicht ze zet zich af, kijkt schuchter om naar de ondergaande zon haar mond is een bezworen lach een zielsweerspiegeling op zee zend haar op het juiste pad dan wordt ze bevrijd als onverwacht…

ondanks dat dit vers over een gezonken bootje de lading dekt, wordt die toch nat tenzij dit bootje en z’n woord voor de laatste regel zijn uitgelekt want dan kan alles overboord…

Zo snel als gedachten kunnen gaan, reisde ik eeuwen de kosmos rond, totdat ik hem in een hoekje vond en in grote bewondering stil bleef staan. Ik vond een wonderlijk mooie planeet, zacht blauw gekleurd door een oceaan met wat wolkenslierten er tegen aan lag hij op een zwart fluwelen kleed. Op dat kleed met sterren als diamanten draaide…

Ze zaten wat verderaf aan een tafel, zwijgend in hun eigen chagrijn. Een knappe vrouw, niet zo jong meer, boos starend in haar glas wijn en een wat rossig uitziende heer. In het conflict dat er duidelijk heerste werd niet gepraat maar kwaad gezwegen, het “eigen gelijk” was kennelijk erg groot. Een toenadering zal hier niet worden gekregen…

Ver gedruis van ontwakend verkeer, een vroege tram die de remise verlaat, donkere huizen in nog stille straten, gevels die zich in de verte verliezen in de ochtendnevel die daar nog hangt. Hier en daar gloort al licht door een gordijn, bij de gracht een man die zijn hondje uitlaat, snelle stappen passeren aan de overkant, een jonge vrouw…

Als je mij weer ziet, is het voor jou weer zo lang geleden, die verrassing en die blijheid in jouw ogen treffen mij het meest. In jouw kleine geheugen past nog alleen maar het heden, ik weet als ik straks weer weg ben, dat ik niet ben geweest. En als je dan op een dag heel jouw verleden bent vergeten, jouw familie en jouw vrienden…

Ik vroeg haar het liefdespel even te staken want ik dacht iets op de trap te horen, wellicht dat haar moeder ons kwam storen duidelijk hoorde ik een trede kraken. Ik gleed van haar af om het bed uit te zijn, zocht mijn kleren die ik in het duister was verloren, sprong in mijn broek, trok de trui over de oren en rende naar het venster achter…

Het was nog vroeg die zondagmorgen, in blije spanning wachtte ik onbewogen tot ik haar in de verte zag komen, slank figuurtje stevig stappend een lachend gezicht met mooie ogen. In stille bewondering keek ik haar aan toen ze daar zo voor mij stond, en het was alsof de warmte van haar lach van haar afstraalde en de zon doorbrak, warmte…

De kalender telt zijn jaren en steeds maar weer ouder, zijn vrienden sterven en steeds weer meer alleen. De tijd krijgt meer haast en verliest zijn dagen, ze sluipen ongemerkt langs hem heen. Uit de TV jubelt het kerstfeest zijn kamer binnen met altijd maar weer dezelfde mensen. Ze zijn allemaal nog zo jong en zo mooi, vrolijk Kerstfeest en…

Ik beleefde de zoetheid van de hartstocht in het laatste jaar van mijn schooltijd, toen ik bij een meisje naar tederheid zocht en we toen vrijden met ongekende hevigheid. Het leven dat toen zoveel bood en zoveel leerde, leerde mij ook hoe smartelijk de liefde zijn kan, toen het lot zich onverwacht tegen ons keerde verloor ik haar, toen mijn…

Nu een sterk vergrijsde oude heer die soms nog even krachteloos kan vriezen, een witte wereld voor maar voor één dag, vriendelijk zelfs en vaak zo mild strijkt hij nu met koele hand door mijn haren en over mijn wang. Hoe sterk was hij eens al die eeuwen weleer als hij streng regeerde in die donkere lucht die boven een star bevroren wereld…

De herfst doet het nog steeds kalmpjes aan, nu de zon nog zo helder blijft stralen. De bomen die steeds nog zo vol in blad staan en de temperatuur die maar niet wil dalen. De Natuur is klaar, wacht nog met het herfstbeeld, de bomen staan nog zo mooi in hun bladergroen. De okers zijn gemalen, de sienna is aangegeeld, oranjens gaan stralen…

Tijd verslijt en leert je dragen, leert je steeds beter begrijpen, hoe het spel van het leven is en zie het slinken van de vragen. Begrijp ik nu het spel dat wordt gespeeld, nu ik steeds beter de regels weet al wordt ik af en toe nog pijnlijk verrast maar schrik niet meer, van het ware beeld. nog jong en in wereld zo puur…

Corona gevaar. Geruisloos vult de eenzaamheid de stilte om mij heen, te midden van die eenzaamheid leef ik, oud mens, al maandenlang alleen. Eenzaamheid die mij beschermt, mijn oude lijf en dus zo kwetsbaar, ver van het giftig virus daarbuiten, het Covid 19 gevaar. Omringd door betonnen muren, zeer goed van geluid geïsoleerd, muren…

Mijn droom vervuld van koorts en vage pijn stopte toen ik voelde dat iemand aan mijn bed was. Ik zocht rond en steeg omhoog naar wakker, opende mijn ogen en zag iemand in een jas. Toen pas zag ik de twee vriendelijk ernstige ogen, de pupillen door irissen donkerbruin omrand, donkere wimpers iets doorgetrokken en gebogen, geheime schoonheid…

Avond mijmering Ik sta buiten op mijn schemerig balkon, ontvluchtte mijn stille kamer die de hele dag al tegen mij zweeg. Achter het einder sterft de zon in oranjerode vlammen en veegt met duister, langzaam de hemel leeg. Een zwakke bries voelt weldadig koel, bomen bewegen traag hun takken alsof ze mij zachtjes wenken. Spreeuwen zoeken…

Het huis is nu leeg en stil, alleen de eenzaamheid die nu op mij wacht. Wat eens moest komen is nu gebeurd, van de week heb ik jou weggebracht. Soms lijkt het toch even, zoals het vroeger was, dan zit je weer tegenover mij en eet een boterham, of je staat bij de bank, rommelend in jouw tas op zoek naar je bril of naar die bruine kam. Soms…

Als de jaren zich aaneen gaan rijgen tot een schier oneindige reeks dan verliezen de dagen hun eigen kleur en vergrijzen tot eentonigheid. Als ook het wereldgebeuren vervaagt in de schimmigheid der dagen, dan sterft de tijd in eenzaamheid, komen herinneringen steeds meer tot leven.…

Kon ik weer terug in uw moederschoot, daar waar u binnenleidt, vrijt en leven schept, een mensenkind wrocht naar het laatste concept en laat mij dan groeien negen maanden groot. Baar mij weer zoals ik kwam, huilend en bloot, maar geef mij nu de jeugd die u mij ontnomen hebt laat mij groeien in liefde en veiligheid en ongerept is er dan…

Je bent nu nog als een verteerd blad, niets is meer over dat bij jou als mens eens zo kostbaar heeft gewogen, nog slechts de lege nerven in een fijn gemaasd patroon. Jouw kostbaar wezen dat nog zoveel te geven had, door de ziekte in de tijd vervlogen, blijf je in mijn herinnering, vervagend, als eens zo dierbaar persoon.…

Honger. Een vrouw die haar kind niet meer kan zogen, een jonge moeder, het verdriet al gepasseerd, die mij voor hulp haar kind nog aanreikt in een laatst wat moedeloos gebaar. Het kind met donkere starende ogen, een hoofd op een lijfje tot op het bot verteerd, dat al stervend nog naar mij kijkt, als zegt het:” Och laat me maar ”. -------…