Alle inzendingen over Schijnwereld

ik tracht de lucht te vangen met de palmen van mijn hand adem de zucht van jouw verlangen op het godverlaten strand ik verhaal mijzelf op schijnende dromen zie in het licht van de deinende zilte zee waar ik je naakte lijf voorbij zie stromen je ogen vragen mij, ga je mee ik stap met grijpende handen dieper weg heb geen weet meer van vaste…

In een schijnwereld op zoek naar een rustplek tussen hemel en aarde.…

de tocht gaat over één nacht ijs en lijkt een onverstandige zet ik ga in eigen gebiedende wijs zonder dat enige rede mij belet wat is het dat ik zozeer mis dat ik denk dat het er ooit was terwijl toch volstrekt zeker is dat ik voor een schijnwereld pas misschien wel omdat ik vind dat gelukkig zijn niet bestaat maar is als een zuchtje wind…

Verdraag een ander in overeenstemming met het besef, dat jezelf deel uitmaakt van een universeel beleven; dat een kortdurende schijnwereld zal zijn, waarin je met vele verschillen zult moeten leven. Het leven prikkelt, tergt wat het niet verdraagt, wordt kleurrijk expressief naar zijn aard door de verschillen belaagd.…

door het raam zittend in zijn stoel ziet ze hem komen niet huilen nu het heeft geen zin je bent onbereikbaar iemand die ze niet meer kan aanraken gelijk een vergezicht je woont ergens in de schuilplaats van haar geest ze dacht alleen maar je te zien zittend op je stoel wacht ze. maar jij bent hier nooit meer geweest het speelt…

balkon zwart gemaskerd schreeuwde masculien opgekropte frustraties de donkere diepte in waar jij uitdagend wit reflecteerde in een snel oplopende stilte daar waar pijn scheiding brandde in rokende huid ben jij het stigma voorbij van persoonlijk eigendom toegevoegd aan het erfgoed van de groep de initiatie voorbij verviel de schijnwereld…

'Het leven is onzekerheid', zei Frederik van Eeden heel wijs en ik kan dat als dikke pad alleen maar onderstrepen. Soms is het leven het piepen van schoolkrijt, een permafrosthap uit het heden, een tik op de onzekere vingers door ome Thijs, die het flink achter de ellebogen had, huilen om je blauwtje lopen in Geleen of na een nacht doorhalen…

De intentie der schijnwereld brak ik, door dwars in haar te kijken. Ze had geen vat op mij, omdat ik geen waarde meer toekende, slechts haar leugen naast me neerlegde, neervlijde. Het zijn altijd de helder groene ogen geweest, die wilden weten... . Het zal in mijn geest bestaan, om bloot te leggen, dat wat zij wenste te zien.…

Droeve geesten zingen schel, Vervlogen wensen hun lied, Bevolken de schijnwerelden, IJl gebouwd op treurende zielen. Het bloedende hart, Twijfelende pen, Vermag niet meer te wenen. Zijn inkten zijn vergoten Over een wereld van onbegrip. Reikende handen werden er afgewezen, Onverschillig, Angstig, Bang.…