Alle inzendingen over Tante Jo

je lange stengels staan met zovelen naast elkaar boven je groene spatelblad staat je oranje verenhoed je zwaar behaarde sprieten met al die zachte zonnen ik was blij toen we begonnen als bloemenvrienden in mijn tuin je bloeide helder en heldhaftig sierde mijn tuin met kelk en blad je pluizen woeien op mijn pad we spraken bij de schepping…

gras groen gewas staalblauwe lucht ijzeren lijnen kreunende kracht dreigende wielen stuurloos hart onbemand figuur furieuze fantasie landbouw leeft vader is dood driftige doener vloekte vaak op z’n Farmall-M twee wagens vol met bieten in kleverige klei leerde hij mij te vechten in het spoor door te gaan steigerend toegeven…

Tante! Nog zie 'k uw tere treutelingen In 't glorend glut der sleutelringen O, tante Toos, uw klare klonen Laat immer ons de toetsen tonen Die gij ons gaaft in 't kleunend klis Van droefenis Tante!…

Ik denk nu er weer heilig wordt verklaard Aan jochies die bij Niënhaus of Jo Gijsen Na afloop zelf hun broek op moesten hijsen De beelden levenslang in hen bewaard Zou het vandaag dan niet geweldig kloppen Die twee postuum de kerk uit te schoppen.…

is nu van de muzikanten 'n schuiftrompet, een tuba 'n klarinettist zet de toon Jó..is er met zijn banjo zé weten er van wanten De straat... is vol van instrumenten, stemmen van allerhande klanken Ik wil hen -graag- met dit gedicht .....bedanken.…

Voor mij is het niet weggelegd Tegen mij zal het nooit worden gezegd Dochter, nichtje, tante en zus Maar mama niet dus Voor mij geen zoete babygeur En geen ballonnen aan de deur Geen eerste stapjes En geen fruithapjes Dochter, nichtje, tante en zus Maar mama niet dus…

kom op en pak je koffer doe als een drukke doffer vlieg nu eens uit je dagelijkse sleur daar is de deur ja, het is een offer het geeft je leven kleur opeens ontdek je dat je fluit met opgeheven hoofd en kuilen in je wangen ik zie dat je er in gelooft ik hoorde in de verte al je vrolijke gezangen je krijgt een doel daar ga je voor…

Een klok die onverstoorbaar tikt Soms hard, dan weer zacht Plots staat de wijzer stil De tijd even vergeten Kijkend naar de klok Niet opdraaibaar maar kapot De klok was nog zo jong Jong en niet ziek Soms is het niet eerlijk Wie doortikt en wie niet ------------------------------------------ Ter nagedachtenis aan mijn tante 3 mei…

kwam halen En hem vastzette want hij was agressief en had gezopen Die nacht is mijn tante met de noorderzon vertrokken Niemand weet uiteindelijk waar het mens is gebleven Hij huilt nu krokodillen tranen in een of andere kroeg Terwijl zij ergens volop geniet van haar verdere leven…

Opgebaard lijk je wat stijfjes ik heb je niet meer aangeraakt Herken je wel, maar te rustig zo heb ik je niet meegemaakt Je bent nu overal en onzichtbaar ook in je laatste woorden van ik ben moe en het is mooi geweest jij blijft en groeit gewoon mee…

Ik waande mij in het dodenrijk En naar ik er langer was Werd mijn waan meer werkelijkheid Er stond een familiegraf open Er zou een kist aan worden toegevoegd De vierde, de laatste; vol Ik keek in dat keldergraf Ik keek te diep in de diepte Het roerde de diepste dood in mij De bloemstukken vierde het leven In al haar pracht en uitbundigheid…

Mijn oude tante: midden in haar familie -- in fotolijstjes.…

aan de rand van meer en land wacht het wrakhout op vergaan loopt het spoor van slijt en slag langs de richels en de knoesten en door holtes in de binnenwand op de rand van droog en nat ontmoette ik op ronde schors een man met uitgesleten zwart gelaat een vrouw met in ’t gezicht een gat te zaam een zware strijd gehad…

Kwetsbaar lig je daar in je bed steeds verder weg van de wereld weg van het leven rust is nu waar je naar verlangt en dat je in vrede mag gaan waar het eeuwige licht je vangt…

Tante Sjaan woont geheel alleen in een tamelijk stille straat waar practisch geen verkeer doorgaat, erg stil dus om haar heen. 's Morgens eet tante Sjaan beschuit drinkt daarbij een kopje thee staat dan op, neemt het kleedje mee en slaat buiten de kruimels uit.…

Late, late tante Lien. Spekkoek bij Indische mijmeringen. Tante Lien kon het Nederlands-Indie Zo melancholisch bezingen in haar 'Den Haag, Den Haag, weduwe van Voorbije Indische zegeningen.'…

Ik liet haar achter, ik zei Tot Morgen, ik dacht -- het komt wel weer goed.…

Wij gaan niet voorbij aan aanlokkelijk landschap. Wij moeten er door. We klieven snoeihard door lieflijke gebieden. Heus, met een goed doel. Het land raast woest langs onze hortende ogen. Wij pakken een krant. Een wolk zweeft lui mee, trekt onschuldig de aandacht. Dan wendt zij zich af. Hier in de coupé wrikken mensen tezamen en…

zo jammer zegt mijn oom vogels blijken niet te zingen uit blijdschap en geluk maar om te pochen of rivalen weg te schelden so what zeg ik nou zegt hij ik ben ontdaan…

De tien geboden doen wij bij liefde bij oorlog de belt op. We sturen God-zelf vaak met een vloek met een kus de belt op. Kinderen, tuig toch, ouders, erger nog: Zij moeten nu ook maar de belt op. En die actrice zonder facelift en die man niet uit dit land en dan die derde Moszkowicz: Losers zeerzeker de belt op. De belt…

Herken je die muur waar je keer op keer tegenaan loopt, die je intens moe maakt en je helemaal sloopt. Het vastlopen in je eigen brein, het niet echt leven maar er gewoon zijn. Een oplossing die er niet lijkt te zijn, maar die er wel is, al is ie klein. Ophouden met koortsachtig zoeken is een must, en wellicht dan vind je de oplossing in…

Kleine vlinder zo broos zo mooi. Kleine vlinder je hoort niet gevangen maar vrij te zijn. Kleine vlinder je leven is maar zo kort. Maar kleine vlinder je bent van mij en maakt me intens gelukkig en blij.…

kabouter Piggelmee vraagt verlegen aan Sint om een suikerhart zijn aanbeden Poggelmoe is dol op zoetigheid haar vlechtjes zwaaien in het rond als zij iets in haar schoen vindt na de allerlaatste zachte kruimel vraagt ze een kilo kerstkransjes Rudolf rijgt ze aan een slinger Jo-Ho, een vrolijk kerstfeest!…

een houtworm zat op een stoel hij at en at een heleboel op die stoel zat tante mien zij had die houtworm niet gezien die at en at en at maar door totdat het krikte, totdat het krakte en tante mien om kwart voor tien pardoes door haar stoel heen zakte…

gedwongen gedachten vertroebeld bloed angst in de aderen aanvaarden moet knikkende knieën trillende vingers borrelende buik verwerken moet bevende benen verrimpeld vel ontredderde ogen het leven een tel broze botten uitgevallen haar ingevallen wangen pas dertig jaar verslappende spieren haat in het hart onrustige geest…

in lijn en kleur in mest en geur de boer de kunstenaar in veld en schuur aan balk en muur bezielen zij elkaar de tand des tijds splijt biels en steen is grenzeloos gaat nergens heen maakt kracht ontwerpt, vervormt beroert, bestormt je geest tot scheppen en ontvangen tot voelen en tot zijn het leven mag vergangen…

de hut de lucht is blauw, egaal staal blauw achter vier vermolmde houten palen gekoppeld door een gebogen ijzerdraad drie in het licht, één in het nauw de pikkip of de pispaal, zogenaamd de anderen, een gulle lach op hun gelaat, droegen de erwten, bonen, hooi en klaver om te drogen in ons zonnige klimaat verdwenen zijn ze uit het landschapsbeeld…

Theedoeken van tante Henriette hangen aan de lijn de wind blaast ze op tot ballonnen maar tante kan ze niet meer er vanaf halen de diepste slaap is komen neerdalen dus blijft de heleboel maar hangen geen kopje meer gedroogd door die frêle handen geen stukje cake meer bij de koffie de wind blaast herinneringen weg.…

Van kindsbeen leerde ik al van mijn tante Klassiek en romantiek, van alle kanten, Een serenade, liefst van Trio Dante, Geen operette van Joost Belinfante Maar strijkmuziek, het tweede deel - andante - Van Mozarts Sinfonia Concertante Ach leefde zij, dan bracht ik pede stante Die nachtmuziek als ode aan mijn tante…

NS Nu Snap ik je Na Sneeuw Nog Steeds Niet Sneller Natte Sporen Nieuwe Stellen en No Silence Nieuw Station Nee Stupide Nieuwe Seinen en No Sorry Nee heel Spijtig, ook Na Stuifsneeuw volgt Nul Service Niet meer Starten Nimmer Stoppen Nooit meer Slapen Nee, wat Stom…