Alle inzendingen over Van Kooten

Soms verscheur ik nog jouw lachende gezicht Blaas ik de snippers nog richting het vuur Verlost mijn lichaam zich van haar gewicht Om zwevend een weg te vinden tussen zoet en zuur Soms smelten mijn tranen nog naar het vriespunt Verafschuwen mijn zenuwen het woord 'gevoel' Om pijn en emoties los te koppelen van wat je kunt Om weer objectief…

Je onbeschofte eerlijkheid verliest de laatste schaamte. Wat je nu overgeeft is vals, antiperistaltiek van de grond. Jij, jij pruilt als vette gans je protserige veren op en je doopt de hemel een onuitputtelijke inktpot. Al dertig jaren sterf ik de dood van duizend mannen in jouw gulzig vliegen, je poten veilig om me heen. Vastklampend…

Op een bankje in het park, de zon al laag met honger die het denken verslapt: een blik, opgeschrikt maar traag zich opwaarts richtend van het gras tot boven de bomen, ziet het hart van de stad - zonder huizen, met amper wegen - niet van mensen zijn, maar overvliegend, in tientallen, als honderdtal – wat brieft daar over, 100 procent…

Het wonder redt het nieuwe niet dat pril geworpen ligt te wenen, al teneergeslagen is van leven, niet wetend wat het ziet. Hoe alleen is alles als het voor het eerst loopt holt, tolt en rolt, zweeft in het luchtruim golvend walst in de blauwe zee. Laat je tanden maar binnensmonds somber kus je lippen toe robuust de neus tegen de ruit…

Hier ziet u op de foto van het jaar Hoe al die Irakezen zonder kleren Hun best doen onze rugbysport te leren; Dus duiken ze gezellig op elkaar. En als u soms uw ogen niet gelooft Dan krijgt u ook een zak over uw hoofd.…

Twijfels komen soms op als een onverwachte golf niet bij machte je te verzetten of gewoon met daadkracht die onzekerheid te pletten. Ze kunnen ook werken als een zon niet zomaar een misschien maar om gewoon iets in een ander licht te zien.…

Bent u in het verkeer nog onervaren Dan is één borrel straks al uw limiet, Maar voor u geldt die strenge regel niet Als u een autorijder bent op jaren. Dus bent u bijgeval honderdenzes Dan ligt uw grens zelfs bij een hele fles.…

Het leven is als een weegschaal, steeds maar zoeken naar balans. Het gaat met je aan de haal, maar geef het toch een kans. De balans slaat wel eens door naar de goede of de slechte kant. Het is altijd ergens goed voor, maar hou het wel in de hand. Zwem niet tegen de stroom in, het is zonde van je energie. Denk na bij een nieuw begin,…

Zij ontmantelen met geestdrift en dromen hun paleis glorieus tot in de hemel Hoe en wat en waar en wanneer zal alles klaar Het groot geworden kind dat nimmer terugkeert beukt in tomeloze razernij met beitel, hamer en houweel al te oude ballast in elkaar Dit is van ons, van mij, Sneeuwklokjes en krokussen in de tuin staan er weerloos bij…

Een wezensvreemde overdracht vindt plaats in negen maanden als de zaailingen van verre vaderen worden geoogst, gewogen en te zwaar bevonden heb ik met enig tegenwicht mijn evenwicht hervonden…

Door boze dromen uit mijn bed verdreven Vlucht ik de keuken in en maak gehaast Een beker warme melk gereed, verbaasd Bemerk ik dat mijn hart en handen beven Vergeten beelden kwamen weer tot leven Maar als de oude vrees is uitgeraasd Veeg ik de ramen schoon die licht bewaasd Een prachtig uitzicht op de Linge geven Ik zie een nacht te mooi…

Gij vraagt mij, waarom ik aan God gehoorzaam ben? 't Is daarom, dat ik Hem als wijs en goed erken. Hij heeft aan ons zijn wet uit liefde alleen gegeven. Opdat wij vergenoegd en vrolijk zouden leven; En al wat ons die wet verbiedt, Is, hoe, 't ook schijnen mag, ten onzen voordeel niet, Wil iemand dan gelukkig wezen, Die leer gehoorzaam God te…

Ik heb hem lief, al kan ik hem ook haten Dan vriest er om mijn hart een laagje ijs Want telkens weer geraak ik van de wijs Wanneer ik word gemeten naar zijn maten Daarbij ontdekt hij feilloos mijn hiaten 't Is zwart of wit bij hem en nimmer grijs Ik heb hem lief, al kan ik hem ook haten Dan vriest er om mijn hart een laagje ijs Als ik…

Je kijkt me aan In een duister woud Blijf even staan Het voelt niet vertrouwd Schichtig is je blik Het fototoestel zegt klik Heb je nogmaals bekeken Het was al bezweken Sterk verweerd en liggend op de grond Alsof er een monster in bevond Je bent aan het vergaan Je leven was aangenaam De tijd van verwering is gekomen Vertering heeft…

Met een warme en zachte hand streelde het meisje de reeds verdorde blaadjes van de roos Hij zag haar glinsterende ogen die mooier schitterden dan de sterren Hij zag haar lach en haar lach deed de roos weer kracht geven Uiteindelijk zou hij sterven, dat wist hij Maar een ding wist de roos zeker Hij zou het meisje nooit vergeten…

De hemelse lichtboei bronst de blanke stralen, bleekt de stille straten, bakt de dakpannen zwart. Bergen stapelen zich op, de wind slijpt de toppen scherp in snerpend wit, de dalen dwalend en donker. Ik eet mezelf leeg met vezels en draden. Een gevlochten gevecht, dronken en vleugellam. Kolkend en wentelwiekend strooien woorden in…

Het is misschien alleen maar een gerucht, Maar Lubbers knijpt, ook als ze het niet willen, De vrouwen zegt men zo maar in de billen En die slaan daarna gillend op de vlucht. En zo maakt Ruud zich ook persoonlijk sterk Voor nog meer nobel vluchtelingenwerk.…

Ruud Lubbers knijpt de meisjes van kantoor, Zo heb ik uit de media begrepen, En als hij ze hardhandig heeft geknepen Dan slaan ze in de kortste keren door. Die fijne kneepjes van het martelvak Kan men dus goed gebruiken in Irak.…

Je allerliefste wens is nu ook vervuld. Het scheppen van een mens eist best wel veel geduld. Maar ondanks alle pijn ligt het nieuwe leven hier nu naast je te zijn, om jouw liefde aan te geven. Die liefde zal er zorg voor dragen dat je kindje gelukkig worden zal. Het zal niet om liefde hoeven vragen Zefs al zit je in een dal. Bedenk…

Zij vreest de leegte van de straat En de belegering der muren Is bang voor het verholen vuren Van een trefzekere soldaat Zij proeft de volte van het kwaad Want in die zwaar bezochte uren Groeide haar vriendschap voor de buren Naar een ontluisterende haat Wanneer de wapens zijn verstomd En hoop weer tikt aan alle ruiten Gaat zij nog elke…

Droomwolken van bestaan oneindig getij wanneer wij gaan op waterwieken voorbij Het schip in de nacht laat ons onbevangen zweven als een magische toverkracht door het eeuwige leven…

Morgen zal alles van een ander zijn Met vaders dood sluiten zich hier de deuren Het lege huis staat stil de rouw te treuren Al liet ik wel de troost van een gordijn Er gaan al vreemden rond op het terrein Hoewel ik mijn verdriet nog niet kan beuren Wordt al verwacht dat ik mij los zal scheuren Van mijn geboortegrond, en dat doet pijn Nu…

Elke woord is een stukje van mezelf, met elke zin geef ik me bloot. Maar ik blijf steeds mezelf trouw tot in de dood. Maar voor het zo ver komen zal, schrijf ik nog heel veel woorden. Samen vormen ze de zinnen die bij mij hoorden. Autobiografisch als al mijn gedichten is ook deze weer geschreven, spontaan en zonder plichten, Uit mijn…

hink stap sprong de hoepel is te klein voor stel en klem geheim inheemse rondedans in kring vuur en vlam schaduw en as er was een berg te ver voor woorden te diep in klank gebaar verloren staal er is een vage beeltenis achter de horizon als glans verborgen door maan en zon…

Van Basten wil weer humor op het veld. Dus als je slechts tegen een bal kunt trappen En nooit een leuke voetbalmop kunt tappen Dan word je door hem niet meer opgesteld. En als we dan verliezen met tien-nul Dan lachen de supporters toch nog gul.…

Wie graag de tenen likt van vrouwenvoeten Dient volgens leden van ons parlement Als hoogst gevaarlijk zedendelinquent Voor deze misdaad in de lik te boeten. Politici zijn dol op hielenlikken, Maar tenen, nee, dat schijnt hen af te schrikken.…

Ik weef mijn draden op gevoel en spin intens verlangen in diepere lagen naar eenwording. Onzichtbare trilling meandert als ontwaakt en ik verblijf in zijn intieme fluistering.…

Zij die voor mij kwamen en dichters waren, Zij hebben hun droefenis, in de Herfst, uitgesproken En éénheid gevoeld tussen hun gebroken Leven, met het vaarwel aan de drommen hunner dromen, En het sterven der zonneblaren aan de dorre bomen. Zij hebben gezegd: de Herfst was 't schoonste getij, Al was hij dan ook droefeniszwaar en de baar van de…

Ben vrijwel niet geschaad Vanuit het niets je paard Je zei: ‘sorry schat’ En je zette mij schaakmat…

Die wachtte was te goed in doodverzinnen. Weghelften weg, begroeide grond verschoven, meren gezwollen, als bij wie ver, met tijdelijke namen, in de slaap verrast. Die wachtte dacht een strand, had zich in zand verpakt, nat zand dat plakte, hoofd eruit, een hand om plat te slaan, dat elke vrouw beschreven in een mal. Pak dit maar uit. Stel…