Alle inzendingen over Verlies

Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd de stoet voorbij is, de schuifelende voeten nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten en telkens weer zal ik je tegenkomen we zeggen al veel te gauw: het is voorbij hij heeft alleen je lichaam weggenomen niet wie je was en ook niet wat je zei ik zal nog altijd…

Ze hoort het moedeloze aan van in het nauw gedreven leed het ongelooflijk ongeloof voor alles wat hij deed Ze schreeuwt het radeloze uit van in de knel geraakte pijn het angstaanjagend angstgevoel voor wat hij niet kon zijn Ze schopt het machteloze weg van in de kiem gesmoord verdriet het onbegrepen onbegrip voor wat hij achter liet…

Je hebt alleen het lege bord weer in de kast gezet en hongerig en onvoldaan ging je meteen naar bed Het rommelt nu al uren lang steeds weer voel je de pijn dan speelt het op de wrange vraag hoe ‘t hoofdgerecht zou zijn Het zoete dat je proeven mocht smaakt enkel bitter na Heel even maar was hij jouw zoon en jij was…

Door somber doodse dalen dwalen zielloos, verdwaasd en zonder zonden een losse rots zal mij verwonden dus die verschop ik zonder dralen Gekwetst rolt hij woedend van me heen ketst mijn onmacht stuk op een kassei blijft gebroken liggen, dankzij mij tot klein verpulverde stukken steen Geslagen staar ik naar de brokken kijk de leegte…

Ga maar haar eind is hier begonnen Waarom heeft het zin om verder te praten, als alles wat je zegt toch wordt verzonnen. Wat moet ik nu beginnen ik geloof niet dat dit gemis ooit over gaat. Wie kan me nou nog helpen, wie is degene die mij nu steeds vrolijk maakt. Had het die nacht maar niet gevroren, dan had je haar toch wel gezien?…

Ik zou het je willen vragen maar bellen doe ik niet ik wil het zo graag weten dat het me pijn deed zag je niet Ik kom er maar niet achter waarom je dat nou zei ik wil het zo graag weten van binnen sterft er iets in mij Dat je zoiets zou kunnen denken dat je het nou echt niet ziet dat onze vriendschap zo zou eindigen nee, dat…

Dartel fladder je van bloem tot bloem, gulzig slurpend van de zoete nectar tot je languit achterovertuimelt en je bolle buik de hemel raakt. Zalig zachtjes dommel je in en wieg je dronken heen en weer op golven van zorgeloze harmonie geverfd in frisse zomerkleuren. Op reis wou je, naar het land waar geen insect je prikken kan, waar intens…

Je moeder heeft je gevonden toen je in het trapgat hing voorzichtig maakte zij je los en droeg je naar beneden Wilde je iets uitproberen misschien, in je spel of was je levensmoe de twijfels zullen blijven Je zou pas twaalf worden aan het eind van de volgende week maar niemand zal ooit je laatste momenten kennen Vaak kom ik haar tegen…

Tussen strandpaal twee en zeven lagen omringd door mijmeringen, wrakhout en wier, de restanten van een zomerzot getij. Aan de hals van glas, gebarsten en door zoute dampen nog omfloerst en aangetast, een stuk papier, een vaag verbleekte konde. De boodschap sloeg me van mijn ankers: Woont er.... Woont er in jou nog iets dat liefde heet?…

Alleen gedachten kunnen mij nog laten zien wie je was en waarom je zo bijzonder bent het is verleden tijd, jouw leven dan de herinnering leeft voort, in gedachten. Je hart klopt niet meer, sterft zelfs af wordt opgegeten of mogelijk zelfs verbrandt er is maar één ding dat ik zeker weet je geest en ziel krijgen ze niet te pakken. Ik schrijf…

In het verhaal van mijn twee steden is het vooral in deze stad dat mij meteen weer is ontgleden wat ik het meest heb liefgehad. Mijn Amsterdamse perioden meet ik als vanzelfsprekend af aan onvergetelijke doden om wie ik onvergeeflijk gaf. En altijd loop ik in den blinde door de bekende buurten rond om iets van vroeger te hervinden wat…

Uitkijkend vanaf de Gasthuisberg over de stad galmen de klokken van de Jacobskerk om zeven even later de Michaelskerk Verderop de zon maakt zich los rood van inspanning van de heuvel In mij trilt het water van millennia evolutie, zweeft als ochtenmist omhoog Jij slaapt nog, draait je in het dekbed tegen de ochtendkou uit het open raam…

Je danste, weet je nog even de adder om je enkel omringd, de tanden diep gebeten jouw ogen zochten mij, vonden je ontspande en je ging Met mijn lied bezwoor ik leven en dood om jou opnieuw voorgoed te laten aan gene zijde zonder hoop Twee keer verliezen is te veel ik speel voor rotsen en wacht…

fantoompijn voelt mijn rechterhand zoekend om zich heen is zo vertrouwd mijn verstand stuurt geen zenuw aan laat staan een spier - spastisch conclaaf- buigt zich zo om rede ratio zwerft alleen er is meer gesneden dan nodig leek…

Wie of wat bindt mij nog hier, de plek die zo sterk is doortrokken van verstorven leefplezier, waar niets mij zelfs nog kan verlokken tot een moment passief vertier. Steeds weer neem ik het besluit dit oord van stilte te ontvluchten en snelt mijn fantasie vooruit weg van het huis der duizend zuchten die mijn zomer hebben uitgeluid. Maar…

De ring die jij me gaf die ben ik kwijt verbintenissymbool sinds zoveel jaren een ogenblikje van onachtzaamheid verloren op de hei al wandelend bij Laren Om dikgeworden vinger knelt het goud heel even om de pink dan maar bewaren beslissing snel genomen heel erg fout en hóe het sieraad weggleed ook niet te verklaren De schrik…

Ze lopen beide langs het strand Van oorzaak naar gevolgen Dan vraagt zij plotseling aan de wind Of hij hem wil volgen Samen lopen ze naar de zee Kijkend naar de golven Hoe hoog zijn ze, zo prachtig! De wind duwt hem in haar rug “Kijk eens!” lacht hij... “Wat zijn we samen machtig!” Gauw loopt hij het water in Nooit meer kwam zij terug…

Kilometers polder weg kapotgemaakt kapot gegaan nergens nog een koe of schaap een trekker in de wei hooi dat ligt te drogen in het gras geen boer die op zijn klompen gaat alleen een gore plas die steigers spiegelt en een kraan het groen hebben ze weggedaan vernielzucht schrijft de dichter blij dat hij de woorden vond die recht…

al tijden niet meer aan jou gedacht kwam jij onverwachts tot leven een samenloop van toeval en wat waar geen verklaring voor was de pijn kwam in kilo´s tegelijk zelfs jouw foto hielp niet meer in het lijstje op het bureau gezet met jouw parfum bespoten dit belachelijk ritueel hielp in zijn onbeduidendheid je was er nog als flardje mist…

Al heeft hij mij verlaten ik hoef niet ledig heen. Wat wij aan taal bezaten gaat mee als zonneleen.…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam. Van veilig…

Een eeuw lange slaap regeert prinses met roze zachte borsten immers altijd bedekt geweest Het scherpgepunte spinnewiel de druppel bloed die valt en viel Een prins hakt zich door het struweel zijn witte schimmel hinnikt vol leven een kok heeft nog steeds de hand geheven Slechts de prins beweegt en trekt haar kleren uit en verbaast…

Op blote voeten proef ik jou het zout dringt door in mijn huid de branding weet wat ik zeggen zou het is goed zo, het was jouw besluit zo mijmer ik naast het zandkasteel wachtend op het kerende tij de zee geeft en neemt zoveel breng hem toch terug naar mij…

zoals van buiten naar binnen kijken vergapen aan wat je niet hebt raden naar waar ze over praten hier vallen sneeuwvlokken om me heen vullen de gaten in mijn versleten jas de kou is dikwijls te verdragen als brandende lampen bij dag in een vrijwel verlaten warenhuis er is zoveel dat je eens hebt gehad waaraan je geen eind aan kunt…

sta ik op een afgedankt perron uit de verkeerde richting komt een trein: niet instappen het scherm zegt niet wanneer er weer een komt bij het instappen verspreidt zich warmte en inkt op papier zeer wringt zich naar buiten bij een ooghoek zout, zeewaterzeer…

zie de man op de zwarte berg in silhouet - goud in zijn handen de schittering doet zijn ogen glanzen te veel weelde voor zijn smalle polsen een plons zilver cirkelt door de bruine poel…

Ja, en dan is daar die foto, een vrolijke blik in de lens, een stuk van die oude auto net zichtbaar boven jouw haargrens. Van jou niet de mooiste foto, die staat daar op de boekenkast, maar jij en die oude auto, niets heeft zo bij elkaar gepast. Ja, en dan kijk ik naar die foto, hoor de stem van de verkeersagent, total loss zijn man en…

de dood is een gebarsten raam dat breekt desnoods in duizend stukjes de dood is definitief zwart een opluchting voor de man die het al meegemaakt had. --gebaseerd op de structuur van Liefde is, Ed Franck--…

als de geboortestad een neon paradijs toch mijn thuisplek de tijd zich groeven slijt in de huid de sneeuw nooit went bosmensen uit het warme woud de stad op hun handen tellen de tranen in mij een vloed terwijl ik vrolijk dobber de trein te vroeg te laat vertrekt het is de tijd gevat in mij ongrijpbaar altijd…

Daar zit ze, starend uit het raam knikt naar de zuster, hoort mijn naam en in de draai van dat moment stijgt de hoop dat ze me herkent. "Dag lieverd, daar ben ik weer", helaas blijven ook deze keer haar ogen onaangedaan afgewend: reeds 't afscheid, tijdstip onbekend. Onmogelijk haar aandacht te vangen haar blik blijft onbewogen hangen…