Netgedichten

netgedicht (nr. 9.684):

nooit thuis

als de geboortestad
een neon paradijs
toch mijn thuisplek

de tijd zich
groeven slijt in de huid
de sneeuw nooit went
bosmensen uit het warme woud
de stad op hun handen tellen

de tranen in mij een vloed
terwijl ik vrolijk dobber
de trein te vroeg
te laat vertrekt

het is de tijd
gevat in mij
ongrijpbaar altijd