369 resultaten.
Een traan.
hartenkreet
4.6 met 7 stemmen
242 Verloren liefde.
Verzande herinnering.
En een traan die vloeit.…
virus
netgedicht
4.5 met 2 stemmen
133 ik neem waar en ook niet
zover van mijn eigen ziel
het weinig scheppende gebaar
van de natuur bij de achilleshiel
kleuren zouden moeten fonkelen,
de lucht kan ruiken naar ontluiken
en lammetjes stelen toch genoegen?
doch velen zien echter doornestruiken
in het sombere landschap van onze schrijver
hij teert thans op het oud eelt van d'ijver…
Melancholie
netgedicht
2.5 met 4 stemmen
561 De avond ademt zwoelte tot dampen
krekels smeken een melodisch gebed
dat gevat in ‘n aromatisch bouquet
verglijdt om gittering te beklampen
maanstof sprankelt mystiek in het meer
dat – wiegend in loverbedding - gesust
in de omarming van leliën rust
en mijmering drijft in de atmosfeer
de maagdelijke nacht hult zich verlegen
in bloesems van…
Melancholie
netgedicht
3.3 met 10 stemmen
1.446 Eenzaam besloot mijn inner wezen
de leegte trotseerde mijn staren
en mijn ziel, kon niet meer genezen
van hen die ooit mij nader waren.
Woorden galmden tegen lege muren
zo kaal en grauw en koud en rauw
enkel nog de echo die blijft maar duren
verdwaasd bleef ik achter in mijn rouw.
Stap voor stap verloor ik de gewaden
van het leven…
Melancholie
gedicht
3.6 met 38 stemmen
19.042 Denk niet
dat ik vergat hoe 't hoorde: melancholie
kom naast me zitten, praat, laat je verstaan.
Hoe opgetogen steek ik nu de kaarsen aan.
-----------------------------------------
uit: 'Omtrent het getij', 1985.…
Melancholie
netgedicht
4.3 met 22 stemmen
738 De oranjegele straatlantaarn fascineert mij
Hij schijnt drie kanten op een beetje vier
De straat glanst door asfalt onder regen
Ik kijk door de struiken en zie de romantiek
Daarvoor mijn tuin in duisternis wat wil je
Ik heb het lamplicht welwillend uitgedaan
Zodat het schijnsel mij in al zijn volheid
Met stralen rondom verlichtend kan beslaan…
Melancholie
netgedicht
3.2 met 5 stemmen
359 Koester
gloeiend goud
koren
huiver
zilver maanlicht
water
leef in laatste uurtjes
gedenk
die krans van margrietjes
zélf gevlochten
rond de tere kinderziel…
Melancholie
hartenkreet
4.7 met 13 stemmen
491 Melancholie... ze wordt groter.
Herinneringen sterker...soms!
Onzichtbaar heimwee glijdt, klimt
door mijn nachtelijk duister.
Tranen stromen als douwdruppels
naar ruimstes kil gevuld met bitterheid
tot in de kelders van mijn ziel!
Alsof tijd onbestaand is
dwaal ik in gedachten,
door de sterren-loze nacht.…
melancholie
netgedicht
2.9 met 8 stemmen
373 het dorp waar ik kort na de oorlog geboren ben
is niet meer wat het ooit was, verloor van jaar
tot jaar zijn vertrouwde glans
oude huizen lijken nu droefgeestig gestemd
alsof zij moeizaam leunend tegen elkaar naar
lang vervlogen tijden te hunkeren staan
naar geluiden van rinkelende flessen op de kar
van de melkboer achter zijn stapvoets…
Melancholie
netgedicht
2.0 met 3 stemmen
286 Geef mij de stemmen
van die hier waren
de lach van hen
die nu niet zijn.
Gedachten waar wij
naar konden raden
of lezen in spiegel
van hun ogenschijn.
Zachte bries die wij voelen
als nog strelende adem
die ons bemoedigend troost
verzachtend leed en pijn.
Geef mij hun beeld
alsof ze naast ons staan
zodat ik kan vertellen
hoe graag…
melancholie
netgedicht
4.0 met 1 stemmen
196 de straten zijn leeg
dat is een begin
van een gedachte
over lege straten
maar misschien
is het niet veel meer
dan dat er gewoon
niemand loopt nou ja
maar toch wel in melancholie
die lege altijd weer lege straten
en de lantarenpalen die schijnen
in eeuwig eeuwig vallende bladeren…
Melancholie
netgedicht
3.5 met 2 stemmen
195 Melancholie was ooit een ziekte.
Zwarte gal. Doodsdrift. Zwaarmoedigheid.
Soms voel ik me zwaar te moede.
Door teveel tobben.
Door teveel doen.
Door teveel eten.
Zwartgalligheid bestaat nog steeds.
Een aandoenlijke aandoening is het.
Een teken van leven.…
melancholie
netgedicht
3.7 met 3 stemmen
260 de duif
vermoedt de avond
in zijn roep
en rekent op de morgen
hoor je
hoe stil het is in mij
de avond valt
steeds minder
klinkt mijn roep
om jou…
Melancholie
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
152 Vallende vlinder
opgeslagen souvenir
op een droge plek.…
Melancholie
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen
206 Momenten waarop ik kan zwijmelen in verdriet
Intens verdrietig zijn en ondertussen zo ontzettend gelukkig omdat ik iets voel
Niets voelen
Leeg en verdoofd zijn, geen kant op te kunnen en vastgeroest in je hoofd
In zijn patronen
Of die van haar
Verdriet is prachtig
Verdriet is genieten
Huilen is fantastisch en pas wanneer mijn gezicht plakkerig…
Melancholie
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
144 Melancholie.…
Melancholie
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
197 Zover weg strandt de passie in herinnering
langs de kustlijn geschreven als teken
wat overspoelt door deining van weemoed.
Elk woord dat op cadans de poëzie erkent
door de melodie van onze favoriete band
dat tijdens het dagdromen mij aanmoedigt.
Door schittering van sterren benoemen
kan ik alleen de verlichting verwoorden
door de…
Melancholie
poëzie
4.0 met 3 stemmen
544 Melancholie van scheiden en hervinden,
Stadig verliezen en verloren gaan,
Van binden en gebonden zijn; beminden
Aan dood en leven eeuwig af te staan,
Hoe komt ge mij, waar bitse winterwinden
Hun ijzige gesels op de woning slaan,
Door leed geboog'ne en door liefde verblinde,
U weer te melden met Uw oud vermaan!…
Melancholie
netgedicht
3.0 met 5 stemmen
255 Het leven van een vrouw bestaat uit wachten
Om nu en dan waar nodig in te grijpen
Verlangend naar de tijd van vóór het rijpen
De kindertijd, zwemmend in droomgedachten
En in een zee van tijd en fantasieën
Verkaveld niet, compleet nog, androgyn
Nog niet geplaagd door hoe zij wordt gezien
Door mannen en hun ideologieën
Vasalis voelde al haar…
Melancholie
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
312 Weemoedig staart ze naar haar handen,
handen die troosten,
handen die zorgden,
handen die kookten,
handen die streken.
Waar waren ze ook weer voor?
ze friemelt met een zakdoen,
strijkt haar rok glad,
kijkt schichtig om zich heen,
om vervolgens weer te blikken
op die doelloze handen!
Handen die ooit nooit stillagen
maar nu alleen nog:
rusteloze…
Melancholie?
netgedicht
5.0 met 3 stemmen
94 Steeds sneller gevangen in
de jaren, nestelt melancholie
in de versleten kaders van de
ziel, raakt zwanger van een
ongeëvenaarde zachtheid
Gouden tonen vloeien weg als
de oude troubadour wedijvert
met z’n melodieën, die z'n tijd
en tonen verzwijgt, verrukt was
van het fluwelen tokkelen op
de snaren van het beminnen.…
Melancholie
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
182 verzuilt in melancholie
emoties die me de grond in trekken
gevoelens die bedwelmd worden
meegesleurd door de zware stroming van de zee
totdat ik opgeslokt word door de fouten
die we door de vingers zagen
En nu als een anker om mijn enkel de dood zegeviert…
[ De melancholie ]
netgedicht
3.0 met 4 stemmen
98 De melancholie
dat de aarde wel klein is --
maar onze ziel niet.…
Wong Kar Wai's 2046
netgedicht
4.0 met 10 stemmen
366 Wervelende film
Met melancholie als kern
Schoonheid raakt je ziel…
Honfleur
hartenkreet
3.1 met 7 stemmen
992 wanneer Satie
daar
de toetsen
beroerde
zat de lucht
vol
melancholie…
Ochtend
netgedicht
3.0 met 2 stemmen
296 Het vallende lover
Melancholie in de herfst
Elk jaar weer opnieuw…
Oud zijn
gedicht
3.3 met 3 stemmen
1.437 Oud zijn
Oud zijn de glans van de eindbalans
opgemaakt het oude bed ik leg
mij neer op dromen bezongen in nacht
en vergetelheid die door mij heen
gebuiteld buiten mij zijn stukgemaakt.
Oud zijn in het najaar. Het blad stort
zich in een lijdzaam stuiven de twijgen
fonkelen in het avonddonker…
Tijdelijk gesloten
hartenkreet
3.3 met 7 stemmen
649 De melancholie
achter het woord
die je nu toevallig leest.…
Melancholia
netgedicht
2.3 met 3 stemmen
723 Als men ten laatste heeft gevonden
Waar heel de ziel naar smacht,
Dan is 't te laat, de dag verzwonden
Reeds valt de nacht.
Als 't kleed ons past, is het versleten,
Als men het boek kent, is het uit,
Als men het leven komt te weten,
Dan valt het scherm dat alles sluit.…
splinters
netgedicht
4.0 met 8 stemmen
1.150 splinters van bestoeft viniel.
scheurend splijten ze de binnenkant van
die buizen met hun stilgezwegen naam
'Eustachius waer bestu bleven'
schreeuw ik, dat mijn huig ervan gaat rillen
en mijn mond zich stom met trillingen vult
het gedrum van oude noten op rust,
stof zie'k nog van vellen springen,
trommelt m'n vliezen aan diggelen…