Netgedichten

netgedicht (nr. 14.607):

Melancholie

De oranjegele straatlantaarn fascineert mij
Hij schijnt drie kanten op een beetje vier
De straat glanst door asfalt onder regen
Ik kijk door de struiken en zie de romantiek

Daarvoor mijn tuin in duisternis wat wil je
Ik heb het lamplicht welwillend uitgedaan
Zodat het schijnsel mij in al zijn volheid
Met stralen rondom verlichtend kan beslaan

Achter de straatlantaarn de donkere duinen
Met in mijn gedachten de witte waterlijn
De eindeloze nooit aflatende rusteloze golven
Die van en misschien wel naar Engeland gaan

Ooit en wellicht spoedig zal ik dit missen gaan
De dynamiek van een boeiend mensenleven
Zal mij doen verkassen mogelijk ver hier vandaan
Of misschien fysiek dichtbij doch in ander beleven

Hoe is het mogelijk je zo te binden aan een plek
Als je gewend bent aan de tijdelijkheid van dit leven
De volgende filmopname al in onbepaald bestek
Ach nog even en alle licht zal het voor mij begeven

Maar leven zullen we verrukt al is het nog maar even