Netgedichten

netgedicht (nr. 40.684):

melancholie

het dorp waar ik kort na de oorlog geboren ben
is niet meer wat het ooit was, verloor van jaar
tot jaar zijn vertrouwde glans

oude huizen lijken nu droefgeestig gestemd
alsof zij moeizaam leunend tegen elkaar naar
lang vervlogen tijden te hunkeren staan

naar geluiden van rinkelende flessen op de kar
van de melkboer achter zijn stapvoets lopend
boerenpaard

naar de verwaaide geur van de hoefsmederij
de verdwenen bakker en kleine kruidenier
in een straat zonder haast vol kindervertier

bij ons ouderlijk huis ontwaar ik door de half
gesloten gordijnen de gestalte van een kind
dat ikzelf zou kunnen zijn

een jongen die nog dromend naar de wolken
staart, geen weet van vroeger of later heeft
en wie er buiten zo te peinzen staat