Netgedichten

netgedicht (nr. 40.685):

Trauma

Monsterachtig pikdonker
in een uur bereikt
chaos van het zaad
bijeen geraapt
klassieke resten
van een doorwoelde aarde
daar waar alleen
nog gedachten zweven
tussen kosmos en universum
eeuwige honger gaapt
hangend aan de melkweg
welke zin heeft dit alles
is het muziek wat ik hoor
of stemmen van mijn eigen grond
waar het zaad begraven ligt
te wachten op het laatste oordeel
ik word bang van de fluister
van mijn weggooikinderen
langzaam dringen ze op
verslinden reeds mijn voetstappen
scheuren mijn schaduw
aan flarden

het enige Wat ik nog bezat