Alle inzendingen over Wat er overbleef

en zo kwam het dan dat de mens overbleef ondraaglijk alleen met zijn romp over de verschroeide verlaten aarde schoof. hoe klopte hij aan bij vermorzelde deuren verdwenen sprakeloze goden glansloze stenen en zo kwam het dan dat de mens met wat overbleef ondraaglijk alleen over de verlatenheid schoof…

Wat overbleef is de liefde die ik voor je voel en ik realiseer me dat ik daarmee veel bedoel.…

in de poëzie is bijna elke regel er één teveel met dit gegeven kwam ik mezelf tegen met een potlood in de hand gereed om te schrappen wat nog overbleef was een leeg blad…

snippers, uitgestrooid over de hoofden van een beeldverhaal op zijn vastgelopen levenspad, in elke stap verstrooit de wind alles wat ik reeds geschreven had na wat ik koos, maar nog niet schrijven kon, zwemmend in confetti cursief uiteengespat, in de beeldspraak van de tijd in mijn woordenschat om de juiste taal te vormen, wat er overbleef…

En we zagen hoe jij de berg op fietste een slingerend stipje van je overbleef je loste op in de geselende wind geruisloos verdween je in de rusteloze afgrond hoe je onzichtbaar telkens de berg op fietst En hoe we vergeefs turen naar een bewegend stipje dat door de bergen rent…

dood waarom laat jij je zo wreed afbeelden ontdaan van alles een skelet met te grote handen en tanden als harken in lucht met duistere driften de ontbinding drong in mijn longen mijn handen in het vuil langs brokkelranden verloren in betekenis en wat van je doel overbleef versteef……

wat overbleef is voedsel voor de wormen.…

jij wilde nooit een opa worden ik ben nog niet maar weet al wat ik missen zal je knie de zachte hand van je als alles drukker werd gewoon je geur de woorden die je sprak in eigen sprookjes die je gaf de tussenons geheimen als ik de grote mensen niet begreep en er geen aandacht voor me overbleef ik ben nog niet maar heb mijn…

Daar lag het stil te wachten Verstopt in zijn duistere hol De demon die haar straks meedogenloos verslinden zou Die haar van binnen en buiten opvreten zou Tot er slechts bot van haar overbleef Daar lag het op de loer tot het stiekem toe kon slaan Het zou haar leven straks vermaken tot één kwellende ellende Het wachtte nog…

wanneer ik niet meer ben ik niemand uit de stoffelijke wereld meer herken als ik ben geweest terwijl ik langzaam aan mijn nieuwe wen na m’n vorige te hebben beleefd neem dan wat van mij overbleef in je handen werp me omhoog in de wind zodat ik mogelijk nog eenmaal dan terwijl ik door de lucht zweef de weg naar mijn dierbaren vind…

Zet verhalen op papier en lees wat daar van overbleef.... Dat het rijmt en soms ook dicht.. Is niet te geloven... Leg gevoelens in de woorden neer en dat is wat ik je geef....…

vallende wind striemt de gehavende vreemde vogel gehoekte vleugels zoeken balans in de wolkenjachtige lucht natuurkracht geselt zijn lichaam met dof geroffel zwiept hij rond stuurloos zwalkt hij richting aarde het karkas breekt als een eierschaal ontstemd loop ik naar wat overbleef van mijn vlieger die geen hoogte kreeg…

Wat overbleef was een man die niet slaapt en nog steeds piekert over de zaak...!…

het waren geen halfuitgevoerde plannen het was een dag zoals een dag moest zijn we hoeven onze paspoorten niet te laten zien om over te steken van oost naar west of omgekeerd gespleten werden de zeeën wat overbleef is de dijk waar water nu aan weerskanten van afdruipt de afsluitdijk gedicht in verovering van een gesloten droom…

Symce Vijf letters in graffiti op de muur gespoten ze vormen je naam Symce dat is er wat er overbleef van jou een stoere jonge knul van nog geen zestien die uit trein surfen ging het ging mis zelfs nu na twintig jaar huilt jou mama zoveel tranen als je luistert naar de stilte hoor je haar zuchten in de wind zo droef…

met grijze vingers krabde de dag aan het duister van de nacht wat overbleef was koud en nat bedruppeld de ziel putte het riool met zicht op de hemel door schuimende stuwing van het uiterst smerige water het nirwana bleek een zilte droom die stokte tussen eb en vloed en juist op dat dood tij kwam ik volledig brak…

stootte tegen glas dacht de wereld transparanter dan die in betreden was vol uitzicht in een perspectief van jaren maar de kennis moest ik zelf vergaren ik liep weg met stilte om me heen praatte met gebroken steen zij hadden de massa’s zien passeren in hun steeds opnieuw proberen tot de eenling overbleef die zich met de rust kon…

ik aan de bel ik was geen del, wist dat je me graag geloofde beloofde me boeketten mooie woorden als ik maar bij je hoorde je raakte aan verdriet waarvan ik niet méér wist dan tranenstromen over wangen zette me in mijn geheim gevangen plukte alles wat ik had kaalde me tot op het bot haalde mijn geraamte leeg totdat er niets meer overbleef…

strandbezoek op blote voeten mosselklank in inmaakglas knerpend krakend vrolijk lachend zeester nog in zeewiergras kalkmuziek bij ‘t langzaam lopen zoutwindspel door waterplas blinkend blanke wakkere ogen zoekend waar de golf eerst was hartgevormde schelpenhuizen zorgzaam uit het zand gezeefd mosselen knarsen vele jaren splinterfijn wat overbleef…

Hier is de tijd die per ongeluk overbleef. Hier is de onbedoelde ruimte. Mijn broer leerde me er bochtjes achteruit. --------------------------------------------------------- Uit: 'Het moest maar eens gaan sneeuwen', 2003.…

verdween Zijn geur was vervlogen de zon niet langer scheen Ze zwaaide hem vaarwel tranen over haar wangen Een stilte in haar gevoel verloren van het verlangen Haar ziel vol van verdriet hopeloos en triest gestemd Zijn vlindertuin vol liefde niet meer voor haar bestemd Zij droomde hem ver weg totdat zijn beeld verdween En niets meer overbleef…

voor mij ben je van glas je woorden zijn aan het breken wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichter bij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw als…

voor mij ben je van glas je woorden zijn aan het breken wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichterbij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw voordeed…

Deze woorden die ik voor jou schreef al wat van ons overbleef laat ik achter in de aarde aan de voet van de boom die onze namen uit liefde bewaarde hij neemt ze op en het nog onbeschreven blad draagt dit afscheid waardig omgeven door een gouden gloed laat het langzaam los een laatste ritselende groet ademt zacht tussen de…

Van verdriet kwijnde ze weg tot alleen haar stem overbleef...…

ik heb vannacht gedroomd over hele enge wolven die me met huid en haar verslonden toen ik op zoek was naar de maan ze hebben mijn bloed gedronken en geroken aan mijn vlees dat ik die dag nog had gewassen in een algengroene beek het duurde slecht maar even totdat ik was vergaan er een heel klein hoopje overbleef het bewijs van mijn bestaan…

Wat er van je overbleef, juist nu wat zo nadrukkelijk uit was op groei, deel van schedel met gewei, zo jongensachtig uitdraagt: 'Waar is de rest gebleven? (Ik ben niet stout, ik wil spelen!)…

nooit kon hij zover beslag op me leggen dat er geen 'ik zijn' meer overbleef... voor hem wijzigde ik m'n dagindeling voor hem veranderde ik m'n standpunt wat ik geloof, geloofde ik bij hem niet meer ik hield rekening met zijn wensen aangaande eten en vrijen en slapen...…

Hier had ik mijn kinderen op schoot knuffelgeurige verhaaltjes voor het slapen gaan en dan de allerlaatste zoen het is hier erg stil geworden wat overbleef zijn de wolken witwollig voorbijdrijvend langs mijn raam…

Ik mat haar met een schildersblik: in 't licht dat scheemrig overbleef uit de gordijnen heerste bij duisternis en flikkerschijnen nadrukkelijk en kwabbig haar gezicht.…