Alle inzendingen over Zelfmoord

Opkomen doe ik zomaar helemaal voor niets voor de vrolijke verdrietige zieke en gezonde voor degenen die met het zwaard om vrede strijden voor hen die met één woord haar bekomen ik kom op voor Levi en Esther Mohammed en Fatima voor de Koerden en Jihadisten de IS en voor allen die ze verwonden of meeslepen in een zelfmoord…

gaan doen bij aanvang voelde je nog niets hoe verder het komt in mijn visioen lijkt het geen zwaard maar een zeis zonder compromis welk niet meer snijdt maar alles maait en zonder aanzien steeds meer graait kon ik dat zwaard maar stelen dan deed het niemand ooit nog pijn ik zou zijn kracht verdelen in een dekentje van zonneschijn de zelfmoord…

Je zelf doden: zelfdoding is een recht en geen misdaad geen moord dus geen zelfmoord geen gunst maar een een eigen gave een eigen talent wat respect verdient maatschappelijk en een pil praktisch voor een mooie levensafronding Dan blijven tenminste de treinen ongestoord rijden!…

De man die bij mijn hek staat, naast de berk Is oud en mager, bleek en zwart gejast Een eender pak draag ik, naar ik bemerk Ik schrik. Ik schouw en vind het ongepast Net nu het droef geschuifel naar de kerk Versterft en dan, de dood bij mij te gast? Ik zie mezelf toch graag nog zonder zerk En leid hem om de tuin, een duivels werk!…

Drugs, drank, automutilatie, zelfmoord.... Ik begrijp het. Maar zet door, lieve kind, zet door. Eens zul je deze gevoelswereld willen ontstijgen. En ik wil je daarbij helpen, als je dat wilt. Maar je moet het ook zelf willen... en doen. Lieve kind ik hou van jou. Wat heb je het moeilijk in deze wereld. Maar je staat nooit alleen.…

Hij had gewoon geen zin meer in het leven En sprong toen maar vrijwillig in de dood; Dus treurt nu heel het land om Herman Brood, Al vind ik het een beetje overdreven: Nog nooit had men opeens zo'n hoge dunk Van een aan lagerwal geraakte junk.…

één minuut stilte ik hoorde een hond blaffen die wist van niks deze onmenselijke daden zijn mensenwerk  een onmenselijke oorlog gevoerd door mensen  de hond blaftte nog een keer  straaljagers buikbommengordels kalashnikovs het zwarte gat van moord + zelfmoord drones altijd voor een God   of olie of een vaderland op moeder…

De VVD vindt het nu oorlogstijd Wil fundamentalisten met geweld Tot orde roepen, maar dat kost veel geld Van Wilders’ aftocht heeft men dan ook spijt Want als hij in het kabinet belandt Maakt elke moslim zich vanzelf van kant…

De oorzaak, zo vermoed ik nog ‘t meest, is hoogstwaarschijnlijk zelfmoord geweest. --------------------------------------------------------------------- Ondeskundige schouw-artsen zien regelmatig een mogelijke moord over het hoofd bij hun onderzoek van een onnatuurlijke dood … en … De politie Twente heeft zaterdag menselijke lichaamsdelen aangetroffen…

De wereld sluit de poorten voor haar daar waar ooit het open boek lag wanhoop vertoont zich in het openbaar haar leven vaart onder een valse vlag Zelfmoord spookt nu door haar hoofd ergens in het donker ligt haar lot de beloning die zij zichzelf uitlooft maakt meer dan haar eigen leven kapot Op een verlaten station rond middernacht heeft…

Ze dwongen het balkon zijn planten op de stoep te gooien en zelfmoord te plegen. Ze begroeven de kelder, ze bevalen de schuur haar rommel achter te laten en te verdwijnen en ik leef nog.…

Ze dwongen het balkon zijn planten op de stoep te gooien en zelfmoord te plegen. Ze begroeven de kelder, ze bevalen de schuur haar rommel achter te laten en te verdwijnen en ik leef nog.…

Klein teer vogeltje , met je indrukwekkende zang, al vroeg bouwde je een kooitje om te kunnen blijven bestaan. Klein teer vogeltje, je verbleef in het dichte struikgewas, de doorns staken je steeds weer maar je had geen keus. Klein teer vogeltje, met je verlangen naar warmte, het kooitje wou niet open je bleef wanhopig achter. Klein…

deze nacht neemt zichzelf tot vrouw wekt de doden uit de valkuilen van het niets ik sta aan de reling van een eindeloze brug wuif naar het nageslacht ongelukkig maar toch sierlijk val ik eindelijk en klinkt trompetgeschal ik neem met list en kompas mijn vaste positie in in de buurt van poolster en grote beer ziende leef ik verder…

De volle zon schijnt in haar leven, haar verlangen lijkt vervuld, opeens voelt ze zich verwarmd, in het licht opnieuw gehuld. De zon schijnt uit haar ogen, eindelijk is ze één geheel, de dood bracht haar mededogen, want het werd voor haar teveel...…

Uitgeput van vechten, moe, maar niet in slaap, doodmoe van het strijden, op, totaal verdoofd, lukt het me niet meer, gedaan, voor altijd, teveel heb ik gestreden, over, ik wíl niet meer...…

Alles was wel overwogen; hij zou opnieuw beginnen. Te vaak verloren en bedrogen, zo had hij zich bedacht. Maar met niets meer af te wegen hield tenslotte dit hem tegen: Dat volgen zou op "kom binnen" "Ik had je nog niet verwacht".…

Ik loop door de duinen, langs de zee… Ik kijk naar de golven, wil met ze mee… Daarbij droom ik stilletjes over jou… Ik vertel de zee hoeveel ik van je hou… De zon schijnt, maar warm heb ik het niet… Ik sta bij de zee, met zoveel verdriet… Ik voel me alleen, zonder jou aan mijn zij… Jij was ongelukkig, nu ben je vrij… Zoveel schrik was er…

aan de rand van een afgrond achter het hekje kijk je me nog een keer aan nog maar een stap vallen naar het onbekende heel ver weg ik hou je vast, heel stevig je wil het niet je zegt het is daar mooi laat me los, ik ga je trekt steeds harder ik hou je niet meer ik kan niet meer geef me even rust maar dan val je…

Hallo ? U worstelt met een doodsverlangen ? De medewerkers zijn thans in gesprek… Wablief ? U heeft de strop al om uw nek ? Ik kom zó bij u, blijft u even hangen. We komen er wel uit, uit uw problemen, dat lukt, daarop kunt u vergif innemen.…

Voorgoed nooit meer niets te hopen niets te verwachten alleen de duisternis die wacht op mij totdat ik zeg ik kom nadat ik heb geschreeuwd om hulp maar niemand die me hoort.…

Op tafel staat een weegschaal In jouw handen de gewichten Eén voor leven en één voor dood Voor welke zal hij zwichten Het leven is voor jou als lood Een ondragelijke last Een dagelijkse worsteling Die niet in jouw leven past En de dood die voelt voor jou Als een toekomst zonder zorgen Zo licht gelijk een veertje is Onbekommerd elke morgen…

Ik kan zo niet leven Het maakt me niks uit Ben van plan zelfmoord te plegen... ------------------------------------- Dit gedicht gaat over mijn beste vriendin.…

De gouden cirkel glanzend op het witte vel zijn ongrijpbare waarheid in wankele letters Ogen zuigen het landschap rond gesloten bomen wringende handen kneden gebalde vuisten Staal op staal rolt de afstand op duistert leven in opstropende vlakken…

Een minuut houden we stilte, Zodat iedereen erbij stil zal staan. Dat iemand zo ongelukkig kan zijn, Dat hij besluit niet verder te gaan. Maar wat is een minuut, Op een mensenleven? En hadden we die minuut, Niet eerder moeten geven?…

tjilpen van vogels tranen over mijn wang hoge eiken dorre bladeren op de grond het regent een geur van bos tijd staat stil mistig en vol geheimen geheimen van mij problemen die ik niet kan ontvluchten waarmee niet valt te leven verdronken in een diepe zee vol van gevoelens m'n leven beeindigen soms speel ik er mee zacht en eindeloos…

Ik val ik breek naar het dal ik smeek laat me gaan niet hier blijven een traan moeilijk te beschrijven ik val het gevoel vrij het dal dichterbij het voelt goed en raar is dit wat moet nee niet waar ik val ik zie een hand ik pak en sta weer op het land deze keer niet gelukt het wou niet meer de gedachte die rukt we proberen het…

Ik weet dat ik met mezelf erg in de knoop zit Maar ik dacht dat het nog wel beter zou worden Met hulp van iedereen die mij dat kan geven Ik zou het aanpakken met beide handen Nu zeg je tegen mij Dat het allemaal geen zin meer heeft Ik word niet meer beter Ik ben er te ver ingezakt Ik snap het best Al je me vraag wat ik nog wil Is de dood…

Geen zin meer om te praten Geen woorden meer, maar daden Geen doel, geen wens, geen verbondenheid Met het lichaam dat wordt verlaten Is het druk, vrijheid of gebrek? Is het angst, tekort of toch verzet? Is het erkenning, liefde, misschien haat? Wat hen aanzet tot die ene daad Met achterblijvende gedachten Met familie vol verdriet Met de…

De lege blik in zijn ogen De tranen die nauwelijks drogen Het verdriet dat niet weggaat Geen arm die om hem heen slaat Geen schouder om op uit te huilen Zijn ziel zit vol schrammen en builen Hij heeft niets meer om te winnen Dat weet hij ook, diep van binnen In gedachten loopt hij door donkere mijnen Hij wil van de aardbodem verdwijnen…