inloggen

Alle inzendingen over albast

67 resultaten.

Sorteren op:

Cocon

netgedicht
5.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 232
De bruidegom die je nu draagt behaagt je meer want in je glimlach ligt verlangen naar zijn koele hand Treur niet meer, fluistert je lach, ik ben niet dit albasten kleed ik ben de vlinder in het verre land In elk woord, in elk gebaar blijf ik je zoeken de vrouw die liefheeft met jouw ogen, het kind dat schatert met jouw lach, maar al wat rest…

Ingetogenheid

poëzie
3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 1.914
Andren verkleven aan 't purper van knijpende, zuigende lipjes; Leppen het tederste zoet uit een bekoorlijke mond: Scheppen de brandendste kusjes van blozende, gloeiende wangen, Tergen het zwoegend albast van een aanbidlijke borst: Blijven op 't dons, door de wellust, aan poezele tedere leden Samengeschakeld, geklemd, boezem op boezem gedrukt…

O vrouw

poëzie
4.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 1.763
totdat eindelijk zij rusten als sluimerende lusten albast blanke banen, roerloze lianen waaraan Uw handen dan hangen als bleke bloemen, geuren zwaar. De zon.... de zon is een lont, die steekt in brand de aarde, het land de smachtende grond. 0, de zon is Uw mond en Uw hijgende zucht is de trillende lucht.…
Dop Bles16 december 2013Lees meer…

Ik lag te slapen op mijn bed

poëzie
3.0 met 41 stemmen aantal keer bekeken 3.704
Kom in mijn witte kameren daar deed ik verzamelen stilte en wit albast licht voor een hoge gast. O 't is daar stil stil stil, wachten, alleen geril van vlammen en vlamamandelen, ruisende gaat te wandelen het licht in het gouden gewaad hangende in de luchtstraat.…

Ik lag te slapen op mijn bed

poëzie
3.0 met 11 stemmen aantal keer bekeken 2.556
Kom in mijn witte kameren daar deed ik verzamelen stilte en wit albast licht voor een hoge gast. O 't is daar stil stil stil, wachten, alleen geril van vlammen en vlamamandelen, ruisende gaat te wandelen het licht in het gouden gewaad hangende in de luchtstraat."…

Dood

netgedicht
3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 373
confronterender was het albast witte gezicht van de vader van vriendje Simon opgebaard in de voorkamer, de gordijnen gesloten, de stilte in hun huis geen verdriet, maar meer het besef dat er iets onzichtbaars rondwaart; net als toen bij die jongen, die ze uit het kanaal hadden opgevist en koud en nat bekeken kon blijven, omdat geen laken voorhanden…
Wim Dalderop10 februari 2018Lees meer…

DRIE STUDENTJES (1853)

poëzie
3.0 met 40 stemmen aantal keer bekeken 4.655
Een liedeken, dat is uw boezem Alleen in kleur van albast, Zijn glooiing met bangzoete dauwdroppeltjes Van medelijden beplast. Hun jonge harten klopten Voor wat goed is en welluidt zo fier; Voor waarheid en wijn, voor vrouwen, Voor vrijheid en Beiersch bier.…
Meer laden...