Alle inzendingen over albast

Ik zag een wolkje wezens waaien, een spreeuwenvolkje in de vlucht complexe haltervormen draaien met opgewonden schel gerucht. Het was een levendig spektakel. Wat orkestreerde deze dans? -Een ketting zonder zwakke schakel, ineengevlochten vogelkrans. Wie was de leider -ieder leidde. Wie waren volgers -om de beurt? Wat hield gevangen én…

Je wordt soms wakker met een melodietje Vanochtend: ‘Weisse Rosen aus Athen’ Het werd een hele ketting, een aaneen- Geregen potpourri vergeet-me-nietjes Ze haakten met de staarten in elkander En soms kwam één er dwarsdoorheengewalst Die nam de sliert op sleeptouw onvervalst Een polonaise van bruisend gemeander Ikzelf, nog lang niet wakker…

Het moet me nu toch eindelijk van het hart dat ik het leedvermaak van snelsonnetten een wandluis vind die deze site besmet en die cynisch mensen uitlacht in hun smart Ik dacht dat dichten: rijm, vers, aforisme, intelligentie zoeken is, geen escapisme…

De politiek zit vol met rituelen zoals 't vertrekken na een dure fout maar volgens mij snijdt dit gedrag geen hout wie fouten maakt moet helpen wonden helen Wil je je schamen, goed, schaam je te pletter maar ga de fout herstellen Donnerwetter!!…

Wees sterker dan de trekkracht van de tijd: het jaar loopt af, laat niet de zonnewende je zelfbeklag versterken tot ellende en stop op tijd je cyclische verwijt dat je het niet ziet zitten, 't is te zwaar; je weet precies hoe 't oude lied gaat klinken straks spoelt je zelfrespect door rook en drinken weer naar het zelfgemaakte spook: oudjaar…

Je weet het best, wie anderen negeert zal van de weeromstuit een stormvloed oogsten van geldingsdrang die zich heeft opgebouwd in deze genegeerde; 't zal ten hoogste (dit psychologisch wapen) 'n handvol zout en 'n busje peper in de wonden smeren want veronachtzaming laat niemand koud het zal de mening verabsoluteren dat is hoe een miskende…

Is er nog humor in de politiek? Al wat men zegt wordt serieus genomen. De stemming is er grimmig, en messcherp wordt ieder afgerekend; grijze gnomen bevolken 't parlement van 't kleine terp dat Holland is: een kwelder aan de zee waar het een kwelling is om in 't gesnerp van heersende opinies, die gedwee worden geabsorbeerd, te denken fris…

Een kind wordt in de status quo geboren van eeuwenlang gekoesterd standsverschil (want klasse is het punt, niet ras of kleur: volstrekt onhoudbaar en irrationeel, maar goed genoeg om de verdachte geur van onderbuikgerommel te maskeren) Elk kind komt binnen door de toekomstdeur om ons de laatste versie aan te leren van wat we van de goden…

De Nederlander staat bekend als 'n strijder voor principes maar ook als onderhandelaar en mens van de praktijk vaak is er openlijk conflict tussen die attitudes Nu wordt dit drama uitgespeeld hier achter de zeedijk in een prachtig rederijkersstuk getiteld: "Dit bent u dus" want ja, heel Holland staat in de spotlight: eten of geweten. Is praktisch…

Vandaag is het de vierde dag Hoe staat het met de intenties Wordt het waar u op hopen mag Of zijn het slechts pretenties? Wat telt is niet de goede wil Maar doorzettingsvermogen Er zit een levensgroot verschil Tussen iets doen en pogen Men neemt zich zo gemakkelijk iets voor En hoopt dat goede wil alleen zal werken Maar wie beseft zich…

geëtst de zwarte lijnen hult leed in gelooide huid onuitwisbaar de diepe plooien de tijd krijst het schreeuwend uit scherpe naalden diep gestoken pijn van ingebeten zuur getatoeëerd voor het leven getekend, niet meer puur snorrend snijdend gaat het lijden permanent in inkt gekrast het bizar geweven kunstwerk corrosie van voorheen albast…

Door albast blinkt de zon. De velden schijnen Ons tegen met dezelfde gele glans, Die ook op ’t hardblauw vlak aan de balans Der schaatsen ontschampt in bestoven lijnen.…

stilletjes tot rusteloosheid te dwingen Ach, het is maar buitenkant haar interieur voert strijd met haar unieke duisterkant Karyatides lichten zoutwit op ondersteunen balken van steen wachten op de definitieve bevingen van Hephaistos, smid en hinkepoot van een ondoorgrondelijk lot De samensmeder verliest zijn blik in de groeve van haar albasten…

late avond tot de vroege ochtend Zij was de Lente en het feest Zij was de vitale zon die alle wonden helen kon Zij was het roer zij gaf je richting zonder enige verplichting Zij was de volle maan schijnend in een idyllische laan Zij bleef voor altijd in jouw leven zonder de zeilen te reven Zij gaf jou houvast als een Aphrodite van albast…

De rijmelaristen die de mooiste woorden wisten, over albasten borsten dichten dorsten. Nevelslierten donkeren mijn hart daarvan snapt dus niemand nog een barst. Luister mooie woorden brakers, harteloze zinnen krakers, gedichten komen uit het hart, o ja op hart volgt altijd wel weer tart.…

Die waasdromige blik in je ogen oh, waar denk je toch aan mijn lief je ontkent mijn striemend onvermogen je te bereiken, jij, ontwijkend… instinctief je in mijn armen nemend, stevig vast vruchteloos kussend je lippen en wangen je blanke borsten… witte bergen van albast echter..je negeert mijn hunkerend verlangen je wereld is een andere, ver…

“zij is als het schilderen van het lied van de nachtegaal” tussen eb en vloed verloor hij zijn hart de eb van zijn hoofd de vloed van zijn lendenen beschrijf haar jubelt de wind saffierblauw haar ogen stamelt hij als een dwaas scharlaken rood haar lippen als albast haar huid haren zo zwart dat met het licht van de zon er een blauw overspoelt…

O Heer, ik ken die zaalge zondares; Het was mijn ziel, die wenend voor U bukte, Die met haar liefde Uw minnend hart verrukte, De nardus gietend uit albasten fles. Ze ontwond in drift de slingerende tres Der haren die haar teedre schouders smukte. Slavin, die kussen op Uw voeten drukte, Was ze aller zondaars zoete meesteres.…

Zo moge ik zijn als dun albasten vaas, Boordevol bloed van uwe rode wijn. In ´t nachtehart als een weekgele schijn, In donkere nis weerlichtende topaas; Maar in de dag een levende fontein, Die de dorstende haar zoet solaas.…

het palet van avondkleuren Zij geuren naar rozen en jasmijn zoals je haar, zoals je lippenrood, dat de wolken openbreekt Weet je hoe mooi je lied is, de tere boog van je hals, het verhaal van je zoete ogen Weet je hoe de ontloken bloem van je ontvouwde lichaam lokt, hartstochtelijk en fel In de waan van het dromenspel verdwaal ik in albasten…

Als onwisselbare schat Draagt de ziel heur rijk gemis Door de bonte wildernis Van de grote mensenstad: Heel de volheid van haar hart, Nardus in zijn broos albast - O te liefelijke last Voor dees markt van vreugd en smart!…

Vlieg op doorschijnende vleugels naar het verborgen land dat schittert voorbij de weemoed van je hart Streel niet langer de halmen van je verdriet de doornen van vergane smart die je pijnigden eindeloos bitter Hunker naar de plaats waar vreugde zingt de eeuwigheid danst sluimerzacht Wandel door de tuin waar vogels albasten rozen…

't Is of ik uw frêle zielke tussen bei mijn handen houd: Lijk albasten bloeme licht uw teer gezichteke en uit elk' azuren kijker blikt een blauw gedichteke... Kon ik vatten, kindje, van die dichtjes ritme en rijm; mocht ik, van uw broze wereld, raden het subtiel geheim. 'k Durf u haast niet kussen...…

En 't kromt zich over warrelrotsen henen Waar elke traan, die viel, een traan verkoor Om tot albast te worden en te schoor Aan nieuwe smart, die kegels wordt en stenen.…

´k Glij marmerstammen langs, albast gebloemt; ik glij Langs rozerood koraal naar ´t diepe dal Tot op de bodem. Nu eerst klinkt geschal Van ammonshoorn en turriliet om mij; Nu zingt versteende bonte bloemenrij Met zilverstem in zoete tonenval. Een lichte trilling vaart de klokwand door, Als stiet zijn rand op harde rots van steen.…

en heerlijk lachen met heel mijn hart en… mij zalig voelen transparant zalig En jij lachte ook zo helder zo zoet want jij begreep ik begreep dat ik je graag zag eindeloos graag en jij mij jij, m’n lieveke, ma tendre aimée En onze handen vonden elkaar in een tedere vingerkus en wij ademden gouden vlinders albasten…

groen Van lenteweiden, fris kreupelhout Ontvouw je bloem, je lippenrood Wees roos, laaiend vuur, branding Naakte passie in een hete zomerdans De windharp streelt, zingt, verkoelt Ik zie de wolken in je spiegelmeren Hoor de roep van de oerwolf Aanschouw de dans van de kloppende cobra Op het ritme van loopse drift Bemin mij, zoetogig dier, albasten…

Dat poezlig en gezield albast Des blanke boezems, o, dat sopje Van schapestremsel! lekker kropje! Gij noodt een Engel zelf te gast. Doch schoonheid, zonder pit van zeden, Waar slechts een blote schors; nu zweeft Een geest hierin, die leven geeft Aan die volschapenheid der leden. Wie plukt dees roos?…

sloeg zij de zomerse bloemen mee af Die lieflijk ontloken langs heg en vliet En die zij mij nimmer nog plukken liet Zij droeg aan haar boezem een passiebloem Dat die bloem niet verwelkte dat was haar roem En als ik haar smeekte om een koele dronk Dan was 't of daar vuur in haar ogen blonk En zij bood mij vol alsem, die nog in mij brandt De albasten…

Hij keek op, en toonde een aangezicht zo mager als de Honger, als het Lijden zo getrokken, en toch zo onverklaarbaar schoon met zijne grijze lokken, dat men er van bewondering wel bij gekresen had zo prachtig, lijk een vlamme door een oud albasten vat, doorstraalde die verstorvenheid de meesterschap der rede.…