Alle inzendingen over articuleren

Spreekt de gedaante die Mogelijk alleen in mijn Hoofd bestaat - en toch Hoor ik haar luid en duidelijk De woorden van deze zin Articuleren, ze gaan vergezeld Van een warme, menselijke Ondertoon - en het is nog Maar de vraag of ze in staat Zijn uit de ijzige ondergrond van Mijn gedachten het beangstigende Denken te verjagen dat voor…

Zijn spraak stelde hem voortdurend in gebreke Lezen, Jeronimo dacht dat hij het kon maar elke tekst wemelde van de voetangels en klemmen. Hij startte goedgemutst maar in zijn mond regeerde een duiveltje. Vroeg de juf waarom hij zo laat was, dan stamelde hij met veel inspanning: ‘Ik moest naar de dotter’ en zij deed zichtbaar moeite om niet…

je venushand is slank vingers lang en artistiek jouw handschrift is muziek in licht gebogen lijn articuleren rondingen passie de schrijfhoek is verfijnd mijn marshand is vierkant kort kordaat staccatoot rechte lijnen verdwijnt in oplossend vermogen na de daad het schrift is tegendraads wij hebben het heelal beschreven met aardse…

zacht en warm is de wind die jouw articuleren draagt en verstaanbaar maakt tot in de verste uithoeken van het magistrale plein jij de frêle vrouw die boven alles en iedereen was uitgegroeid tot symbool van liefde en begrip in het menselijk samenkomen en zijn weg waren de scherpe randen van agressie en intolerantie verdwenen…

Ik houd niet van je spraakgebreken, onze liefde raakt bekoeld…” Hij zei: “Ik snp wt je bedoelt … Ik zl eens prberen Btr te articuleren …” * klinkerwerker is Vlaams voor stratenmaker…

Ik schrijf niet om een herkennen ik leg mijn ziel af in mijn zinnen mijn lijf en leden onderhorig aan de metaforen al wat rest zijn lidwoorden het gewone van mezelf de onlust het alledaagse articuleren het erkennen ligt in de persoonsvormen van jij en ik tussen accoladen en de naaste buurman die zich de vraag stelt van al dat…

In weerwil van zijn moed zich om te draaien op zijn betere kant, was zijn omgevingslucht enkel nog in staat tot een bewegend gesticuleren en hij kon schamper een paar kreunen articuleren. ...tot de schemering in een deerniswekkend medelijden zijn afgemat gelaat bescheen en hij traag ontwaakte met een helse muffe smaak van de godvergeten…

Ik beluister onderhuidse stemmen die zich niet laten remmen, gebundeld tot een niet te stuiten schreeuw, die mij de mond doet snoeren, het ontstijgt en bestijgt de keel, articuleer eerdere teksten die in een doctrine van buiten weer naar binnen zijn gekeerd, ik probeer mij voor te stellen in een ander gezicht, onbehaard in kleur…

dan ik dagelijks het onmogelijke van je vraag de waarheid ligt voor het grijpen - het moet wel fout gaan - maar m'n handen knoop ik veilig op m'n rug de uiteinden van een pijn totdat ik heel lijk schouders en heupen verzetten zich schokkend en draaiend, er zijn dagen dat ik m'n lippen geloof de woorden die ik er vanaf rol articuleren…

ze fakkels van besmettelijk licht voor troostelozen ze plaveiden diepe kwetsuren terug tot onbevangenheid die ontklemmend van de hand een haven maakte waar vreemden hun verleden konden laten groeien tot een park van verhalen onvermoeibaar werkte het drietal door ze legden in de mond een vis die in tijden van droogte zou spartelen en articuleren…