Alle inzendingen over beelden OR herkennen OR context

Zou u Jezus wel herkennen, als u hem onder ogen krijgt?…

Ik liep op weg naar schoonmama in zuid in Amsterdam in een bekende straat Een beetje in gedachten zoals dat gaat toen ik de man zag staan; een rijzige gestalte met een witte baard En ook de naast hem wandelende man was mij niet onbekend Het was een donker type Een keurig in het pak gestoken vent Je ziet ze daar wel meer die chique geklede…

Vriendschap is exclusief een enkeling kan vriend zijn herkenning is een voorwaarde wat zijn we uit elkaar gegroeid waar zijn mensen saamhorig hartgrondig exclusief mens met elkaar zonder eigenbelang gemuteerd tot instinctief zijn wij pas herkend in een of ander engagement sociaal vriendenhuis voor stambelang volksbelang staats- belang…

raar nu ik weer mezelf ben voel ik me een ander waarin ik mezelf niet herken juist toen ik die ander was voelde ik eindelijk mijn eigen ik, mijn kern waar ben ik toch gebleven? kom je heel snel terug in mijn leven, alsjeblieft… 27.02.2004…

schichtig de blik overvloedig gespaard van zwijgen de mond vol stof de aarde spreekt hem niet meer uit overleven op het sterfbed der hoop machteloze handen meten de duisternis tegenbeelden in versiering in het astrale lichaam der taal het oude is altijd beter niet het dode diep in tijd gezonken leven we steen voor steen…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ergens heel diep raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je ziel splijt als een bliksem die 't al doorstraalt en vlammen doet wat tot dat ogenblik verborgen en haast begraven zwijgen moet maar dan straalt heel je wezen helder, je ogen zien weer als een kind…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ziel ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht, dat vonkt tot in de verste hoeken en dat je liefde zuiver richt tot je weer kijkt met nieuwe ogen, verwonderd bent zoals een kind, maar…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat jezelf ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt maar dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht en dat je liefde voor de mensen ineens weer warm en zuiver richt.…

Anders is de herkenning van de realiteit, Complex op een manier die ik liever mijd. En toch luister ik met vrede en onvrede naar muziek van onze tijd. Rust zacht Al Bud, Larsonic, vind vrijheid..…

als mijn hoofd de wereld niet meer kent mijn geest een ander universum verkent neem mij dan in je armen en wieg mij wieg mij heen en weer en op een keer welt uit het diepst van mijn wezen jouw naam…

het is meer dan verstrengeling van onze belangen hoe je kijkt, hoe je lacht, je geur, gevoel voor humor maar bovenal de klik al jaren lang ben jij zonder woorden vertrouwd en mij nabij je rare trekjes zijn mij dierbaar jij ontziet mij waar nodig kan ook vlijmscherp benoemen waar het wringt kortom, een vriendin voor het leven…

Laat mij altijd overdonderen door de natuur en als ik dan dieper op haar inga kom ik tot de conclusie zij de zuivere ware liefde is de mensheid heeft dat ook: dezelfde eigenschappen ondanks veelzijdige gebreken hun wispelturigheid knipoogt in herkenning tussen hemel en aarde waaruit zij zijn ontstaan: maar er tollen altijd duivels…

Een winter lang in duisternis begraven, geen hoop meer op een leven in het licht, geen ogen meer, geen glimlach, geen gezicht, geen water dat je diepste dorst kan laven, alleen maar pijn en vragen, kreunen, klagen, de muren stom, je lichaam zonder kracht, het graan sterft in de grond nog deze nacht, maar Iemand is er die je toch blijft dragen…

Geen rijkdom en geen roem zijn groter dan die lach, Dat lachje, dat als in herkenning, jouw oog ontmoeten mag.…

Vage beelden ver weg soms ook weer dichtbij. Herkenning, dan weer het niet meer weten. Zoekende handen met droevig vragende ogen. Een mond die wil spreken het niet kunnen verwoorden. Steeds maar weer herhalen van dezelfde verhalen. Een hart dat heel langzaam verdwijnt in vergetelheid.…

Vergeet het nu, want er is veel meer Meer dan al het weten Context is zo nodig Zoveel is overbodig Stop met praten, hoorde je het zingen? Consumeer De samenhang der dingen…

Als ik verreiker lees Stoort me zo'n spelfout en Denk ik meteen Haal je schoolgeld terug Maar blijkt de context een Exterieurproject Dan is mijn oordeel Toch net iets te vlug…

Ze kleuren de oude mentale zwart-wit beelden in het heden. Iets van herkenning veert op in de geest. Die voetstappen zijn de herinnering van een ooit gedeeld feest. Slechts in beelden spreekt het verleden de taal van het verliefde hart. Dat sedertdien nimmer meer zo'n oprechte liefde had.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Het elixer scherpt zinnen buiten de context ontsmet gezegden in spleen verloren persoonlijkheid gedrenkte bluesballads verdringt.…

In dit licht heb je wat je hart begeert, mijn hart verteert in niets, in chaos wat niets om het lijf heeft, het iets z’n plek inneemt ik blijf je volgen in die context, verteert het weinig tot het niets, waaruit aan het alles uiteindelijk niets ontbreekt.…

beetje bij beetje vervalen de dagen verkleuren mijn woorden verbleekt het gezicht verlies ik geheugen door veelvuldig schrapen vervliegt de herkenning in schemerend licht verzwak ik mijn geest door langdurig dwalen in wit zwarte dromen en beelden van toen herinner ik zinnen uit zwijgende talen weet ik te zeggen vergeet ik te doen…

beeld je in dat wat tot nu geweest is enkel winterslaap was winter, kou, regen sneeuw en ijzel roest op het raam ’s avonds vroeg donker ’s morgens laat licht ouder worden is ontwaken uit die winterslaap en de hese kleur van lente herkennen ouder worden is een kwestie van ontwaken je ademloos en begerig niet verwachten aan wat komt brood…

Je zou ze willen herkennen wilt zo graag dat ze bij je komen je kunt ze maar niet bereiken. Helderheid die is verdwenen toch zijn het nog beelden uit een verleden ze willen terug komen in het heden. Maar ze worden niet meer bereikt het blijven gedachten vergezeld door schimmen uit een vroegere tijd.…

ongetwijfeld maf vraag ik mij dikwijls af of de Eeuwige met ons speelt ons in groepen heeft verdeeld hoe anders te bevatten dat ene, dat zuivere, datte herkenning, verhelderend als licht als ik een ander bezie, maar tevens mijn gezicht…

Door je poriën parfumeer je mij, van enige twijfel is geen sprake de arm versmolten op een zachte dij in de warme holten van de nachten in het waken van de dagen kan dié ene geur mij raken. Welsprekend een juist accent van een vroege lentezon, als druppels water uit de diepte van de levensbron, herkenbaar ritueel nooit te nimmer…

de herkenning wanneer je kinderen kinderen krijgen en ouder worden de déjà-vu van vertrouwde gebaren in onwennige handen vertederend nieuw het koesteren doet herinnering dagen vergeten verleden ontwaakt in toekomst…

droomtocht over vertrouwde velden ver boven nietigheden verheven in de palm van trotse luchthelden naar iets nooit eerder begeven ik voel de ijle koelte op mijn huid de gespreide vleugels houden halt het zweet breekt plotseling uit nu de atmosfeer als een deken valt ik ben in de broeiende kern beland in het woud van intense geschiedenis…