Alle inzendingen over bekende plek

Dwaal verder door bekende straten op zoek naar de tijd die voorgoed verloren is gegaan.…

Hier heb ik gewoond, waar nu mijn huis niet meer staat – al blijf ik zoeken.…

Ik werd wakker in een ander land Gisteren nog liet ik het achter met het beeld van een bekende Het beeld van thuis Het onnadenkend weten dat voor mij een plek is gereserveerd Een stoel met mijn naam Nu is alles anders en weet ik niets meer zeker De wissel verschoven Voorgoed een ander pad Ik weet niet of ik daar nog wil lopen In…

(Canvascollectie Vlaanderen: wedstrijd voor amateurs, professionelen, bekende mensen voor het mooiste kunstwerk)…

geraakt door het vuur in allerlei staten staan we te wachten dat laatste uitje naar dat goede restaurant nog eens zonder jou de zon gaat onder een vietnamesche loempia in het stalletje heldere sterren eten bij de vietnamees duistere straten zo goed kenden wij - de vietnamees blijkt een thai elkaar nou ook niet…

Ik ben zo bekend in mijn anonimiteit als anoniem in mijn bekendheid…

Ik vraag me af zal het bij jou zo anders gaan als bij mij dat je los komt van alle dingen die je deed of niet hebt gedaan nu komt er bij mij ruimte vrij om geluk te hergeven ik voel en ik zie dat de nevel van vragen het gevoel dat ik faalde optrekt in een tijdloos even ben ik eindelijk los voortaan loopt er een bekend pad met…

schimmen flitsen aan het oog voorbij gaan voor zon noch schaduw opzij - als de mist, die licht doorlaat maar niet helemaal - als de bomen van het bos en het schijnsel van een plek open en kaal - als een geheugen dat herinnert en vergeet zoals een bekend gezicht waarvan je de naam niet weet - als een zonnescherm dat filtert en afwendt…

Mijn begrafenis moet juist "leven" de muziek is mij allang bekend de bloemen heb ik liever bij leven dan zie ik ze nog, maar dat is bekend ! Een traan mag wel, maar ook veel lachen een soort reünie met een beetje verdriet ik zou er graag zelf bij willen zijn maar die kans is klein, dat gaat dus niet !…

Vandaag was ik bij jouw graf Iets wat me een gek gevoel gaf Je bent er en toch ook niet Ik vraag me af of je mij ziet De plek waar ik jou liet gaan Deze plek....waar ik nog vaker zal staan De plek waar stilte beangstigend is De stilte van gemis Langzaam zak ik op de grond Ingezakt waar ik net nog stond Met mijn handen over jouw graf Haal…

Er is een plek in mij Die zich laat voelen Als jij mij verlaat Sussend probeer ik er Goede maatjes mee te worden Na een lange tijd van flirten Ben ik mijn eigen partner Liefste, ik verlaat je nooit.…

hij vermoedt dat ik het weet misschien is dat wel erger dan er zeker van te zijn of hij zin had in een biertje een bak troost, wat praten en niet mijn domme 'troost' maar práten dreef zijn ogen weg voor wat ik toch al wist: zijn zoon, de flat, het raam ook nu staat hij daar te staren naar de hemel die hem vallen liet zijn eigen vlees…

geef me de ruimte een plek naast jou het hoeft niet veel te zijn en ik laat me zien zoals ik ben, een mens in taal en beeld, soms met een welgemikte aai over de bol van jouw bestaan en samen heerlijk lachen om weer een kleine schuiver die ik altijd maken moet morgen al immers ben ik weer weg misschien als de plek naast jou te klein…

Het hakken, het maken van wat erin zit heeft zijn eigen hoek, en hoek nummer vier was de plek van het ziekenhuis waar jij ter wereld kwam Ik woon in het hart van een cirkel, ik leef op de plek waar ik hoor. De tijd is gegaan en de tijd is gekomen de plek is er nog, en daar gaan we door.…

Ik wil tussen het wit van vlinders liggen de tuin begraven in jouw schoot. De dageraad schenken zonder verwachting aan de oever jouw glimlach zien dwalen in het licht. Tussen de rimpels van het eeuwige blauw mijn hart offeren en alleen aan jou.…

mijn zwervend hart verlangt ernaar als deze schilder eens de plek te vinden waar eindige verhalen worden prijsgegeven zodat mijn kleurend wereldbeeld daar naadloos in kan passen…

Vandaag zie je de donkere plek in je schaduw een hart dat ontwaakt en trilt als een klavervorm aan de kaspische zee waarvan de onuitroeibare echo alleen door dieren wordt gehoord het hart van een struikrover die cicaden eet het gif proeft in de bes en in het gif het tegengif.…

Hier, op deze plek, op deze plek waar struiken zachtjes zingen en de straat verandert in een schreeuw. Op deze plek is een gesprek begraven, en het ontstoken gebied werd verboden. Was een overwinning mogelijk? ---------------------------------- Uit: 'Stemmen', 2013.…

Een plek verplaatst niet maar jouw gedachte draait tegen de klok om mij heen. Duizelig leef jij tussen mijn oren in mijn gedachte na het plaatsen van de laatste steen. Jouw naam gegrafeerd je rust gevonden eeuwig op jouw laatste plek. Sierlijk gekarakteriseerd hier ik je uitzwaai vanaf jouw laatste vertrek.…

Je moet niet alleen, om die plek te bereiken, thuis opstappen, maar ook uit manieren van kijken. Er is niets te zien, en dat moet je zien om alles bij het zeer oude te laten. Er is hier. Er is tijd om overmorgen iets te hebben achtergelaten. Daar moet je vandaag voor zorgen.…

Hier, op deze plek, op deze plek waar de struiken zachtjes zingen en de straat verandert in een schreeuw. Op deze plek is een gesprek begraven, en het ontstoken gebied werd verboden. Was een overwinning mogelijk? ----------------------- uit: 'Stemmen', 2013.…

Is er ergens nog een plek waar niets naars gebeurde, waar niemand stierf op koude stenen tussen eenzaam gras, een plek vrij van herinnering, of snode plannen, waar onschuld nog dromen kan van hoe het ooit eens was.…

Na het gekkenhuis wennen frisse lucht van buiten alleen wat moeite met de weg naar huis Thuisgekomen badkamer en toilet niet meer vinden en zelfs verdwalen maar met een opgeruimd hoofd vrijwel leeg alles weer verdragen Zelfs het geblaf van de honden het krijsen van vechtende katten zingen van vroege vogels in het licht van de nacht…

ik hecht aan een harde ondergrond die houdt me op mijn plek ik zou niet gedijen op los zand ben ik een wrak mijn habitat is het diepe bestaan ik heb geen weet van gesmolten ijskappen en verzonken heuvellanden ik ben gewoon hier en nu een prachtige paardenmossel op zijn plek…

het meisje moe van de eindeloze herfstwind sleept de zoom van haar rok over het lege strand de hongerige meeuw krijst met schorre keel over de open zee het meisje hoort het schrapen van lepels in lege etenspotten ze ziet sintels met de schijn van gloed op deze plek neem je maar eenmaal afscheid…

het denken probeert de weg te vinden het denken woont in een labyrint omdat je moet altijd aan iets denken er is het tobben en piekeren je raakt verdwaald verder van huis ik denk dat denken is wat het zegt: een plek in je hoofd waar je moet zijn je blijft er hangen en vastlopen het is je huis waar je zelden aankomt…

trouw, zoek verleiding om na die daad van ontwijding me in schuld te gaan baden Wij zijn vage bekenden maar straks maakt ze me mooi ben ik willoos de prooi van haar zachtheid die wende Maar nog niet nu, ik wacht sluit vol schaamte de ogen over hoe wij ons bedrogen en zoek mijn plek in de nacht…

Steekt er wellicht soms iets kwaads in het virtueel een plek aanschouwen waar zoveel verdriet en leed en zoveel pijn is van wat ik niet weet van bekende en onbekende mannen en vrouwen. Hier rusten ze de eeuwige rust. Schoorvoetend scroll ik langs de zerken. Mijmerend bestudeer ik zo hun werken mij van de eindigheid meer bewust.…

Tevoorschijn zijn ze weer gekomen als insluipers in een donkere nacht zoekend naar alle zwakke plekken in kostbaarheden van het vertrouwde o machteloos de naderende stormen onheilbrengend in een lange nacht duistere denksels over de dood die almaar dichterbij lijkt te komen langer dan de dag duurt deze nacht bekende wegen allen doodgelopen…

je voor viel ineens is het ook weer helemaal nieuw Liefde is dat vertrouwde en is ook dat bekende oude Waar we eens geborgen mee werden om het voor eens en altijd te zeggen Liefde is er toch voor alles wat kan neem deze mooie liefde dan.…