Alle inzendingen over de incisie van oktob

ik weet nog hoe zij daar stond met beton in haar handen hoogzwanger het snauwen van hem was geen vergissing zij staarde voorbij gebalde vuisten ’n gescheurde jurk, stevig vastgebonden aan de brokstukken van ’t onmenselijke tussen modderpoelen en het gehavend huis gekromd bouwde zij een muur, het gewicht vol gesis onder geweld van…

Vanavond wordt er live geopereerd Vanaf de eerste snee, da's de incisie Zit ik te trillen voor de televisie Want er kan niks geknipt of gemonteerd Dat alles goed gaat in die ribbenkast Als kijker houd ik daar mijn hart voor vast. ----- Omroep Max presenteert vanavond de Open Hart operatie…

hij denkt dat het veilig is op de trein, beeld na beeld gaat voorbij er zijn kinderen zijn handen veegt hij af uit regelmaat wie trekt er aan de noodrem wanneer nieuwe wegen zich naakt wensen langs een ander zijspoor vergrijpt een man zich aan bomen, blind en ongeremd de wind is hem te hoog elders worden namen gegeven aan stenen…

Een merendeel ging u al voor Veiliger vandaar, daarom, daardoor De incisie komt hier op uw buik Het valt best mee, deel ik u mee Nog even tijd, voordat het barst De oerkracht, ritme’s van de wee We volgen liever de natuur Ook in het laatste draagtijd-uur De baby voelt, beslist en heerst Pas dan – en met de billen eerst Prachtig kindje…

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

een beweging gevormd door haar hand een klank gevormd door haar mond de nacht gesheiden van het zwart de stilte gehuwd met het woord wanneer haar ogen mij verblinden wanneer haar lippen mij verstommen dan zal ik de liefde beleven…

mijn liefde een kleurschakering op haar palet van woorden waaruit haar penseel herinneringen opdiept die ze neerstrijkt op het doek van haar zelfbeeld niets weerhoudt mij te beminnen niet haar vlammende blik die mijn ziel schroeit niet haar treffende woorden die mijn hart verwonden ik een levenloos lichaam deinend op door liefde en bloed…

Jou met zwart gelakte nagels een eitje zien pellen eet lustopwekkend Jou zien goochelen met plastic toverballen zo vreselijk vleselijk En altijd maar die handen waarin het zacht liggen is als je maar klein genoeg zou zijn Het zijn ogenblikken waarop zelfs de weemoed die zich rond mijn hart geslingerd had zijn greep verliest…

Weer gaat het vege licht der asters bloeien; weer naêrt een herfst. - En dit doorhunkerd hart waar smokend 's zomers toortse gaat vergloeien, wordt huiverend, en mart . . . - Ik, in wiens hand de zoele vruchten wogen maar wie de zoen ontzegd werd van de beet; die, naar 'k u weet, o herfstig mededogen, me des te allèner weet; eeuwige…

Jij mijn lege hemel, ooit stoeide daar het absolute licht rond, want zoveel ruimte…. Jij mijn lege hemel er was een tijd dat elk denkbare maan afnam of aanwies …. Jij mijn lege hemel eens straalde in de vele van je sferen een evenaar aan kleuren …. Jij mijn lege hemel, nu zijn er alleen nog puntjepuntjes aan een verdwijnhorizon…

Mijn wegen gingen als ze gaan, tot jij zei tof, dat vind ik jou, van wie ik hou; toen kwam ik op een kruispunt aan.…

Ik kan je liefhebben tot de einder dood, de einder van die einder: het vergaan of daar de einder van: het niet-bestaan. In het ultiem moment voorbij de grens zullen onze minnen elkaar opheffen zodat we kunnen worden opgeteld tot een volledig mens.…

Ga mens, vooruit, de oorlog duurt maar kort, benut je kans, schiet vijanden aan gort Snuif kruitdamp op, verduister regenbogen en spuug omhoog tot in je eigen ogen.…

Jij, mijn verhaal, nog altijd niet af. Het plot ongerijmd mist een slot. Jij, mijn sonnet, nog steeds onvoltooid: acht regels vraag en zes regels antwoord verwaaid. Het is niet zo erg, als ik je maar schrijf om je handen, je haren, je ogen, je lijf. Het is niet zo erg zolang ik jou zoek, open eind, open boek.…

Grootvader is een fuga want rots valt uiteen tot steen steen erodeert tot zand en zand wordt klei hij raakt verstrikt in mij het coda maakt ons een: voren in een akkerland.…

Ik zou je willen voelen op mijn huid als een bui van bijna: strakke droogte, verwachting. Ik zou je willen horen in mijn oren als een tel rust : een maat die stil valt, aankondigt. Een proeven dat nog om de mond zweeft een geur die nog hoogte moet krijgen zo zou ik je suikerzacht zou ik je vluchtig...…

Na vieren zit je nóg. Er komen dromen. De lege klas: een wijde oceaan; het blauw linoleum gaat zachtjes stromen en komt zijn branding aan je tafel slaan. Iriniserend zonlicht door je haren. Kleuren, gewimperd op je smalle hand. Ik voel: ik moet dit leeg lokaal dóórvaren en schipbreuk lijden aan jouw waterkant. Lukt het je echt, aanbiddelijke…

Wij in dit doodstille huis herboren uit landwijn en gedempt lamplicht of uit wat van het houtvuur ooit rook was, wij horen nog alleen elkaar ruisen. Ik in de dood van de drank hoor jou zacht slapen Jij in de dood van een droom hoort mij drinken, het stelt niet veel voor. Maar wacht, straks gebeurt het, eenmaal dronken…

Al breekt de herfst nog zo hardhandig los, ik voor jou: klein schild van licht, Al slaan depressies nog zo stormalarm ik voor jou: wind in de rug, hulpmotortje van je fiets, duwtje.…

Hij ging naar Bommel en zag daar de brug en hoorde op een schip zijn moeder zingen. Hij werd zijn eigen kind dat daar toen dichtte wat nog kwam in vergezichten die te vangen zijn in één woord: terug en in een ander woord: herinneringen. En zo bereisde ik een land hier niet zo ver vandaan. Er waren boten, bruggen, bouwterreinen vervelend…

Den Haag, je bent geboren uit het feest van een graaf, in zijn bossen, zijn vijver, zijn duinpan. Den Haag, je werd stad van het water, de singels, de grachten, het Spui en de beek bij Tuschinsky’s, nu niet meer zo vaak Den Haag, je bent nog altijd de wind van het strand af de stad in waar wappert de vlag met de vogel, de éénpootsvogel…

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

De wijzers van de klok schuren niet langs een plaat maar vijlen wel en wee uren na uren 1 wordt 2 En zo kan liefde duren jaar na jaar totdat En ja wie raakt er ooit geschokt door het doven van ontstoken vuren jij?…

We searched the beach for shells especially these dark twins bearing random pale eyes of white chalk on their backs. And when we found I asked Dad, will they ever match again, thus wide apart yet so closely connected? They will not fit, he said Just let them be for they have been silenced in death. They are as soon will…

Ik droomde dat ik stond op welke boot niet wetend waar wij voeren, was dit water het verleden, wat nog komen moest of intermezzo nu? Mijn vader op het voordek trok zijn jas uit hoewel het goot van de symbolen. Samen gingen wij schuilend samenscholen. Grootvader rommelde in het ruim naar kisten en ik giste vaag naar diepere betekenissen,…

Onvermoede Dood kom dichterbij, herinner Elcerlyck zijn pelgrimage er is een invallende winter er zijn veel eksters op het land Tekenen waarvan ook al weer…? Vanuit besneeuwde woestenij en vanuit water bereiden snelle vogels trektocht voor. Ze stijgen op, met licht geladen en met dodelijke regenbuien op weg naar steden explosief Elk…

Hoe ooit terug in de herinnering bij al die warme wegen door het mais, het dorp, de bakkerij, de koeien, die welkom roepen en goed volk? Niets mort. Misschien is er nog geur van bekommernis achter de einder, waar steden spreken als Ieper. Hoe ooit terug soldaat naar wat jij schreef: een zware tocht de dorpen, een zware tocht de…

Wat is het goed aan ‘t hart van zacht verliefd te zijn, zijn luimen naar een verr' of naeren lach te meten, en, te elken avond weer het kommer-brood gegeten, weer blij te mogen rijze' in iedren morgen-schijn, deed nieuwe liefde-lach het oude leed vergeten. Ik weet niet wat geluk is; maar uw schoon gelaat is kalm, en maakt me blijde, en doet…

Jouw vingers over elkaar, je handen als schelpen sluiten mijn wereld daarbinnen en die andere daar buiten met hetzelfde gebaar…

Een grote neus, een grote bek, een onbewoonde plek in een bewoonbaar hart, van waaruit steeds het woord vertrekt dat liefde uit- schrijft tot gedicht of brief, Zo goed als hij weet ik dat liefde duurt tot in de laatste snik alleen het sterven rukt de pijlen uit een hart.…