Alle inzendingen over drijvend

Volgens Amsterdamse verslagen meert men straks aan langs plastic kaden of houdt men zich schuil op drijvend zwerfvuil. 't Lijkt Hollands hoop voor bange dagen.…

En van al ´t Zijnde, drijvend Verdwijning in, zie ik geen einde of geen begin.…

Mooie blanke waterlelie schoonheid van de natuur Drijvend op het water overweldigend en puur Mooie blanke waterlelie lyrisch als ik je zie Omringd door zoveel water perfect in harmonie…

drijvend op het water met niets dan de golven zacht wiegend het smalle hout gespannen lijn doorklieft het blauw duikt onder geduld beloond zilver spartelt vandaag genoeg te eten…

lui als een sultan alert als een jager dobbert hij voort op golven van gebeuren zonder plan drijvend op avondrood weet hij zich geborgen in de deinende schoot van het ogenblik verpletterd door de orkaan overkomt hem stilte…

het is droog laten we wat lopen of zullen we kaarten nee bijna etenstijd tafel dekken dan maar waterkaarsjes doven drijvend in ‘t voorbije vredig bijna rook je pijp…

het zwartgeteerde vissershuisje de door het zout gegeselde planten het uitgewoonde huis de wapperende was de eindeloze kiezelstranden het roestige ijzer op de doodlopende weg voorbij drijvende gedachten onderweg jezelf even kwijt zijn…

Walsend langs het glas, Druipend van verlangen, Amberijzig drijvend in je bedwelmende ogen, Om dan te verglijden Langs je zoetgevooisde tong, Tongstrelende amandellikjes Proeven zich een kronkelweg Langs mijn ruggengraat Naar de fladdervlinders In mijn buik, Nog een kusje..…

en ik droom mezelf naar de drijvende wolken ik wieg wat woorden in het zicht van het licht bij de zon is niets verloren wordt liefde geboren ik fluit mijn heimwee naar de vlucht van de vogels ze kennen het refrein zoek mij maar niet ik wil daar wat langer zijn want daar, daar voel ik geen pijn…

Het beeld, zo snel en traag haarscherp in flarden vaag zo te vliegen zonder vleugels drijvend op de ijle lucht zonder bit en los van teugels transparant in vrije vlucht slechts hemelblauw als hindernis morgen blijkt al geschiedenis.…

Roerloos Drijvend door Het gladde oppervlak Serene stilte Ruw verstoord Door een plonzende kikker Niemand Zingt een requiem Voor zijn langste reis Het einde Van de vijver Komt snel naderbij Voor de pas gestorven eend…

Voor wie de buik vol heeft zet ik uiteen: Ondanks de golf van Christenpolitiek Vaart straks toch de (af)drijvende kliniek Al ging er wel een tijdje overheen Men zorgt dat, door de regels aan te scherpen Het wachten nu toch vruchten af gaat werpen…

Moeiteloos drijvend. Leven is stromen. Leven is de stroom.…

Langzaam drijvend naar de eeuwigheid kijk ik op mijn horloge of ik de tijd nog heb om te schrijven ik kan immers hier niet blijven maar als ik wat van betekenis heb gedaan dan eerst wil ik gaan ik zet mijn handtekening op deze aarde het liefst met een gedicht pas dan krijgt mijn bestaan een gezicht en enig waarde.…

vooropgezet in stilte der stilte plat uitgestrekt een etmaal lang genieten van niets en niemand om zich heen niet bang geen afscheidslied geen afscheidskus warm drijvend zalig zweven afgezonderd buiten alle kilte om daarna wederkeren naar het zalig leven…

mijn voormalig purperen gelaat verzoent zich met het meer, blauwer dan vlak rusteloos gesmoord in onbegrensde hemelkleur, spuigaten van ademvocht spiegel tegen het hervonden licht, drijvend op dromen in vergeten dagdelen, met nog een vermoeden van tijd op een bloemenbodem van steen, oproepbaar, dun…

Drijvend naar De waterval. Stroming, Afgrond.…

Een afgedankte autoband rechtop in het water blijkt dichterbij te zijn de rug van een hond, drijvend in een vloot van voorbehoedmiddelen met zijn poten naar beneden, met de andere boten mee, langzaam naar de sluis waar hij wacht, rustig op en neer zolang het nog niet gaat in fase met de zee.…

het blauwe vuur in zijn ogen de zachte beweging van de hand ze hoort zijn lichte zingen het voorhoofd een schild waarachter gedachten wachten zijn ziel open naar haar toegewend de zon op lichtgroene struiken het lijf zonder zwaarte een bloem drijvend in een schaal…

Gefileerde koeienruggen drijvend in een wolkenzee, en schapenwollen vachten wiegen deinend met hen mee. Aan de horizon een boomkruin en ook nog een zwevend dak. Reigerkoppen zonder poten staren in dit wolkenpak. Oorverdovend is de stilte in dit onherkenbaar land. En mijn hoofd, ook zonder lichaam peddelt naar de wallenkant.…

ik ben een drijvende wolk zonder vorm zonder rust ik ga altijd mee met de wind waarheen hij wil soms druppel ik schreiend uit andere keren vlok ik wit over de huizen over de weiden over de zeeën overal ga ik heen nergens kom ik aan haastig of rustig ik ben steeds onderweg…

de zee ik zag haar huilen in zilvertranen drijvend naar de kust zover van de einder zoekt zij naar rust zoals jij… die tussen grijs geglinster naar witte zeilen zoekt zweefvogels in wolkenstrepen naar de verbinding van eens en ooit in een zeker weten van niet meer nooit… (Voor Liesbeth)…

Kruisen hieraan gehangen the Good, the Bad en Ugly Een mensenmenigte slechts drijvend de spot met Hem Hoe het toch mogelijk is dat Hij zichzelf niet bevrijdt In principe zo gerea- liseerd, loopt het af verkeerd Zeven van de zeven men- sen herdenken en zijn STIL...!…

Ik kan niet anders dan mezelf verliezen, drijvend op de toppen van golven vol plezier. Ik keur ze met mijn ogen. Geef mij aan de sterkste mee En schiet pijlsnel naar ’t strand. Surfplank van vlees en bloed.…

we kusten wangen en wisten onze toon niet meer ik meldde het geluk van een drijvende ark met acht zielen ze wenste mij het beste ermee en ging heen tenger trots alleen 4 februari 2002 ZONNELEEN De episoden van Amos 66…

verstrengeld in scharlakenrood betreedt ze huiverend de hof van jouw geschreeuw geen woorden meer om weg te kijken stil steeds herinnering smeulende ogen zien in bevroren nachten alleen het levensteken van de nauwe wintergeest drijvend op het doodse water verlieten dromen haar…

hollandse luchten spiegelen in nat vervenend land smalle paden, drijvend zand water met pluis en gras duale beelden, wandelaars talmen bomenrijen als horizon daar waar Drenthe ooit begon het zompig land, een groen moeras…

Dolend op golven van gedachteloze uitingen in verstoorde bewegingen drijvend verloren in droefheid om wat was en zal zijn of nooit gebeuren gaat Een sprankje hoop diep smachtend naar het oppervlak laat het toe breek door verzeng de koude van kille onrust nu hoopvol Liefde is geworden en zal zijn…

glashelder spiegelt water met de matte gloed van glanzende vissenbuiken drijvend op kleurende olie, geel en rood en blauw glimmend van de dood waar riet omarmt, kringelt en bronst klotsend tussen afval en stank tot waar het land begint.…

drijvend op de woeste golven deinend op de zee slijpt zand mijn ruwe kanten neemt de stroming mij welwillend mee in vele kleuren tref je mij aan kom je mij tegen te pas en te onpas door de golven op het strand geworpen zo'n prachtig stukje geslepen glas…