Alle inzendingen over eenzaam

Eenzaam blijft hij, alleen.…

De stier stond in z’n uppie in de wei door eenzaamheid geplaagd heel hard te loeien en voelde tranen in zijn ogen gloeien. Het beest was dan ook helemaal niet blij. Want in het weiland aan de overzij daar graasden wel zo’n stuk of veertig koeien maar hij stond in z’n uppie in de wei en dat deed hem door eenzaamheid hard loeien.…

Eenzaam blijft hij alleen.…

Maar zij is heen als gij, en nu moest ik toch eenzaam zijn, nu niets gebleven is. Maar eenzaam ben ik niet. Ik wist het niet ik heb mij gans op dit geheim bezonnen: Ik weet alleen dat in de stilte bronnen van licht mij drenken met wat mij verliet.…

Lang is de avond een gezicht dat ik verander in de kou die me niet meer volgt als ik slapeloos verdwaald weer eenzaam en gelukkig ben…

mijn lichaam schreeuwend om aandacht te stil te eenzaam te ver afgesloten van de buitenwereld niet begrijpend wat mijn lichaam wil veel te stil…

Ik leidde jarenlang de kerke stond daar eenzaam aan de top en na al die jaren werken moet 'k overmorgen al weer op…

Opgesloten, gevangen en eenzaam.. Maar de gedachtendwaling der mens.. breekt met kracht de tralies en.... opent het raam. Vlieg!…

Droog mijn tranen met je glimlach Geef me als ontbijt je tederheid Vul mijn dagen met verlangen En verdrijf mijn eenzaamheid…

Koning winter slaapt onder zijn witte laken eenzaam in de tuin maar de morgenstond kust hem en hij smelt in haar armen…

Ik schik me in jouw eenzaamheid Doordrongen van de innigheid Van mijn bestaan...…

Morgen moet gist'ren kon vandaag eenzaam moe doorleefd illusieloos tijd tikt traag vandaag…

eenzaam en alleen gekooide mens gebonden aan handen en voeten vechtend voor de vrijheid mond gesnoerd…

Zou dit het zijn, de eenzaamheid van de dood? Vertrouwd alleen....…

handenvol voeten in de aarde durend het besef, dat wel naast elkaar maar niet samen verduveld eenzaam is…

Ik wil de stilte best beitelen in de ziel en mijn karakter maar jouw toekomst te verzwijgen brengt mij eenzaam naar een graf.…

Ik kan niets schrijven in de eenzaamheid hier. Toch zijn we verwant.…

Zelf is = ik genoeg is = voldoende zaam = is tesamen en heid = is de man, met een T Maar zelfgenoegzaamheid is eenzaamheid, zo groot als de wereldbol!…

we zijn het allebei maar willen het niet zijn blijven ver weg van de pijn want eenzaamheid is beter alleen dan echt te zijn…

Ik ga gezellig een beetje eenzaam in een hoekje dichter zitten wezen dan kunnen anderen dit later lekker lezen.…

in zijn eenzaamheid voelt hij zich slechts gebonden door andermans schijn zie verstarring posteren in broze onwetendheid…

de as verschoof in het verzonken vuur en zie een vonk de eenzame monnik gaat door de deur naar de nacht…

Je moet gewoon je eenzame gevoel ombuigen, affirmeren Weet je. Zoals je missen ook met een ‘P’ kunt schrijven. Als in ik moet? Ja.…

Soms voel ik me onzeker Onzeker en verward Soms voel ik me vrolijk Alsof de zon schijnt in mijn hart Soms voel ik me verdrietig Verdrietig en verscheurd Soms moet ik zo lachen Alsof die lach nooit eerder is gebeurd Soms voel ik me eenzaam Eenzaam en alleen Maar steeds vaker voel ik me gelukkig En kijk ik om de nare dingen heen…

U vraagt of ik niet eenzaam ben? Welnee, ik heb een laptop en sinds een jaar zelfs internet, nu lees ik veel gedichten, ook mailen heb ik al geleerd, dan krijg je steeds berichten. Eenzaam ben ik al lang niet meer er is zo veel te schrijven, ik doe zelfs al aan pastoraat door ‘t digitaal bereik.…

ik kom ze niet tegen in mijn duisternacht waar je lacht laat ze maar slapen in de stilte van die eenzame klacht het mensenhart wordt niet zachter door jaloezie of spijt door nijd.…

wanneer ik eenzaam geworden of geen licht meer zie op de tast mijn schaduw in een andere kamer zoek waar stofraggen mijn huid beroeren je warm gebleven adem aan mijn droge lippen hecht is daar rumoer van motten het gerucht over vallend pleister zwijgen alle schilderingen als ik geen licht meer zie of eenzaam geworden in een andere kamer…

Een mens is veroordeeld tot de eenzaamheid. Waar de schone vriendschap in zijn slapen nimmer in jouw dag ontwaakt.…

de hond wil slaan en zichzelf de vicieuze cirkel van de eenzaamheid……

Dit is geen roep om hulp het is een moment van stilte waar ooit draden van eenzaamheid werden gesponnen fluistert nu de wind in mijn oren piekeren is een eenzaam zwevende gedachte wanneer mijn denken dromen worden zij die stilte vrezen hebben nooit hun hart gelezen liefde weerspiegelt mijn harmonie van binnen maar behoed…