zacht speelde
lucht met
de laatste vlucht
witte wolken
raasde schaduw
in contrast met
grote snelheid
langs de aarde
zonder te
vertragen
alleen door
donker te dragen
mensen waren niet
bang hadden door
fatalisme al een
hang naar destructie
er was al teveel
gebeurd dat
onverklaarbaar
was gebleken
nog nooit hadden
zij…
woorden die naar
stilte neigen
stuiten op
botsend binnenzwijgen
het mag van geen
naam weten
schielijk, op de drempel
van een soort vergeten
dagen lijken geteld
maken van dood gewag
ordeloos gevangen
in bedekt zelfbeklag
raamloze gevels met
plaatsvervangend gat
als lamento in leemte
enkelvoudig vervat
gevlucht naar de nacht
nu…
Het begint te regenen
als ik halverwege ben
Bij aankomst
blijkt mijn lenerspas thuis
Terug
Regent het harder
Alle stoplichten staan op rood
Op één na
Die-ik-in-een-sprint-
hoop-te-halen-als…
mijn voorvork breekt
Het lukt me niet te genieten
van het moment van gewichtloosheid
wanneer ik over het stuur
naar het asfalt zweef
“Analfabetisme…
Je hoeft me niet te redden
ik weet hoe ik me gedraag
nooit bang om alleen te zijn
in dat verlegen zijkamertje
van duisterklacht in zwijgtaal
jouw decadente woordenbrij
van lethargie en fatalisme
jouw zoemende zwemmende woorden
ze drijven weg, nemen af
in geluid en kracht over de rivier
van aanwezigheid in duisterklacht.…
Over theewater gesproken.
Geen vleugellamme vogel
ontstijgt de as van verschroeide aarde,
gedoogt neerwaartse druk,
of wijkt voor bittere rampspoed.
In stofpluimen lijkt zich zowaar
een gezicht af te tekenen.
Het moet in de verbeelding zijn
van de verworpenen die
hun eigen schaduw opwerpen.
Zoals zo vaak tijdens
de naborrel van berustende…
Je kunt de wereld
toch niet meer redden
hoogstens jezelf een beetje
sprak de profeet
en trok zich terug
in zijn verborgen ruimte
voor een droomvolle slaap
waarin hij volop bezig was
de wereld te redden
ontwaken wilde hij niet meer…
Oud worden is niet moeiijk,
het is onmogelijk, men blijft
het nadenkende kind, de popelende
minnaar, de man, de beschaamde vader,
maar steeds meer afgedane tijd begraaft zich
in huid en lijf en leden tot
alles is eengeworden met de dagen
die zijn voorbijgegaan. Men sterft vanzelf.
-----------------------------------------------------…
Neem me mee – neem me mee
Ik strompel op golven van fatalisme.
Bescherm mij, de amper levende zoon
van een moeder en een vader, beroofd
van een amper opgebouwd leven.
Ze houden mijn gekloofde handen vast
en prevelen de laatste trieste lettergrepen.…
38
Bezig met laden