Alle inzendingen over gedroomd leven

als door de wind gedragen fluisteren bladeren rust vele kleuren staan op en dansen in lieve lust zoete vruchten hangen aan je lippen zo rood de pit is slechts hard de rest is zacht vlees een schillenboer komt langs de geopende deur en pakt het emmertje op met daarin de harde pit…

de inhoud die mooi en lekker is heeft niet die verpakking de uitstraling is zo anders de kleuren lijken vaal je kocht dat pak in een soort uitverkoop nieuwsgierig was wat je werd is nu aan bederf onderhevig alleen en wel verdrietig blijft het pak nu achter want was het nu wel waard om zijn ware aard te tonen?…

het regent in het park met druppels vrij van vorm ze tekenen een gezicht dat verwatert in een storm bomen verliezen blad meegenomen door de wind grijze haren in de nacht maakt geloven verder blind ergens valt de onrust is het meer dan stil spreekt verleden aandachtig vlucht de laatste ril…

Ik lees weken voorbij de langzame dagen die het leven vertragen om de stilte in mij nog meer te behagen. In wonderen verborgen woorden van sprekend vermogen laten de wereld meer ogen naar een nieuwe morgen tot emotie bewogen. Wanneer lippen ongesproken zo geluidloos blijven spoken me hier binnen telkens raakt.…

verlangende hartstocht vreedzaam zinkend oplichtende woorden vertedert intens wijnrode kleuren doordringen maagdelijkheid eeuwigdurend verlies verzachtende nachten…

leven Anders slechts een keuze Uit dit leven stappen…

Ik wil weten of je het wilt riskeren om er uit te zien als een dwaas, omwille van liefde, van je dromen, van het avontuur om te leven. Het interesseert me niet te weten welke planeten jouw maan kruisen.…

minuten kruipen moeizaam vooruit urenlang lig ik te wachten grijpend naar seconden ze vertellen me een traag verhaal de tijd tikt voort zonder stoppen zonder troost langzaam vallen m'n ogen dicht een schemering zonder licht een geruisloos gaan voorbij de rand van vandaag een binnenglippen van een zacht huilen een droom om in te schuilen…

het water staat stil daardoor de hemel zichtbaar in totale rust…

de geheimen van het leven zijn mij niet algeheel onbekend tussen dit eindeloze zweven is door mij een weg herkend tussen zoeken en vinden ligt mijn realiteit die het leven word genoemd of ook de gevangenis der halve waarheid…

teken de liefde en schets de waarheid kleur de dingen zoals je denkt dat ze zijn symboliseer het verdriet en de liefde in één veeg de leugens van tafel en leef!…

Een after tea of stuurloos door de heroïne Mensen lopen op de straat Dat is wat ik zag Een gewone dag Zo gaat dat vaak in het leven Een traan Een lach Soms lang, soms even…

Als ik naar haar kijk tracht zij iets te verbergen. Haar stof is te kort.…

Volledig concentrisch voltrekt zich het leven en wordt met zichzelve omsloten, compact. Alsof met een passer, die langzaam verzakt almaar wijdere cirkels worden geschreven. Weemoedigheid doet soms de lijnen verkleven, het middelpunt wordt door de jaren abstract.…

zoute wonden daar pas ik voor nu de zoetheid van ranja zich laat smaken deel het rietje en het koekje zittend in de zon maar weet het kan ook regenen…

Nu spoor ik tussen grind en grond waar weg de nacht inboort en luister langs het talud de glooiing van de einderstond, zo verkennen we het verstomde leven als een lange reis richting horizon verdwijn in het gras, klaprozen verstilde klokjes in de verte en soms een veertje eenzaam dwalend langs het silhouet van de statige wachters.…

Je kijkt even achterom er ligt al heel wat achter je dit leven heeft geleden en zal nog heel wat moeten lijden.…

Wil ze drijven in haar eigen bloemenbed het groene haar de rooskleurige sprekende ogen wil ze drinken onder dauw van meidoorn licht als lucht wolkendromen verzinnen wil ze liefde zingen in haar eindeloze land windzinderend aanschouwen de heldere blauwe lach eenvoudig als ze aangereikt gewoon leven in een uitgestrekte hand…

jaren lang zocht ik wegen af om elke vorm van pijn naar het verleden te bonjouren elke traan leek zwaarder dan wat er ooit al was gebeurd nu is daar de overweging te vinden wat er al die tijd al was iets simpels en eenvoudigs wat mij van geluk laat proeven dat is wat mijn hoofdprijs kleurt…

Wat wil je met je leven? Wat heb je de mensen om je heen te geven? Wie ben je en wat doe je hier? Leert iemand kennen, hebt samen veel plezier.…

Drink een slokje, maar blijf zitten kruip dichter bij je zon, als je een satelliet bent gebruik je hoop als een sabel geef de wereld blindelings op of doe je schoenen uit onttover jezelf nu beetje bij beetje stap uit je kleertjes zonder dat iemand het ziet werp dat omhulsel weg tegen de spiegel houd jezelf bezig, stel je spiegelbeeld vragen…

dikwijls hebben de dingen een eind maar missen een begin, zoals het leven zelf dat doorgaat – en dat slaapt in mijn bed --------------------------------------------------------------- (31 augustus 1994; uit het Frans vertaald op 23 mei 2004)…

Zeven jaar geleden, al zoveel jaren terug, veranderde mijn leven, natuurlijk veel te vlug. Zekerheid werd angst, liefde langzaam haat, geluk ging over in verdriet, de redding kwam te laat. Nu zeven jaren later, gewend aan pijn en haat, afgesloten van mijn familie, hervind ik weer de draad.…

Dat onwetendheid slaapt en kennis kwelt Dat leugens worden geboren in de schoot van de waarheid Dat enkelingen wegkwijnen en samenhorigheid sterkt Dat haat woekert waar men liefde ontbeert en twijfel ebt bij vloed Dat ijdelheid het embleem is der dwazen Hoe afgunst de oogst is van onkunde En dat vriendschap als liefde is…

er ligt stilte in een enkel woord leven als de wind door pollen stuift omringt door lelies zingt een trillende schemering nieuwe bloesem schrijft de maan omgekeerd je naam hoop ik te zien het hart als liefde door te gaan…

Als vanzelf zijn gedachten die langs mij glijden en die ik niet ken anders dan de mijne en spreken ogen in een taal die ik wel ken maar niet versta...…

Elke ochtend, tussen het aandoen van zijn linker- en zijn rechterschoen trekt zijn hele leven even langs. Soms komt de rechterschoen er dan bijna niet meer van. ------------------------------------------------- Uit: 'Dagrest', 1984…

Verblind door wat ik achterliet, door het leven dat mij verried, volg ik een lange, eindeloze reis. Verleerde mijn gevoel te delen, kon het me niets meer schelen. Liever dan te leven, was ik dood. Er was voor mij niet veel te winnen, mijn tranen liet ik steevast binnen. Ik was gestorven, ik hield me groot.…

Met mijn paard door de weilanden, Voor mij was dat leven. Dat hij een huurling was... Ik kon het hem vergeven.…

Want het leven is zoals een schouwtoneel Elkeen speelt zijn rolletje en krijgt zijn deel.…