Alle inzendingen over gedroomd leven

Vandaag fonkelt zijn gebit alsof hij naar de tandarts moet zijn mooiste kleren behangen zijn lijf en terwijl hij zijn vrouw gedagkust de kinderen in hun koontjes knijpt zegt hij dat hij van hen houdt de jongste vraagt of hij een kado krijgt de oudste hoe laat hij thuiskomt zijn vrouw of er soms iets is maar er ís niets en hij kómt gauw…

Als de levensrivier niets anders doet dan meanderen Geen stroom die volgt en niets lukt Ga je dan onder de dag gebukt En heb je geen tijd voor anderen In welk geval ben je klaar voor elke dag Sta je op , strijdvaardig en van het kwaad bewust In het geval dat je tevens bij je zelf stil staat met een lach De tijd voor interne rust Neem het leven…

toen, op de grens van eeuwige jeugd en dreigende ontmaagding leunde ik, de jongeling zelve, tegen de ijzeren paal van verlichting zocht steun tegen de eenzaamheid onder puberale gewelven nu, ingewijd, op het laatste sterven na, in nagenoeg al het aardse, moet ik erkennen nimmer van de pijn der hemelse scheiding te zijn bevrijd…

levendige ogen die zij bezat maakte haar warm en vrolijk het leven was een kronkelpad toch hield niets haar tegen ze had een prachtige uitstraling ijsblauwe ogen die niet koel keken naar hetgeen wat ze liefhad altijd observeren ze waren nooit neergebogen dankbaar voor wat ze had wist ze ook dat haar rijke leven waar ze veel…

massaal gedrang luid schreeuwend met opgeheven armen hoor en voel toch mijn nood bevrijd mij uit mijn geestelijk gevang verjaagd is dan mijn geduld en wordt mijn kostbare graal met zwartgalligheid gevuld mijn hart verstilt en wordt koud als staal wie kent dit niet zo denk ik dan nee, het is niemand die dat ziet de pijn van het leven…

gedonder binnen de muren er kwam hier geen druppel melk tot verzuren we hadden niet veel maar we waren geborgen Hoe dikwijls heb ik mezelf niet gemeden in spiegels en winkels en in dat wat ik zei maar ik heb altijd de waarheid geschreven ze onverbloemd gevloekt en gebeden ik heb ze nog allemaal op een rij en klad mijn langdradig lastig leven…

Zij hebben hun leven verward met elkaar niet geheel en ongevaarlijk van stilstand in de benedentuin flirt een herinnering met geplante struiken en kinderen spelend de rauwe werkelijkheid drukt vingertoppen als schurend zand tegen hun oogleden zo klein kan het zich leven zo dreigend toch "het" vergeten…

En leven in het vreemde - nieuwe - toch vertrouwde gevoel. Van liefde. Stilstaand lopen wij. Heen. Een enkeltje. Ons.…

Ik voel me niet geliefd niet fijn en toch ervaren het voelt zoals je hoopt je nooit te hoeven voelen. Pijn trekt door de aders en mijn hart klopt hard het is als was het nooit ik weet niet meer dan toen.…

Ik leef mijn leven op mijn eigen manier zo ik dat wil. En wie er een probleem mee heeft hoe of ik leef heeft het moeilijker dan ik. Ik ben geboren om te sterven maar alle tijd er tussenin is mijn tijd en van niemand anders, dus deel ik mijn eigen leven én tijd wel in!…

We dwaalden van het pad op zoek naar leven, geen spoor was nog te vinden in verdriet dat borst en buik dooraderd ons verliet. De sparren rondom stonden dicht geweven. Maar rode naalden vielen, kropen vlug van alle kanten over onze voeten.…

Betrekkelijk is het leven, de eenvoud van het geven een momentje vaak maar even op het schip bevindt zich de steven… De storm van het leven kan zijn kracht zés of zéven, trotseer de wind, waar je je ook bevindt.…

De wolf wijst zich de stilte na, proeft van rauwe woorden, slikt de nacht met ruwe brokken. Afvallige twijgen kruisen hun degens willen zich met de onstuimige wind bewijzen. Het uitzicht vindt zich aan de zee waar de ene meeuw de andere het fluisteren beneemt.…

Twee merels dansen om een boom als indianen om een totempaal. Het vuur van de avond brandt in mijn netvlies en ik reik naar het beeld achter mijn ogen om te vergeten. Ik hang mijn was over de leuning van een oude brug, het water zwijgt in al haar vormen. Straks kom ik thuis dan zwem ik weer mijn rondjes als vanouds.…

Kom dan kleine melodie speel nog eenmaal je maanlicht op mijn bevroren vingers geef je nachtkrijt aan mijn dromen bedek het wit, het wit van stilte op maat gezwegen, eenzame uren van voorbije levens laat de geplooide tijd weer spreken tot de essentie in mijn adem rust bewaar me.…

Je kunt niet beter weten; -het water is reeds gestegen- blank staan op je bank, terwijl rood de horizon kleurt. Parels zijn duister en gevaarlijk ik zie er niets in diamanten tekenen rijkdom -maar wat moet je met stukjes glas?- Het zijn andere tijden -nu is het 2006- nooit meer het zondagspak over een jaar of tien.…

Het is weer zo’n wegmaaiende dag waar geen voet de wrijving vindt die zijn verlangen stilt. Slechts in de mist van de avond vinden dromen rust wanneer ze zwijgend met de sterren vallen met gedachten, teveel daarvan waar geen bestemming voor is gevonden. Ik rijg ze samen vorm ze tot letters van bestaansrecht in woorden van thuiskomen…

Alles wat ik dacht. is me ontnomen. Ik had nooit verwacht nooit kunnen dromen. Dat er diep in mij. een eigen ik zou wonen. Die vol gevoel. over de dingen dacht. Ik zie nu alles anders Ik voel en beleef vul niet meer de dagen Want eindelijk, Ik leef .…

Er waakt een getourmenteerde jeuk in mijn nachten die – tevergeefs – met geen pen te beschrijven zijn. Ik hang mijn blindheid aan de kapstok, probeer een nieuwe jas maar bij het aantrekken krassen mijn vingers ongecontroleerd tussen de naden door. In mijn verlorenheid ruk ik alle vensters open vleugels heb ik – goddank – gisteren al…

amechtig zuchten toont haar lastig leven loos in weten van zelf en weggaan van hier of waar ergens vrede is ik ben daar verder van dan zij nodig heeft te weten of haar asem mij giert…

te doen leven En vrijheid je is gegeven Voor al dat aangedane zeer…

ik deel bloemen uit de handen hebberig door gratis buit slechts een enkeling ontvangt de pracht in zacht verwachten zij openen en bloeien samen dit mooi moment vol enthousiasme zijn het koren op de molen van leven in de fleurigheid van zon als onze bron zij delen sfeer genereren goede vibraties laten ogen warm schitteren…

Rechts van het groene weiland Onder de stedelijke rook Maait een man de stenen en Plukt de lantaarnpalen Sinds woensdag is hij stadstuinman Lopend en kijkend over zijn gebied Organiseert hij het leven in zijn tuin Met een heggeschaar en een hark Ploegt hij z'n land, knipt hij de dode takken…

helling op over afmattende zwarte paden in onberekenbare wind door huiverende duinen terwijl het bedrog van té wit voorjaarszonlicht bang maakt dan helling af voorbij flitsend gapen langgerekte grauwe gaten opnieuw té hard in de remmen…

kan Kijk het leven overal zijn De bomen, bankjes in het park Vogels, mieren, en een fontein Kijk het leven zichzelf zijn Als in de ochtend de zon opkomt en het gras de wind naar zich toe lacht…

Werk ik me van oud af en breek de lagen van het beeld dat me werkelijk raakt. Gepolijste hoop ligt voor het oprapen maar de onzichtbaarheid van dingen weet ik niet te missen. Ik ben uit mijn lichaam gesprongen heb mijn natuur blootgelegd om vervolgens uitgebraakt, versteend: los gelaten.…

Zoals je ziet drink ik je bloed het is niet wat je denkt wees gerust als ik je heb gekust het is een vorm om één te worden al lijkt het misschien wat drastisch.…

op de top van de berg rivieren tranen een weg naar het dal andere bloemen bloeien weelderig ik zie ze overal weides groen geschilderd op een geknakt blad waar kleuren ontbreken langzaam bloei ik weer het échte leven heb ik nooit ontweken…

wat realiteit ontkent geeft juist een zachte vleug aan het leven zoals verrassing een product is van ontdekken ontkenning vaak bevestiging mist natuurlijk kijk ik altijd maar of ik alles zie blijft een vraag van kwaliteit diversiteit is onze schat maar het bestaan heeft al snel zijn eigen keus gedaan waar echter tegendraads het…

Verdwalen in woorden met het hoofd betreden, met lede ogen naar uitgangen speuren, deuren zijn er teveel en te vaak aanwezig. Toch is het woordenloze gehijg het enige wat ik hoor wanneer ik mij de zoveelste verdieping op jaag om ergens op een onbekende afdeling te stranden, belanden met handen in het haar want waar ben ik dan? Niet…