Alle inzendingen over gedroomd leven

En niets is wat het lijkt De dingen die het leven maken Tot het 'niet dood zijn'. Alles kijkt Mij nietszeggend aan.…

De top Een uitzicht Dat eindigt bij Naar een leven Groei ik, klim ik op Vanaf beneden begin ik Het oppervlak kruip ik tegemoet Ik ben het die de grond doet beven…

vereeuwigd en bevangen met het oog en de soepelheid van kleuren zien schoonheid proeven de mens ontroeren lijnen volgen in ontdekkingsreis en er is nog zoveel meer nog zoveel meer te doen mijn leunstoel kraakt jasmijn neemt jaren terug wat een hart tentoon spreidde de dag licht in elke voelspriet lippen bevoelen kreukels in de zomer is geborgenheid…

Ooit trad het leven op mij toe, een ranke jonge vrouw met fris ontloken borsten, een knie geheven tot een schrede die het begin zou moeten worden van een lange onstuimige tocht van ons samen waarheen.…

golven van het eerste uur onder de palmen van je ogen je ziet me niet maar ik ben er nog bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog onder de stralen van het blauwe vuur in de regen achter de bogen met opgeheven hoofd bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog de wind heeft me nog niet genomen tussen de kiezels van mijn dromen geef ik leven…

ik heb de ramen stevig gesloten wil alleen nog het geluid van boven in mijn ontvankelijke geest alle scepsis over religieuze zaken heb ik overboord gezet het negatief stramien was al vroeg aangelegd hebben is voor mij geen optie meer wij komen zonder iets het levenslange vergaren eindigt zonder het gespaarde besef eindelijk…

De vrijheid van de maan- dag opnemen, het water uitdagen, dragen met armen vol leven. Doldwaze schuldbekentenissen uitwaaieren over dromen en dan - met het zand tussen de tenen - een rondedansje maken.…

De afwas wacht en het leven roept nog ik luister, huiver knikkebol in het magere licht wachtend op die bevrijdende stem: land in zicht!…

Koester gevoelens van onveiligheid: Al lijkt het rustig als een wandeling, De weg is kort en steil, je hebt geen tijd Te kijken, kijk dan als je wilt maar spring. De hardste man breekt als een slappeling Slapend de regels die een stommeling Nog volgt - nee regels zijn niet uit de tijd, Maar angst, bewustzijn van onveiligheid. De massa slooft…

hoe kon het zo vreselijk misgaan met het altruïstische zijn wij gingen voor hebben nog meer bezitten behouden in angst en pijn dat binnenhalen bleek een groteske vergissing het meerdere was valse schijn allen hadden samen moeten zijn in delen niet ik steeds beter dan jij respect en om elkaar geven zonder macht en geld gewoon…

tussen woorden en achter dingen leef ik in een warwinkel van leven zoekend als een alleseter kijkend achter muren wat er op mij wacht daar moet het zitten de kern wat ik zoek gedachten en gedichten in de groei van het ongrijpbare doordrenkt door onze oertaal die zich laat inwerken in de vitrine van mijn denken het zijn de verschijnselen…

hoe eenvoudig zou het leven zijn als jij en ik elkaar raakten zonder weerstand te bieden zoals het loof van deinende kruinen die conflictloos aanhalen en afstoten één met de wind ja, zo simpel kan het zijn als de geest zou zwijgen…

in de uithoek van wereld schommelt het leven in onverstoorbare draaiingen omtrek nog in louter donker mogelijkheden omspoelen in geduldige suggesties het koestert perspectief het uitzicht in grijpen maar nog aan het oog onttrokken het is er koud haar jas nog in rafels…

de wereld was volmaakt toen wij kwamen het kraambed in uitstekende staat dat wij meteen eigenden met namen trokken ons plan zetten alle stempels in een persoonlijk perspectief maar met warmte en liefde de omgeving delen deden we niet het was ons gebied met alles hebben en houden gingen wij een leven opbouwen niemand leerde…

ik zie je nog steeds liggen, lief aan levensreddende slangen van gestapelde apparatuur en de buis die zuigend leven ademt in onwerkzame longen rode en groene lijnen waaraan mijn ogen zich vastpinnen lezen golvend jouw lichaam naast opspringende cijfers als tussen strakke lippen zwijgend woorden hangen aan de spoedeisende wens het…

Het prachtig blauw daar in de verte, hoog boven me: mijn leven zal hernieuwd beginnen. Het prachtig blauw zo ver maar ook dichtbij. Het prachtig blauw, dat blauw ben jij.…

Het leven van eerste schreeuw tot laatste snik met al zijn fasen door de tijd gedragen mijlpalen markeren school en studie loopbaanjaren liefhebben en kinderen baren ouders ten grave dragen onder de grijze en kale kruinen blijven we jong van geest als een amandelboom ook die bloeit tot diep in de winter.…

Jij tuimelt over dromen wentelt door het leven en slentert door de natuur. Innerlijke rust. gekust. De taal van schrijven met de ogen of met gebaren. Innerlijke rust. gesust. De tijd staat stil want we blijven hangen maar weten niets te zeggen. Innerlijke rust, verprutst.…

nog steeds heeft ze je lief liever dan de werkelijkheid die het schip liet stranden voor het uit kon varen nog steeds ziet ze je graag elk zwart-wit moment in kleur ontwikkeld in haar gedachten gefixeerd door het verleden nog steeds staat ze stil bij jou maar voelt nu je handen sturen in de richting van het leven verder weg van jou…

Het is niet erg dat het leven geen zin heeft er is voedsel genoeg en huilen mag om illusies die verdwijnen - ik ben een kind uit de tijd van wederopbouw en weet verdriet bestaat sinds heugenis, dus lang voordat de Duitsers kwamen.…

jij kent de woorden van seizoenen in de aardse schoonheid van leven drijvend als orchideeën op het water in poeslieve geluiden van speelse echo kruipend en bewegend in een ragfijn spel een meesterwerk gevuld met jouw verhaal overgebleven bladeren ritselen continu in het binnenste van poëtisch geluk dromend loop ik onder portieken tussen…

In welke bochten we ons ook wringen, We willen leven, maar hebben geen macht. De duisternis weegt zwaar in het leven, We hebben geen kracht om het te negeren Laat staan om de duisternis weg te vegen. Als zombies leven we van dag tot dag. We klagen, zeuren, kunnen niet geven, Laat staan dat we onze les willen leren.…

De zonnekracht maakt het leven sterk en geeft het nog extra kleur tevens met die blauwe lucht Ach, zo mag ik het leven wel...…

ik voel jou in mijn vingertoppen je woont nog in mijn huid elke kleur draagt jouw geluid in klank hoor ik het kloppen hoeveel tijd is al verleden sinds mijn wereld werd gekanteld en het leven zwart gemanteld in dagen die door nachten gleden in de spiegel zie ik jouw gezicht voel je schaduw achter mij waar ogen branden in het lome licht…

Dan maar een sigaretje erbij, en een pondje meer En wie ’t er niet mee eens is, die komt maar naar mij Want de sjeu moet er blijven, de zin van ’t leven lol moet je hebben, anders heeft ’t geen zin. Gein moet je trappen, gewoon omdat je dat wilt en lachen vanzelf omdat een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.…

De zin van leven is soms onzinnig te noemen maar wie zijn wij, om die reden te roemen wie zijn wij om te bepalen of onzin ook nodeloos is? Alles heeft een reden. Helaas.…

De simpelheid van woorden gevoel zacht omschreven Diep vanuit het warme hart waar liefde steeds zal zweven De simpelheid van woorden over tederheid en verlangen Beelden verbonden met letters momenten die blijven hangen De simpelheid van woorden door innige emoties gedreven Het stilstaan en het verdergaan zomaar een stukje van je leven…

poëet noemen en volhouden,dat hun verzen nieuwe werelden in het leven roepen…

en dissonant van oude liefdesliederen als wonden aan het oppervlak de huid nog vurig van het branden Zo loeiend is de zomerzon weerspiegeld in een koele beek waar zelfs de dorst niet is te stillen naar langvergeten lentes En spijtig treur ik om verlies van niet verdroogde rozen die ik ontdaan heb neergezet op dit bureaublad van een leven…

ik teken geen bloemen meer mijn hoofd vult zich met twijfels en mijn hart met herinneringen ik schenk elke dag een naam en streep haar genadeloos af nog voor ik haar heb uitgezwaaid jouw hand weet ik feilloos te vinden als de avond mij iets te donker wordt en ik schuilen moet voor mezelf ik ben me er een, maar ik teken geen bloemen meer…