Alle inzendingen over gedroomd leven

poëet noemen en volhouden,dat hun verzen nieuwe werelden in het leven roepen…

en dissonant van oude liefdesliederen als wonden aan het oppervlak de huid nog vurig van het branden Zo loeiend is de zomerzon weerspiegeld in een koele beek waar zelfs de dorst niet is te stillen naar langvergeten lentes En spijtig treur ik om verlies van niet verdroogde rozen die ik ontdaan heb neergezet op dit bureaublad van een leven…

ik teken geen bloemen meer mijn hoofd vult zich met twijfels en mijn hart met herinneringen ik schenk elke dag een naam en streep haar genadeloos af nog voor ik haar heb uitgezwaaid jouw hand weet ik feilloos te vinden als de avond mij iets te donker wordt en ik schuilen moet voor mezelf ik ben me er een, maar ik teken geen bloemen meer…

wat de kleur probeert te zeggen is altijd goed zolang je kleuren ziet dan weet je jij geniet…

De mens is maar van vlees en bloed geen kansen maar wel het eeuwig moedig zijn tot de dag dat men het licht ziet veel verdriet en pijn toch is er nog zoiets als hoop een groter iets in het geheel geloof en geschreeuw tussen alle tranen door geeft de liefde eens weer gehoor luister naar je tranen om de les des levens te leren zonder al…

De horizon waar de reis begon horizon op naar vrijheid hij zong horizon voor altijd voor ons de mens die zoekt de toekomst open.…

Ik ben maar een dromer jij een droom tot de dag dat we ontwaken leven we door gewoon.…

Kijk al zo lang naar de foto's op de muur de herinnering onbetaalbaar kijk al zolang naar de foto's in mijn hoofd ach zoveel beloofd jij hebt ooit in mij geloofd.…

het aardse is vergeten mijn naam is weggegaan energie komt weer tot leven mijn lichaam kan gaan staan 1977.…

belangrijk leek Me volledig willen overgeven Aan wat eens onmogelijk bleek Ik wil helemaal niets meer willen Niet meer moeten, alleen zijn En alleen nog verdwijnen In een stille witte schijn Ik wil alleen nog waarnemen Me verwonderen over wat is En me geen zorgen hoeven maken Over wat ik wel of niet mis Ik zou even willen stoppen Met dit leven…

optelsom en aftrekrijm van meer of minder dan een niets ik deel verdeel vermenigvuldig maar wat blijft is rest wat telt wat ik benoem zoekt evenwicht dus af en toe een breukstreep rust…

Nu hebben vrouwen liever dat je laat zien wat je voelt en wat je denkt gewoon ondat ze controle willen houden over alles dat hun leven maakt. Dus ben ik van plan te stopen met huilen en niets meer te laten zien want het effect dat je denkt te krijgen dat werkt op ons mannen, averechts...…

Je kunt me niet laten zien dat je echt een vrouw kunt zijn niets is wat de ander denkt dus blijf vooral jezelf. De wereld om je heen wordt elke dag weer groter wapen je tegen alles dat je ziet en bespaar je het eigen verdriet.…

bestaan en in vergetelheid ontkomen aan de druk een deurkruk opent soms onvermoed ik schrijf maar iets glimlach een leven voorbij ik schrijf maar niets ik schuif een leven opzij ben ik er toch nog geweest…

Mijn ziel ademt weer spanning is weggegleden ontspanning komt langzaam maar het komt. Spieren zijn gerust en laten bloed weer stromen pijnloos gaan gedachten op zoek naar bevestiging.…

en waar uiteindelijk alle leed en verdriet verdwijnen en plaats maken voor het felle verlossende licht en het zoete des leven weer toelaten de liefde voor het leven......…

de tekst in dat lied dat gaat over wachten op iemand in niemandsland als je maar lang genoeg wacht geeft iemand vanzelf antwoord maar niet vanavond niet deze nacht waarom zou men wachten als je niet kan wachten niet genoeg kan geven als je toegeeft aan dit leven…

Ergens voel ik de pijn hartverscheurende liefde onvoorwaardelijk met angst voor het verlies. De dag dromend doen niets dat verder opvalt omdat gedachten kreunen kleuren komen naar boven. Tinteling in zijn verlangen naar niets maar toch de ziel geraakt intens en hartverwarmend.…

Je kunt me niet vergeten als ik in je aders stroom niet eens dat ik dat wil maar het gebeurt vanzelf. Tijdloos is het onschuldige weer als de zon op je huid schijnt brandt, en ik denk niet langer dat er echt de ware bestaat.…

Wolken drijven langzaam over en waken over de zon die het liefst op je huid wil schijnen maar niet echt de kans krijgt. Ondertussen slaap ik te weinig omdat de maan de zon niet ziet en de kaarsen niet branden niet branden zonder jou. Kunst is het verstaan van iets unieks dat niet iedereen in zich heeft toch is het mogelijk te delen…

Zij kwamen elkaar tegen, besloten bij elkaar te blijven Trouwden kregen kinderen zagen er gelikt uit. ze liepen hand in hand. Strakke velletjes, vloeiende haren, blinkende tanden, met het volgen van de jaren, trokken de kinderen uit huis kleinkinderen volgden, nog steeds lopen ze hand in hand. De rimpels zitten hier en daar, ’t…

Leven met begrenzingen weloverwogen keuzes in ritme liedjes zonder zang alle deuren mogen open. Voel weer dat snerpende hartverscheurende geluid koude rillingen op de rug hier speelt leeftijd niet.…

Aangetrokken tot het onbekende tuimel ik door 'n prachtige stroming meegezogen, op de melodie van de wind brengt deze mij over hoge bergen en diepe dalen stuurloos aanschouw ik de schoonheid terwijl ik ronddool, reisdoel onbekend sta plots oog in oog met iets wat eindbestemming heet, voelbaar is het gelaten word ik me bewust van waar het…

ontwaakt schuift gordijnen open rond haar benen wervelt de poes harig en behaagziek ze doet het raam open en de morgen frisheid streelt haar wangen en ogen beloftevol speelt een zachte fluister van de wind door lokkend haar, nog ongekamd ze had wat dromen in de nacht ze heeft wat dromen in de morgen maar voeten aarden en ze laat het leven…

Midden in het leven staan best wel met beide benen stevig op de grond maar toch nog vol van dromen af en toe best wel verrekte onzeker maar dan is er het vertrouwen op de fluister in de wind…

soms is licht verder dan de dag van morgen en lijkt hoop begraven in het rulle zand het rad van avontuur draait alleen op een angstige verwachting weet van geen stoppen is durend heet van vuur opnieuw bevallen in het leven laat eeuwigheid voelen ook al sta je dan niet alleen vaak is niets moeilijker te begrijpen dan wat…

klamme kleuren in een handvol leven voorgoed lagen zij geslagen op het bloeddoorlopen veld onmenselijk in de vele sporen van waanzin de stemmen van leven afgedaan voor altijd uit de tijd geheven…

voor ze uitdooft… verdwijnt… in een oceaan van eindeloze leegte… "Het leven is een lichtflits tussen twee eeuwigheden duisternis." Nabokov…

ik denk primitief geloof in resultaten want wie vergaat kom nergens terecht of is er een tombe voor het leven…

Op akkoorden die spelen neurie ik mijn eigen liedje over liefde en het verdriet en de wakken in het ijs. Over de lucht die op kan klaren waar de regen nooit verdwijnt en achter de wolken schijnt altijd weer die zon. De maan schijnt in de nacht en zo lijkt alles nog gewoon maar niets zal zijn wat het lijkt het refrein is het bewijs…