Netgedichten

netgedicht (nr. 14.366):

Zo begrijp ik nu Mattheus 10: 37

Ooit trad het leven op mij toe, een ranke
jonge vrouw met fris ontloken borsten, een
knie geheven tot een schrede die het begin
zou moeten worden van een lange onstuimige
tocht van ons samen waarheen.

Ga mee, fluisterde ze, je vader en moeder
slapen, sluip het huis uit, laat alles achter,
je hebt om te eten en wonen niets anders
nodig dan mij.

Maar zo hadden ze het mij niet geleerd,
ik was een bang gemaakte jongeling, zij
ging verder met anderen, ik bleef waar ik
was, volgde mijn studie, vond moeder de
vrouw, het rijtjeshuis, de baan met pensioen

en avond aan avond
de dood in de pot.