Alle inzendingen over graaien

Lief voor de wereld van het grote graaien? Niet van God, maar van't socialisme los wordt 'Das Kapital' gered door Wouter Bos Marx zal zich dus wel in zijn graf omdraaien Overigens is't beter volgens velen, na Fortis, ook België maar te verdelen…

Zo zou het kunnen zijn November op het strand De harde wind zou waaien De woeste zee zou graaien Het zand mijn wangen schuren Het zoute water zou mijn schoenen bijten En ook mijn sokken werden nat, per ongeluk Mijn oren zouden pijn doen van de kou En ik was daar dan met jou…

Op me af laten komen naar mij toe in plaats van hebben willen, graaien door angst om wat weg vallen kan. Zomaar ideeën ook, die ineens... waar en welke waren dat? Vertrouwen dat we meer dan we verwachtten en dachten, ons voor kunnen stellen, krijgen als we niets grijpen. Dat te begrijpen!…

Eens had hij er twee en geen idee dat er iemand naar hem stond te graaien die zijn kikkerreet - het was een ongelijk gevecht - in een paar gelijke delen spleet om hem tot een gerecht zoals hij heet te braaien en zo zijn fraaie cliëntele tenminste één poot uit te draaien.…

's nachts vinden voeten blindelings pantoffels handen graaien klauwen de kilte van het donker dat overal hangt en dromen betreuren de verkwiste dag woorden raken verward zijn allemaal eender en goed voor de doofpot ---------------------------------------------------- uit: 'De andere kant van het Niets', 1989.…

Een nieuwe wind gaat waaien, door de politieke gangen en door Samsom, maar goed dat ie zijn haar al kwijt is, hoeft ie niet naar een spiegel te graaien. Een nieuwe wind gaat waaien door de politieke gangen, nu maar wachten, waar deze toer op vast gaat hangen!…

De storm van mijn woede bij het zien van het immer doorgaand financiële graaien doet mijn vuisten gloeien en vervuld mijn hele wezen met een nooitgekende bitterheid.…

De vlammen grijpen en graaien, tot ver aan de regenboog.…

als de kralen van een paternoster glijden de dagen gestadig door verveelde vingers nu alle uren even lang duren geen dwang bevatten noch vlucht nadert snel het geduchte moeras waar de jaren wegzakken in vergetelheid graaien handen vertwijfeld naar houvast maar verdwalen in het drijfzand der herinnering…

wanneer we vertoeven in warme wind horen hoe zijn lach passie vindt weten wij weelde kennen wij ’t graaien in zuchten verdwalen met zicht gericht naar betovering tot de gloed onze open harten toedekt en wij dagdromend de nacht verder waaien…

Moeders worden vijf keer vierendertig als het moet, terwijl ik graai naar elk jaar dat ik te pakken krijg. Ik maai mij door de tijd. Moeders willen verjaardagen overslaan (op cadeautjes na) maar jaren kwijt.…

je had het paradijs in handen geen drempel was te hoog je ogen zagen alle landen minachtte wie voor je boog je eiste opponenten een oorlog was voorspeld het zijn voor jou de krenten in het warme bloed geweld je naam zal koning kraaien tussen lijden en verzet dood zal naar de zielen graaien van mensen die zijn neergelegd arrogantie…

Kijk naar de mensen die hijgend een weg zoeken in hun ijzeren monsters Kijk naar hun starre blik omdat het plastic van de maatschappij zich in hun gezichten vastzet Kijk naar hun klauwende handen en zie hoe zij met trillende botten graaien in de hoorn des overvloeds Luister tenslotte hoe hun adem sidderend wordt uigedoofd door versmelting…

zoals korrels van zand worden geschud maar steeds duin blijven of woestijn of wat aanspoelt strand, druppels: regen of nevel of net nog wolk of waterval, stenen: berg of pad of huis en hoe kinderen graaien met open handen als scheppende kracht graag alles dooreenschudden en dat ze nog ontdekken zullen: er is alleen de wind…

gedachten geven me vleugels gespaard van wat wind hoop zal me dragen naar waar ik je vind ik reis door de dagen door morgen geboekt graai naar beloften die de tijd me vergoedt met jou wil ik zweven me helemaal geven jij bent de lucht waarin ik eindelijk vlucht met een lachend gebaar blaas je mijn storm uit elkaar…

ach ik zag Greetje zingen ach ik zag je boezem springen het spinnewiel met charme draaien ik wilde in je haren graaien je ogen bloeiden als het vlas ik droomde dat ik je minnaar was je haar zo mooi getooid als morgen- en als avondrood ik verga aan je gezang ik verdrink in hoge tonen je keel is puur kristal kon ik in je boezem wonen.…

We graaien onze waar bij Albert Heijn Straks uit enorme stapels volle dozen Dat is onlangs bedacht door bollebozen Die voor zulk denkwerk aangenomen zijn Zaandam verwacht dat men er in zal slagen Om elke klant de winkel uit te jagen.…

Ik denk bij Amarantis aan een bloem, Natuurlijk is dat met zo ’n naam een fraaie, Dan denk ik niet al die lui die graaien, Belust op macht en rijkdom en op roem. Zoals bestuurders die hun zakken vullen, Wat kan een mooie naam toch veel verhullen.…

stapel koppen voor de weg omhoog zet voeten in oogkassen zonder zicht kaken grijnzen onder het gewicht schreeuw en vloek hoek genadeloos graai botten bij elkaar beklim het paradijs versterf de dood met oud en grijs schop en trap om uit de rotzooi in de hemel aan te komen dromend daar alleen te zijn, de beste op het hoogste stapeltje…

wij draaien strelen en aaien de werkelijkheid tot voelbare proporties in het passeren proberen wij iedere keer weer iets nieuws te traceren nog niet ontdekt onbevlekt door onze onvermoeibare handen en onderzoekende geest wij lijken te blijven maar onze ego’s zijn ook deel van de cirkel van leven alleen wij graaien tijdens het…

een mens zingt zijn zwanenzang rochelt, roffelt het golft in hem nog even zich voortslepend hoor, de voeten van de dragers de pendule slaat, luid wat straks voor hem het klokkengelui niet meer telt het rochelt, roffelt golft in hem zijn trommelaar blijft aan zijn zij het doodsfloers hangt reeds voor zijn ogen vingers graaien…

soms voel ik me kabouter in het grote mensenland ja ik ben stouter omdat mijn zonde hun dimensie niet kent zij reuzen in stappen wieken met armen om de hemel te vatten graaien met vingers hun hebzucht bijeen voor ons is er slechts steen en been wij klagen in klein paddenstoelen een kring en voelen ons fijn in een wereld vol…

we graaien draaien langzaam door te vaak als schouwer in het eigen internetdecor sloffen op de derde wereldschoenen eten vrucht van hun seizoenen die door kinderen is geoogst putten uit in decadentie want ons dienstenwerk is nog slechts preventie van een magere status quo toch galeit het spookschip van de wereld in een speed…

vreemd dat chaos ineens rechte voren ploegt in een al diepdoorgroefde werkelijkheid waar alles krult lange tenen en een staartje heeft want daar krijgt leven juist de geest het tandje hoger is freewheelend afgezaagd sky de limit ook al vele jaren achterhaald maar in de vaart der volkeren gaan we rücksichlos vooruit graaien wat je grijpen…

we lieven het wit waarin we hebben gelegen geen schaamteloze blikken maar wel de kou van dat front waar beelden niet zijn maar wel de kunst om te graaien in die doos die achteraf geen bodem blijkt te dragen zuurkool zonder worst het gemarineerde denken het uitoefenen van steeds weer die handelingen, neen ik voel me niet tot of in…

Waar geen geluid heerst koestert zich de stilte wij horen haar niet niet in hoofd in hart zij is het wisselgeld te betalen om onze huidige welvaart binnen te kunnen halen krassen kraken graaien schrapen jachten jagen wanhoopskreten slaken het kan niet zonder wat maakt het uit?…

zwaar verkrampt mijn naam wanneer de nacht zich openlegt murw aangeraakt en de droom voorbij het schreeuwen van koud maanlicht het klokgelui voorspelt mijn dood halsstarrig weergalmend wanneer echo’s graaien naar wazige wolken die onbeheerst doch stil de waanzin in mijn hoofd verspreiden ik stop mijn oren dicht met handen…

iemand die liefde was sloeg koopwaar stuk en schopte tafels om ik leg mijn inborst open en vraag hen toe te steken ze graaien naar mijn organen ik zwijg en trek me terug mijn glimlach is van steen ik vertrek, kom terug en gooi mijn inborst open is niet voor hen bestemd…

ze branden in mijn lijf vingers zonder handen ze graaien en ze woelen bepalen wat ik schrijf tasten naar gedachten die ik liever nog laat wachten raken aan emoties die ik liever niet ontbloot zie halen alles overhoop wat reeds geordend is waarmee de dagen zijn gevuld in het stille leven van geduld jij hebt de hand in de chaos die…

Alleen omdat een vreemdeling een graai deed in het duister ontneemt dat helaas levenslang het avondrood zijn luister.…