Alle inzendingen over guido weijers

het oude echtpaar vouwt stil de dagen toe op het Meanderspad Vandaag in de nieuwsbrief van 'MEANDER' mijn haiku bij de rubriek: 'Meanderen'https://meandermagazine.nl/2021/07/nieuwsbrief-27-4-juli/…

O pimplende drinklende dichterke, zing Met uw omgekeerd kopseken aan Wat zien we toch geerne uw koppekeding Al schrijvend op 't webstekske gaan Gij roert niet uw staart, gij loopt niet zo snel Gij weet uwen plek op de dinsdag toch wel? O schrijverke schrijverke, waar blijft uw mare Waar blijft uw matineus ochtendsonnet Ging u weer…

Gezelle, Gezelle, ik zeg dank u welle: voor uw rijm van gewas volop roem. Zo'n strofe vol fleur - zo natuurlijk Gezelle strooi ik, bij uw beeld, bloem na bloem…

is echt een fenomeen alle burgemeesters willen een ware coryfee liefst de nummer één men heeft de oplossing gezocht in spreiding grotere mobiliteit van het aanbod meer aansluiting op de regio Vondel deed nu het westen Slauerhoff het noorden Roemer Visscher het oosten Guido Gezelle het zuiden vrij invliegbare gastdichters waren…

DIE HAIKU DICHTER (haiku) hij strooit de letters als bloemzaadjes in het rond en alles valt goed…

Engeltje, Ik raak je kwijt, want we hebben het opgegeven. Ik begrijp alleen niets van het feit, dat we zover uit elkaar zijn gedreven. Wij zijn toch het ideale paar, zoals iedereen ons ziet. Of zijn we gewoon goede vrienden van elkaar en weten we dat zelf nog niet. Ons besluit om uit elkaar te gaan geeft mij een gevoel van radeloosheid…

Is het soms verliefdheid, die mij zo gelukkig maakt. Of is het jouw tederheid, die mij het meeste raakt. Ik krijg jou niet uit mijn hoofd, want ik denk aan je, iedere minuut van de dag. En er is niemand die mij gelooft, als ik ze vertel over jouw hemelse lach. Zal ik luisteren naar de stem, die mij zegt jou nooit meer te laten gaan. Of…

zo Vlaams bescheiden de Haiku meester strooit met dankuwellekkes…

Guido De Pelsmaeker - © SABAM…

herte woont gij reeds lange tijd zeg mij toch, onbevreesd, dat uwe perelden blomme zich zal neêrvlijen in den rooden gloed, gelijk nooit eer ik zal u eeren, mijne deerne in den schoot van uwe ruischenden vruchten zeg mij toch; wilt gij de mijne zijn in het schoonsten woord nog voor den ochtend in’ t eeuw’gen oosten gloort *als ode aan Guido…

Hallo, jij lenig behendig tuimelend zwaluwtje met dat deftig witzwart pitteleertje aan. Je tekent zwerkhoog met je gevorkt staartje een fraaie schets in de blauwe hemelbaan. Je vliegt, duikt en buitelt rondom rond. Lekker rollebollen? Of dans je rock ’n roll? Je scheert over het beekje en keert zo snel met zinderende vleugels, trillend om je…

Vlinderkens tintelen langs open bloemen zachtkens strijken ze de boom des vlinders de lenteregen had haar takjes gebogen onrustig cirkelden ze tussen de bloesem In verbeelding en gepeins sloeg mijn mensenharte gade ze vlogen waarlijk schoon in harmonie met haar omgeving Ze vlogen in grote getale om de lamp heerlijk…

Het blijft maar groeien en vult heel de huiskamer -- dat jij er niet bent.…

Van Woerkom trok zich eindelijk terug Ik denk dat ík maar ga solliciteren Heus elke crisis zal ik snel bezweren Ik maak zo van een olifant een mug Of kleeft er aan mijn vrouw misschien een smet Ze stapt niet bij een Marokkaan in....bed…

Weldadig zonneweer, hoe lang heeft ons verlangen gewacht naar uwe troost, geveterd en gevangen in ‘s Winters lastigheid! Zal ‘t zomer zijn voortaan, of zult ge, wederher al, zonne, u duiken gaan? De mensen danken u volmondig, en de hoven, in ‘t eerst aanschouwde groen, u dankbaarheid beloven; de…

Gepoeft, gepaft, ge'n hoort niet el, met wappers en met wissen fel, als smijten, slaan en buisen, dat beide uwe oren ruisen, op vodde en lap en vuil tapijt, dat ‘t kuilt en wentelt wijd en zijd, van ‘t stof! De greppen zweren vervaarlijk, onder ‘t scheren der groeve en fijne bezems, daar ‘t gerokte volk mee henenvaart…

O mocht ik o mocht ik voor ’t heilig Tabernakel staan, o mocht ik o mocht ik daar brandend als een keerse staan, o mocht ik o mocht ik ontsteken daar en uitgegaan, o mocht ik o mocht ik naar Hem en in de Hemel gaan!…

Het zonnelicht is neergedaald en ‘t gaat bij andere lieden, verwacht en welkom-weer onthaald, de dag hun doen geschieden. Het morgent daar, het avondt hier, en wonderschone verven zie ‘k wentelen in het westervier, en stille, stille sterven. ‘t Was rood eerst, helder peers weldra; en, blauw- en blauwerwendig, door…

Gedoken half, in ‘t riet, half zichtbaar, deur de rieten, aanschouwen de koeien mij, die, vers uit hunne slieten en vaste veters, nu op vrije voeten gaan en, gaande, ‘s morgens vroeg, hun lange steerten slaan. Omhoge heffen zij hun hoofd en doen de stalen van ‘t omgebogen riet hun tongen nederhalen te mondewaards…

Hoe gulzig is het gers en goed om in te baden tot boven uwe boeg, o gierig rundervee, dat, in de oude stal, hebt oude voederbladen en vuile draf geteerd, zo menig maand alree! Hoe geren zie ‘k u, hoorne omhoge, neuzegaten wijd open, almedeens, in ‘t gulzig gers gelaten! Ge'n weet uw weelde niet, noch uwe weg! Ontheven…

Deur ‘t haaghout raamt de wilde wind, verblind, zijn reuzensprongen: en al dat ooit hem tegenstaat verlaat hij, losgewrongen. Gebogen hier, gebroken daar, malkaar de bomen schenden; die, scheurende uit de gronde, huis en thuis de gruw* inzenden.…

Ze stappen, hun bellen al klinken, de vrome twee horsen te gaar; ze zwoegen, ze zweten; en blinken doet 't blonde gelijm van hun haar. Ze stappen, ze stenen, ze stijven de stringen; en 't ronde gareel, het spant op hun spannende lijven: de voerman beweegt ze aan een zeel. De wagen komt achter. De rossen, gelaten…

‘t Meiske, met zijn tele* melk, op zijn blote voetjes, lang, gelijk nen terruwstelk*, zoetjes, zoetjes, zoetjes terdt* het voort, en anders niet als zijn tele melk en ziet ‘t. ‘t Meiske hoorde: "Goedendag!" zeggen, zoetjes, zoetjes: "Mietje!" ‘t Meiske ommezag... Op zijn blote voetjes viel de melk en, vol verdriet…

Hoe wijsterwaster vliegt de lucht vol witte en lange stressen van wolken, die ontvlochten zijn lijk haar van toveressen. ‘t Zijn wederwijven, boos en fel, die, kwaad van hande en vinger, malkanderen te kere gaan en vechten slag om slinger. De wind zit in ‘k en weet niet welk geweste, ‘t buist en bommelt alhier,…

Hoe eigen zijn de bomen al, van dracht en groeibaarheid: de hulst en bloot zijn takken nooit, hoe fel de buien bersen; de beukenboom zijn handen naar de hemel openspreidt; en, slaande, schijnt de berkenroe de wilde wind te dersen! Op wacht, en achter ‘t water, staan, gekroond met immer vers gewaai, de dikke koppen…

Versgevelde abelenbomen liggen langs de grachten heen, die de oude zandweg zomen, hoofd en armen afgesneên. Sterke stammen, kon dat wezen, gij, die, op en in de grond, met uw voeten vastgevezen, vamen diep, ondelgbaar, stondt? Gij, die 't zwaar geweld der winden, kreunende, op uw kruinen droegt; die zo lang…

Wit als watte, en teenegader groen, is 't bonte abeelgeblader. Wakker, als een wekkerspel, wikkelwakkelwaait het snel. Groen vanboven is 't en, zonder minke*, wit als melk, vanonder. Onstandvastig volgt het, gans, 't onstandvastig windgedans. Wisselbeurtig, op en neder, slaat het, als een vogelveder: Wit en grauw, zo, dóór de…

o Vrije, vlaamse poësis, gij sprankel van de dichterziel die brandend uit de hemel viel, gij blomme en blinkend veldgewas, gij orgeltaal, gij wierooktas, gij... al dat ik niet zeggen en kan, men kent u niet in ‘t eigen land der vrije, vlaamse poësis!…

Een schalkaard had een bie gevaân en hield ze bij heur vleren: "Komt hier! - hij zag een jongske staan! - komt hier mijn knappe kerel! Hier heb ik zulk een schoon fatsoen van beestje, ik wil ‘t u geven: past op maar van ‘t niet dood te doen, en laat het beestje leven. Kom aan; jen hand; doet toe, ‘t vliegt weg; doet toe want ‘t gaat ontsnappen…

AAN DE ONBEKENDE LEZER Hoe zoet is ‘t om te peizen dat, terwijl ik rust misschien, een ander, ver van hier, mij on- bekend en nooit gezien, u lezen kan, mijn dichten, mijn geliefde, en niet en weet van al de droeve falen van uw vader de Poëet! Hoe blij en is ‘t gedacht niet, als ik neerzitte ende peis, u volgend waar gij loopt op uw gezwinde…