Alle inzendingen over hindernis

Ziekte, de firma Dood, het duo Armoe/Honger, slaan in draf mij, hoge hindernis, over de zusjes Hoop Doet Leven echter doen mij nog alle dagen aan, ook als hun rigide minnaars Hartstocht en Radeloos elkaar te lijf gaan 's nachts met broertje Zelf op strooptocht door de boswei, vang ik het antwoord van een glimworm, sla dat in kelders…

Grammatica is een gevangenis begoocheling van woorden en verhaal voor waarheid onbedwingbaar hoog als hindernis Een ander zei: “Met niets kom je een kunstwerk minder naderbij dan met kritiek.”…

Bezinning, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, soms een lege windbuil op de rug, om overzichtelijk te blijven in mijn blindheid op papier, het is me aangepraat misschien, het bit te strak tot de laatste hindernis, te streven naar de juiste strofen waarvan ik de inhoud nog niet zie mij op de private tekst verlaat…

stroom mee in de seizoenen van het bloed, ruisend bladgoed van synthese die na de storm is gaan liggen, een opmaat tot het nemen van de laatste hindernis om het schoonste wat ik bezit in te lijven met de ongekuiste teksten mijn blijvende honger stilt, aan dat laatste heb ik mij vaak vertild.…

Alléén in mijn gedachten kon ik eens gaan wonen maar nooit vond ik ergens onderdak Een eigen bed en huis voor mijn gemak Doch slechts onder struiken mocht ik dromen Alléén in mijn gedachten kon ik ooit nog wonen Zolang ik wist dat in de stadse wildernis in straten, parken en op banken dat onderkomen is te vinden, deert mij geen hindernis…

Een versje schrijven, was allang mijn wens Bij deze dus maar eens begonnen 'k heb zo wat zinnen bij elkaar verzonnen Die zoetjes zingen voor een lezend mens Zo'n versje schrijven, nee geen hindernis Een kwestie van wat woorden brullen Om daar de lijntjes mooi mee op te vullen Zo simpel is het, voor mij kattenpis ..............…

Het bos wordt, wild en boos, getekend door schrik; geen rust die hen wil laten, tot er ééntje van hen is dat de kudde op de vlucht slaat, en hen geen overwinning laten … ’t zijn paarden, pijlsnel, en de wolven zijn hun hindernis.…

angst voor lawaai, geluiden, chaos m'n kind iedere ochtend weer stel ik je gerust en zeg dat het wel beteren gaat ook al weet ik dat de wereld niet veranderen zal drukke wereld, reik haar toch de hand jouw wereld m'n kind, is wat anders, maar toch zo de moeite waard ik geef je kracht en troost m'n kind voor elke hindernis…

gisteren al vergeten het hindert je niet, al dat hout om je heen Donderslagen en loodzware koude regen teisterden de dragers van jouw begrafenis Lange gezichten, welke zwijgend zwegen bezorgden jou niet langer zuiver ergernis Sombere regenwolken en kille duisternis na je zwaar bestaan, waar jij veel om gaf Je strandde over die allerlaatste hindernis…

Antwoorden en vragen, een verschuivende waarheidszin, afkomst en geaardheid als terugkerend onderwerp de uitkomst niet in het geding spannen alleen de doden hun vermoeide paarden uit elke onhaalbare hindernis in de barrage van de tijd wordt ervaren als gemis waarin schaduwen bleker worden, rekken zich uit in een eindeloze reis…

de wind brengt geluiden over van land tot land altijd in dezelfde taal ook als ze fluistert,fluit of flakkert als een vreugdevuur brengt gedachtengolven over in stilte als een voorjaarswind in avonduren wie gilde daar in het nauw een mens die zijn letters verloor en niet had leren zingen die dingen komen voor als hindernis g.h.z.z.…

Spreken kun je zonder krenken, zwijgen vormt soms een hindernis. Evenwicht in veel communiceren, tussen het zwijgen en het gesprek. Dat moeten zo velen nog leren. Daaraan is nog zo veel gebrek. Zwijgen is niets anders dan horen, luisteren tussen de regels door. Niet altijd zelf willen “scoren”, interruptie lígt niet in gehoor.…

Het enige echte antwoord is een veel grotere hindernis. Jij durft het spel der liefde niet te spelen, omdat jij onze liefde niet met anderen durft te delen. Geef mij dat lang verwachte en verstopte teken, dat moment dat jij je hand uit zal steken. Dan zal ik voor onze liefde blijven vechten en dit gevecht in ons voordeel beslechten.…

brm brm brm ik draai mijn rondjes op die rotondes zo graag soms ga ik dan over de scheef als ik te dicht rijd tegen die dameskontjes o ja, dan nog die keien met dat bonk bonk bonk geluid als ik door de hoofdstraat sprint dan zijn er momenten dat ik even, let wel even denk houdt mijn knalpijp het nog uit voor mijn fiat aan de volgende hindernis…

Bestijg de dageraad die de droom bespringt, het bepaalt tot hoever ik ben uitgereden, en voel dat als verraad, ik weet niet wat ik mis tot aan de laatste hindernis, in een tijdloze rit, waarin de balk te hoog is neergelegd?…

Heel eventjes aarzelde de duisternis edoch gaf zich daarna maar verloren Aan ‘t ochtendlicht die als hindernis het duister al dikwijls had bezworen Heel eventjes draalde de stormwind edoch begon daarna hevig te waaien Door de zwarte krullen van het kind dat naar haar vader stond te zwaaien Heel eventjes talmde ’t diep stil nog edoch gleed…

Een hindernis, te groot, te breed Rijkend en happend naar lucht Verdriet, met tranen gevulde ogen Een wegkijkende blik Schaamte, angst, en onbereikbaar Niet tastbaar, niet toereikend Tekortkomend en onmacht Het boze gevoel Die aanraking, warm, heet Het voelt als warm water Dovende vlammen verdreven Niet meer voelen, niet meer weten…

de morgen niet bestaat blijft die retorische vraag of tevens de bevestiging van de tegenstelling van het omgekeerde waarin de zon van de waarheid nooit ondergaat, het tegenstrijdige stemt overeen als verschillen in de mooiste samenhang voortvloeit uit tweestrijd wat nu nog speelgoed is voor kinderen, wordt later verwoord tot hindernis…

. ------------------------------------------------------- verlet - beletsel, hindernis, uitstel een bloed - een beklagenswaardig iemand, een sukkel…

zijn broekriem te maken, elk jaar komt er een gaatje bij naar omvang die de buikgordel omspant, Opnieuw de rug gerecht, waadt door het niemandsland van boodschappen of geschenken even staat hij stil bij de engel van het licht en haar bedoelde boodschap, belandt in de sporen waar de voornemens uit ontstaan waar geen gezeur of hindernis…

Soms zit ik bij mijn uitverkoorne, Tot beider hindernis, Van schaamte rood tot achter de oren, Omtrent zo spraakloos als een vis! In de eerste dagen gaat het goed, Dan weet men alles klaar te spinnen: Men conjugeert het werkwoord ‘minnen’ En vindt die spraakkunstoefning zoet.…

als lectuurbelevenis een avontuur voor lezers is Zeer behendig als een zwaardvis vaart de Nautilus van Arctis door de IJszee naar Atlantis Tussen Scylla en Charybdis monsterbaaierd, waar Odysseus onversaagd aan god Neptunus weerstand bood, maar door die hybris schonk Zeus geen vergiffenis Nemo in zijn Nautilus kent onderzee geen hindernis…

De vleermuizen worden schaars Ze spelen nog wat in het dove duister Je raadt hun gepiep… Hun zwenkende vlucht Nipt zwichten ze voor de hindernis. Niemand heeft in de gaten Hoe ze een winterbed vinden Achter een vermolmde luik Op de vuurtoren lazen wij vreemde tekens Kreten van verf. Kladwerk. Buiten het bereik van ons verstand.…

Zijn hoeven stampen wanneer hij een ingebeelde hindernis achterlaat. Ze glijden langs de schilder, die hurkt voor het riet en halfnaakte vrouwen bespiedt, hun romp uitmeet met de rechte duim. In het grint scheef een schoentip God, ik ben een Meester. Maar hij dook weg in de schouders toen de eer een ongrijpbare zege leek.…