verteren de stralen in het duister
De kloof verdwijnt in een mist van onzichtbaar verdriet
Een gedaante schuifelt zich een weg door de steeg
Ooit een mens met huis en haard, nu is er niemand die hem nog ziet
Ver weg van de beschaafde wereld afgegleden
scharrelt de zwerver zijn eten uit de voerbak
Met zijn eeltige vuile handen vouwt hij het karton…
vrienden
Vormen dat unieke kunstwerk ; mijn immens stuk goud dat niemand kan vinden
Een goed verzorgde straatkat haar vacht kan schitteren en stralen
Geborgenheid is rijker dan de mooiste sprookjes of geweldige verhalen
De hautaine kerel met stropdas die alleen maar tweedracht zaait
................smijt ik met veel plezier bij papier en karton…
morgen
maandag een maart
vandaag zou ze jarig zijn
ze was geboren in achttien een en negentig
zou ze schrikken
als ze zag hoe haar wereld van ooit
veranderd was
zou ze glimlachen om onze onnozelheid
in het geloven van zoveel verschillende soorten shampoo
of in al die afwasmiddelen
terwijl zij in castella geloofde en ijverig
de kopjes uit karton…
de ketting van de rooiers rollen
in vet als gele streepjes schroeien
vroeger dolf men met de hand
’t was kruipen, bukken, dragen
nu gooit de zelfrijder per uur
tonnen in een zelflossende wagen
een volautomatische fabriek
met banden en sensoren
wast, schilt, sorteert en snijdt
daarna de piepers ingevroren
snel verpakt in plastic en karton…
voor het grijpen
aan de hekken hingen
en niemand erom maalde
toen iemand en nog iemand en een touw
stuk zaten aan het sleuren van een zwaarte
toen er nog 1 2 3 geschreeuwd werd
en door de lucht gevlogen
toen in een hooggeprezen ouderdom
mannen en vrouwen mufheid
naar de schuren droegen
toen dozen te groot waren
of te klein of van karton…
is het geschrei
dat ik aanbid bij het noemen van mijn eigen naam
ik wandel de dood, sterf het leven en vraag aan
mijn fantasie hoe lang de voortgang des vele
martelingen me blijven smaken in de moed
van mijn vorstelijk bekomend slot
ik ben het riet aan de oever van een nieuw begin, het
raakt mijn geheim maar vlucht desondanks naar het
karton…
kijk
haperende hemellichamen die als
tl-buizen aan en uitflikkeren
- langer aan, korter uit
en langer uit, korter aan -
er is hier nooit iemand rond dit uur
het slapen roeit de gehele mensheid
's nachts een aantal uren uit, wie alleen
wil zijn en onaangeraakt wil blijven
moet wel door deze donkerte dwalen
die nog ouderwets gewoon van karton…
Mijn smartphone kwam verpakt
In enig plastic en karton
Met deze telefoon ben ik
Op zoek naar Pokémon
Ik kan me niet herinneren
Hoe ik ermee begon
Of dat er ooit een tijdperk was
Waarin ik zonder kon
Ik wil een Pokémon! Jaja, een Pokémon!
Ik wil een Po-po-po-po-po-po-pokémon!…
505
Bezig met laden