Alle inzendingen over kleding OR herinneringen

Vaak verschijn je in mijn dromen, we varen dan op zee. Jij bent dan de kapitein en ik vaar met je mee. Ons bootje is maar klein, de zee onstuimig, wat ik niet prettig vind. Maar jij staat aan het stuur, en houdt hem op de wind. Al is het slechts een droom, eens voeren wij zo met z’n twee, in ons huwelijksbootje over de grote levenszee…

In mijn laatje vol met geuren, ruikt het naar lavendel. Als ik het laatje opentrek zie ik in gedachten, prachtig paarse velden. Heerlijk geurend in de zomerzon. Iedere morgen maak ik die reis. ’t Is toch bijzonder, die gedachten. Geen auto nodig of een trein. Een paar seconden en ik kan daar zijn. Daar is ook mijn geliefde. Samen lopen…

maal rond de aarde wat eens kleren waren met de schoenen haveloos verpulverden alras tot stof gekleed in vel en haar de geheimen vergeten gelijk de kleding, is gebleken ongemerkt tot stof vergaan…

De twinkeling in de lucht, delicaat met rook verweven, door strijklicht aangeraakt, heeft je als kleding omgeven.…

Herinneringen nemen nu de overhand. In mijn gedachten leef je verder. Je hebt een plaatsje in mijn hart. Dat plaatsje laat zich niet verdringen. Zorgt voor geluk, verdrijft mijn smart.…

Fries koppigt zij kleding aan haar atheïstisch lijf met kleuren die niet samenvoegen alles beproeven is haar kernspreuk al vlagt het op een modderschuit ze valt op omslagdoeken rond haar middel en natuurlijk om het hoofd men verslijt haar voor moslima…

Wat jeugd genoemd wordt, Wat je als kleding Voor het leven wordt Meegegeven, kan licht zijn Om te dragen, passen als Een goed zittende jas, Als een fijn zittende hoed, Maar ook een loden last zijn Waaronder je wel bezwijken moet…

Het is nu volop zomer in het droomlandschap ze heeft weer ruimte om te denken en te voelen luchtig is haar kleding vrolijk is haar stemming ze leert met bloemen praten danst de bloemenwals wolken drijven over alles is nu zomer.…

Mensen door de straat met grote ogen lees ik ze veel mens, veel verhaal Hun kleding en vorm zijn de letters voor het woord dat mijn oordeel is Koffie bij mijn krant kan ik naar letters kijken zonder te lezen Door de koffiedamp zie ik de straat…

zal ik ooit nog in deze wereld passen mompelt de man als hij met kleding aan een haakje zoekend door de winkel loopt zolang er rust is in het hoofd dan gaat het wel terwijl alles nu bezet lijkt, hoe zei die arts dat ook weer (?)…

mensen kruipen weg in jassen grauw en grijs hun kleding ze sjokken in hun tredmolen van werken en van sleur zo kort de donkere dagen energiepeil staat op nul waar zijn de zonnebloemen de onbezorgde zomerdagen ?…

Met wilde gebaren Werp ik gedreven Al mijn kleding Woest van me af Achter gesloten ogen Broeien de tranen Op de bekende klanken Van het hemelse lied Ik zie de beelden Van jou in je lente Dankbaar als toen Voor altijd van mij…

De beschermlaag die ik vanaf mijn geboorte meekreeg is flinterdun en veelal verstopt in sproeten op het naaktstrand hou ik mijn kleding aan niet uit schaamte, maar uit bescherming en als ik maar iets of wat, zelfs even, ontbloot dan doorbrand de zon mijn lichaamsvernislaagje zit ik op en met de blaren!…

“Ja, al die kleding weg, dat is terecht; het zal ‘t gevoel van veiligheid verhogen.” Verschil van mening mag er dan bestaan, maar houd vooral je sok’ en schoenen aan.…

mijn armen gespreid mijn kleding tot op mijn naakte huid helemaal nat stralende dans in deze bui 's avonds laat op straat jij bent het die uit het raam hangt naar me kijkt ik roep naar je dat je me meer dan gelukkig maakt…

Vluchten in werelden waarin warmte ons kleding maakt voelen, zuchten want in de eenzame werkelijkheid zijn we naakt. De kaars die dooft het glas knapt de droom van licht warmgloeiende beloften, de vrede die hij had beloofd.…

ik droeg alles behalve je kleding voorbijgaand aan het kind zijn jouw leed angst en boosheid op schoudertjes teer een volwassen geest in kinderlijf zo klein om echt te bevatten maar schijnbaar groot genoeg om jou te dragen…

Ze stonden allemaal dichtbij een paal, Ze droegen bijna identieke kleding, Ze pleitten voor een andere besteding, Ze waren met z’n vijven in totaal. Eén van die vijf zag niet zo veel verschillen, En zei: “Ik zou wel samen verder willen.”…

“Doe rustig aan vandaag, want het is heet, Draag lichte kleding, drink voldoende water, En stel wat je nog doen moet uit tot later.” Aan mij zijn die adviezen niet besteed. Ik heb een taak, zeg maar een zware klus: Poëet bij veertig graden Celsius.…

Eenmaal buiten rukte en trok de wind aan haar kleding, jas en rok zelfs onder haar kleding moest ie zijn nee buiten lopen was bepaald geen gein! Ineens schoot ze in de lach, want als iemand haar nu zag: haalde ze vast en zeker ‘t nieuws nog wel: immers, foute aanrakingen vallen onder Me too toch wel? Dus ook de wind!…

Vandaag kwam met de post een stukje kleding Voor mij geknipt van Yoko's vege lijf Een stunt als een symbolisch tijdverdrijf Een voorbeeld van een zinvolle besteding Ik stuurde (want ik weet hoe ik ontroer) Een stukje van haar mooiste plaat retour…

Je kunt op internet de BontBitch kiezen uit al het koninklijke trouwbezoek dat ondanks Beatrix' beleefd verzoek de kleding nog met bont af wilde biezen. Al laat de winnares straks toch geen traan: Wie bont aantrekt, trekt zich kritiek niet aan.…

Een kussen, nog niet opgeschud, waardoor het lijkt alsof het in de nacht is aangevreten, de plooien en de kreukels op jouw plek in het onderlaken, maar nog het meest van al: de hier en daar naast het bed losjes opeengehoopte kleding die je tijdelijke goedkeuring niet kon wegdragen.…

lees de vaagheid in je ogen ook in je partnerkeus lijk je onbewogen je kleding niet geheel flatteus heb je gekozen om niet te voelen zelfs te vluchten bovendien onze ontmoeting o zo vluchtig kan de waarheid lezen in jouw ogen kon ik het zien…

Dezelfde kleding, lach, hetzelfde haar; Wel mooi, maar allemaal inwisselbaar.…

Dat wat ik mij herinner blijkt een leugen, Wat op mijn netvlies staat is zelden waar, De - logische - conclusie valt mij zwaar, Vertrouwen kan ik niet op mijn geheugen. Wat na verloop van tijd gewoon gebeurt, Herinneringen worden vaak gekleurd.…

Voor zolang het mocht en kon bestaan Nu is er de pijn om iets wat zó mooi was maar niet méér zal zijn dan een zoete herinnering…

Stil valt de avond om mij heen. Het daglicht taant nog om te gaan. De huizen aan de overkant tekenen zich, zodat ze zwart in de schemeravond staan. Net zoals ik nog weifel om naar bed te gaan. Iets doet mij daar voor het venster staan. Een onbestemd verlangen... naar iets dat voorbij is gegaan. Het verlangen zo dichtbij, alsof ik het zou…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Jij lachte om de regen die niet kwam en ook al draaide het wiel om onze as, was het toch de herfst die viel en wij als brekebenen droogden de vaat met de honingdraden, die wij eens hadden gevlochten in een paringsdans waarbij schroom slechts onze kleding was…